จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 345

องค์หญิงหลันรั่วถึงได้ตอบสนองกลับมา มองดูหลิวมามาที่อยู่ตรงหน้า ก็กอดนางเอาไว้ทันที ร้องไห้ฟูมฟายขึ้นมา

เป็นเพราะตกใจมากเกินไป องค์หญิงหลันรั่วร้องไห้จนหายใจไม่ออกแล้ว ย่อมพูดอะไรไม่ออกเช่นกัน

หลิวมามาอยู่วังหลังมานานหลายปี มองแว๊บแรกก็ดูออกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น บัดซบ ถึงกับกล้ารังแกองค์หญิง“ปิดปากคนพวกนี้ให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว!”

“ขอรับ!” บรรดาองครักษ์ทำตามคำสั่งทันที

หลิวมามาปลอบประโลมองค์หญิง และพานางจากไป

ระหว่างทางกลับไป องค์หญิงหลันรั่วกอดหลิวมามาเอาไว้แน่นตลอด ไม่ยอมปล่อยมือตลอดทาง หลิวมามามองแล้วก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดูสงสารมากขึ้น และรู้สึกตำหนิตัวเองจะตายอยู่แล้ว

ถ้าหากนางพบว่าองค์หญิงหายตัวไป และพาคนออกตามหาเร็วกว่านี้ คิดว่าคงจะไม่เกิดเรื่องเช่นนี้กับองค์หญิง

กลับไปถึงที่พักเปลี่ยนม้า องค์หญิงหลันรั่วร้องไห้จนนอนหลับไปแล้ว หลิวมามาปลุกนางให้ตื่น เกรงว่านางจะเป็นหวัดจึงให้นางกลับไปนอนที่ห้อง

แน่นอนว่า ในคืนนี้หลิวมามาอยู่กับองค์หญิงหลันรั่วตลอด ไม่ห่างไปแม้แต่ก้าวเดียว

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น องค์หญิงหลันรั่วก็ตื่นขึ้นมา นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนยังรู้สึกนึกกลัวภายหลังเล็กน้อย สีหน้าซีดขาวเล็กน้อย

หลิวมามายกอาหารเข้ามาให้นางด้วยตัวเอง บอกกับนางว่าคนเมื่อคืนนี้ถูกปิดปากไปหมดแล้ว องค์หญิงหลันรั่วถึงได้รู้สึกโล่งใจไปหนึ่งเปลาะ จากนั้นก็นึกถึงคุณชายที่ช่วยตัวเองเมื่อคืนนี้ องค์หญิงหลันรั่วรู้สึกประทับใจอย่างมาก

เมื่อคืนนี้หากไม่ได้คุณชายท่านนั้นช่วยตัวเองเอาไว้ เกรงว่านางคงจะถูกอันธพาลสารเลวพวกนั้นทำมิดีมิร้ายอย่างแน่นอน

องค์หญิงหลันรั่วรีบเอาเสื้อคลุมตัวนั้นออกมาทันที ให้หลิวมามาส่งคนไปตามหาคุณชายที่ช่วยตัวเองเมื่อครู่นี้

เมื่อครู่นี้หลิวมามายังคิดอยู่ว่ามีคนช่วยองค์หญิงเอาไว้ใช่หรือไม่ อย่างไรเสียอันธพาลเหล่านั้นล้วนนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นไม่ขยับเขยื้อนเลย สมควรต้องขอบคุณคุณชายท่านนั้นจริงๆ

“หลิวมามา ข้าต้องการจะเข้าวัง!” องค์หญิงหลันรั่วเอ่ยปาก

“บ่าวจะไปจัดเตรียมรถม้าเดี๋ยวนี้!” หลิวมามารีบออกไปทันที ครั้งนี้นางตามองค์หญิงเข้าวังไปด้วยตัวเอง

เมื่อฮ่องเต้ได้ยินว่าองค์หญิงหลันรั่วขอเข้าพบ นึกว่านางมาเพราะเรื่องแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับจวินหย่วนโยว กำลังคิดว่าควรจะรับมืออย่างไร

แต่แล้วก็ได้ยินองค์หญิงหลันรั่วกล่าวว่าจะยกเลิกการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับจวินหย่วนโยว ฮ่องเต้ตกตะลึงอย่างยิ่ง

“องค์หญิงหลันรั่ว เจ้าจะยกเลิกการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์จริงหรือ?”

“ทูลฝ่าบาท ข้าคิดทบทวนเป็นอย่างดีแล้ว ยกเลิกการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์” องค์หญิงหลันรั่วเต็มไปด้วยความจริงจัง

มามาที่เข้ามาพร้อมกับนางก็ยังตกตะลึง“องค์หญิง ทำไมจู่ๆถึงยกเลิกการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ล่ะ นี่เป็นการตัดสินใจของฝ่าบาทเชียวนะ ท่านจะกลับไปพิจารณาดูหน่อยไหม?”

“ไม่ต้อง นี่คือราชโองการของเสด็จพ่อข้า แต่คนที่แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์คือข้า ตอนนี้ข้ากลับคำแล้ว แม้แต่เขาก็ไม่สามารถบังคับข้าได้ หลังจากที่กลับไปแล้วข้าจะอธิบายกับเสด็จพ่อเอง” องค์หญิงหลันรั่วตอบ

นัยน์ตาสีดำที่ลึกล้ำของฮ่องเต้หรี่ลงเล็กน้อย มองพิจารณาหลันรั่ว“ก่อนหน้านี้สาบานเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่แต่งงานกับใครนอกจากจวินหย่วนโยวไม่ใช่หรือ เหตุใดจู่ๆถึงได้ยกเลิกล่ะ?”

องค์หญิงหลันรั่วไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ยิ่งไปกว่านั้นนางโอหังและกำเริบเสิบสานมาตั้งแต่เด็ก ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้แห่งแคว้นเทียนจิ่วอย่างมาก หากนางยืนกรานที่จะแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ไปตลอด และจวินหย่วนโยวก็ปฏิเสธไม่ยอมรับปาก นี่ต้องทำให้ฮ่องเต้ลำบากใจแน่นอน

เวลานี้นางเป็นเอ่ยออกมาเอง ทำให้ฮ่องเต้รู้สึกประหลาดใจและงุนงงจริงๆ

“เป็นเพราะจู่ๆข้าก็พบว่า ไม่ได้ชอบจวินหย่วนโยวขนาดนั้น จะต้องแต่งงานกับเขาให้ได้ ชีวิตคนแสนสั้น ข้าจะไม่เสียเวลาดีๆในชีวิตไปกับคนที่ไม่ชอบข้า” หลันรั่วอธิบาย

คุณชายที่มีใบหน้าประดุจหยกประดับกวน หล่อเหลาประดุจผานอันแว๊บเข้ามาในหัวของนาง เมื่อนึกถึงตอนที่เขาคลุมเสื้อคลุมให้นางด้วยตัวเอง แก้มขององค์หญิงหลันรั่วแดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย