จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 344

รถม้ามุ่งหน้าไปที่ประตูเมืองตลอดทาง เมื่อโม่ฉีเฟิงที่เฝ้าอยู่ที่ประตูเมืองเห็นก็ขวางเอาไว้ทันที“รับคำสั่งตรวจค้น คนที่อยู่ข้างในคือใคร?”

ม่านรถม้าเปิดออก เหมยเฟยมองไปทางโม่ฉีเฟิงด้วยสีหน้าเย็นชา“พวกเจ้าจะตรวจค้นข้าด้วยหรือ?”

โม่ฉีเฟิงคำนับด้วยความเคารพนบนอบทันที“กระหม่อมคำนับเหมยเฟย กระหม่อมได้รับคำสั่งให้ตรวจค้นคนที่เข้าออกประตูเมือง เหนียงเหนียงโปรดลงโทษด้วย”

“ข้ากราบทูลต่อฝ่าบาทแล้ว บอกว่าจะออกไปนอกเมือง ฝ่าบาททรงอนุญาตแล้ว หรือเจ้ายังจะตรวจค้นอีก?” เหมยเฟยกล่าวด้วยความไม่พอใจ

ทันทีที่โม่ฉีเฟิงได้ยิน ย่อมไม่กล้าขัดขวางอีก“กระหม่อมมิกล้า ทหาร ปล่อยผ่านไป!”

องครักษ์คนอื่นๆปล่อยผ่านไปทันที รถม้าของเหมยเฟยจึงออกไปจากประตูเมืองด้วยประการฉะนี้

ไม่ไกลออกไป โม่ฉือหานผ่านประตูเมืองพอดี มองเห็นรถม้าของเหมยเฟยออกจากเมืองไปแล้ว“เกิดอะไรขึ้น?”

“เหมยเฟยจะออกไปนอกเมือง บอกว่าฝ่าบาททรงอนุญาตแล้ว ดังนั้นข้าจึงไม่ได้ขัดขวาง” โม่ฉีเฟิงกล่าวตอบโดยตรง

โม่ฉือหานชำเลืองมองไปทางนอกเมือง“ในเมื่อฝ่าบาททรงอนุญาตแล้ว เจ้าทำถูกต้องแล้ว ลำบากเจ้าแล้ว” กล่าวจบก็จากไป

เพียงแต่ว่าโม่ฉือหานไม่ได้กลับไปที่จวนหลีอ๋อง แต่ไปที่จวนซื่อจื่อ

ทันทีที่พ่อบ้านได้ยินว่าหลีอ๋องต้องการพบซื่อจื่อ ก็บอกไปโดยตรงว่าซื่อจื่อไม่สบาย คิดไม่ถึงว่าหลีอ๋องจะบอกว่าต้องการพบหยุนถิง พ่อบ้านถึงได้พาเขาไปพบฮูหยินอย่างไม่เต็มใจ

อาการของจวินหย่วนโยวยังไม่ดีขึ้น ไม่กินไม่ดื่มตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ ตำหนิตัวเองอย่างยิ่ง หยุนถิงให้หลิงเฟิงดูแลจวินหย่วนโยว และออกไปคนเดียว

“ไม่ทราบว่าหลีอ๋องหาข้าด้วยเรื่องอันใด?” น้ำเสียงของหยุนถิงห่างเหิน

โม่ฉือหานเห็นนางเป็นเช่นนี้ หัวใจที่เย็นยะเยือกรู้สึกเจ็บปวดอย่างอธิบายไม่ถูก รู้สึกอึดอัดตรงหน้าอกเล็กน้อย“ข้าก็แค่จะมาบอกเจ้าว่า เมื่อครู่นี้ข้าเห็นรถม้าของเหมยเฟยออกนอกเมืองไป และทหารรักษาการณ์หน้าประตูเมืองก็ไม่ได้ตรวจค้นรถม้าของนางด้วย”

สีหน้าของหยุนถิงตึงเครียด ถ้าหากก่อนหน้านี้คือการคาดเดา เช่นนั้นเวลานี้คำพูดของหลีอ๋องก็เพียงพอจะยืนยันความน่าสงสัยของเหมยเฟยแล้ว

“เหตุใดหลีอ๋องถึงมาบอกเรื่องพวกนี้กับข้า?” หยุนถิงขมวดคิ้ว

วันนี้โม่ฉือหานโดนคุณไสยหรือ เขาเห็นตัวเองขัดหูขัดตามาตลอด จู่ๆทำไมถึงใจดีมาบอกกับตัวเองเช่นนี้ได้

โม่ฉือหานเห็นสายตาที่สงสัยของหยุนถิง สีหน้ายิ่งไม่น่าดูขึ้นมาเล็กน้อย“ใครบอกว่าข้ามาบอกเจ้ากัน ข้ามาเพื่อต้องการจะบอกจวินหย่วนโยว พ่อบ้านบอกว่าเขาไม่สบายไม่ใช่หรือ เจ้าก็ไปบอกต่อให้เขาก็แล้วกัน”

“ท่านกับซื่อจื่อของข้ายิ่งไม่ถูกกันไม่ใช่หรือ?” หยุนถิงถามกลับ

คำพูดประโยคเดียว ตบหน้าโม่ฉือหานทันที ทำให้สีหน้าที่เดิมทีก็ไม่น่าดูอยู่แล้วกลายเป็นชั้นน้ำแข็ง เย็นยะเยือกสุดขีด“ข้าก็แค่ไม่อยากให้เขาตายในมือคนอื่นเท่านั้น เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่เจ้า!”

โม่ฉือหานทิ้งคำพูดเอาไว้ประโยคหนึ่ง หันหลังแล้วก็จากไปโดยตรง

หยุนถิงมองดูแผ่นหลังของเขา ถึงแม้จะไม่รู้ว่าโม่ฉือหานวางแผนอะไรอยู่กันแน่ แต่สิ่งที่เขาบอกตัวเองกลับเป็นข้อมูลที่สำคัญมาก

“ฮูหยิน ถ้าอย่างไรให้ข้าน้อยไปจับคนกลับมาดีไหม?” หลงซื่อรีบเข้ามาสอบถามอย่างรวดเร็ว

“ไม่ต้อง อย่าเพิ่งแหวกหญ้าให้งูตื่น ในเมื่อเขาสามารถบูชาท่านแม่ของซื่อจื่อโดยที่ไม่มีใครรู้มาหลายปีขนาดนี้ แสดงให้เห็นว่ารู้สึกผิดต่อนางหรือไม่ก็มีความเกี่ยวข้องกัน แม้แต่ซื่อจื่อก็ยังสืบไม่เจอ แสดงให้เห็นว่าเหตุการณ์ในตอนนั้นเกี่ยวพันกันอย่างกว้างขวาง หรือไม่ก็มีผู้ชักใยอยู่เบื้องหลัง เจ้าส่งคนมีความสามารถสองสามคนไปสะกดรอยตาม ดูว่าพวกเขาไปพบใครบ้าง แล้วรีบกลับมารายงานทันที” หยุนถิงกล่าวสั่งการ

หลงซื่อยังอดที่จะรู้สึกนับถือไม่ได้“ฮูหยินฉลาดหลักแหลมสายตายาวไกล ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”

หยุนถิงเรียกตัวซูหลินมา ทั้งสองคนไปหากัวอวิ๋นโหรว พูดเรื่องที่สงสัยเหมยเฟยออกมา