จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 347

“ยังไม่เคยมีผู้หญิงคุมการสอบจริงๆ แต่เจ้ามีพรสวรรค์อันน่าทึ่ง แต่งโคลงกลอนบทร้องเขียนอักษรล้วนยอดเยี่ยมมาก ถึงขึ้นเหนือกว่าผู้ชายด้วยซ้ำ ดังนั้นฝ่าบาทถึงได้มีข้อเสนอนี้” จวินหย่วนโยวอธิบาย

หยุนถิงได้ยินซื่อจื่อแสดงความคิดเกี่ยวกับตนเองเช่นนี้ จู่ๆก็รู้สึกร้อนตัวขึ้นมาเล็กน้อย บทกวีเหล่านั้นก็เป็นเพียงบทกวีถังบทกวีซ่ง หากจะพูดถึงความยิ่งใหญ่นั่นก็เป็นความยิ่งใหญ่ของคนโบราณ

“ซื่อจื่อ เช่นนั้นท่านคิดว่าข้าควรจะรับปากไหม?” หยุนถิงถาม

“ล้วนขึ้นอยู่กับเจ้าว่าต้องการหรือไม่ก็พอ ไม่ว่าเจ้าตัดสินใจจะทำอะไร ข้าล้วนสนับสนุนทั้งนั้น” จวินหย่วนโยวกล่าวตอบ

นางชอบก็ไปทำ ไม่ชอบก็ไม่เป็นไร ผู้หญิงของเขาไม่จำเป็นต้องพิจารณามากมายขนาดนั้น มีความสุขก็พอ

“เมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าก็ลองดูแล้วกัน ข้ายังไม่เคยเห็นสนามสอบของยุคโบราณมาก่อนเลย” หยุนถิงกล่าวด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ได้”

“แล้วข้าต้องเตรียมอะไรบ้าง?”

“ไม่ต้อง ถึงเวลาเจ้าคอยดูเอาไว้ก็พอ สนามสอบมีมากมาย ผู้คุมสอบก็ไม่ได้มีแค่เจ้าคนเดียว สนามสอบหนึ่งแห่งก็มีผู้คุมสอบสามคนแล้ว เจ้าก็คอยดูไม่ให้ทุกคนโกงการสอบก็พอ” จวินหย่วนโยวอธิบาย

“ข้าเข้าใจแล้ว”

“ซื่อจื่อ ฮูหยิน ข้าเก่งกาจมากจริงๆ!” หน้าประตู รั่วจิ่งเดินเข้ามาด้วยความตื่นเต้น

หยุนถิงหันหน้ามองไปทางเขา“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“ฮูหยินท่านคือผู้มีพระคุณอันใหญ่หลวงของข้าจริงๆ ไทเก็กที่ท่านสอนข้ายอดเยี่ยมมากจริงๆ ดูเหมือนอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรง เมื่อครู่นี้ข้าถึงกับสู้จนหลงซื่อถอยไปตั้งหลายก้าว ทำไมข้าถึงได้เก่งกาจขนาดนี้เนี่ย” รั่วจิ่งอดที่จะกล่าวอย่างได้ใจไม่ได้

หลงซื่อที่อยู่หน้าประตูเต็มไปด้วยความหดหู่และคับข้องใจ“นั่นเพราะข้าประมาทเกินไปต่างหาก”

“ถ้าอย่างไรมาสู้กันอีกครั้งดีไหม เราจะได้พิสูจน์กันต่อหน้าฮูหยินด้วย” รั่วจิ่งเสนอแนะ

“ก็เอาสิ” หลงซื่อจู่โจ่มเข้ามาทันที

รั่วจิ่งดูเหมือนจะหลบออกไปอย่างตามใจชอบ สกัดกั้นหมัดของหลงซื่อเอาไว้ คลายแรงกำลังในการจู่โจมของเขา จากนั้นก็ตบเข้าไปหนึ่งฝ่ามือ

ครั้งนี้ หลงซื่อถอยหลังไปหลายก้าว แถมยังชนเข้ากับโต๊ะ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

“นี่มันเป็นไม่ได้ เส้นเอ็นของเจ้าขาดหมดแล้วแท้ๆ ถึงแม้จะฝึกไท่เก๊กก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเก่งกาจเช่นนี้นี่นา?” หลงซื่อรู้สึกงุนงง

“นั่นเป็นเพราะสำหรับรั่วจิ่งแล้ว ไท่เก๊กคือโอกาสเดียวที่จะสามารถพลิกสถานการณ์ได้ มีแต่ตัดสินใจสู้ตายเพื่อให้ได้รับชัยชนะเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงทุ่มเทฝึกฝนสุดกำลังที่มี แต่เจ้ามีวรยุทธมีกำลังภายใน ถึงแม้จะฝึกไท่เก๊กก็เพียงแค่ฆ่าเวลา หรือไม่ก็เห็นทุกคนฝึกถึงได้ฝึกเท่านั้น จิตใจแห่งการฝึกแตกต่างกัน ผลลัพธ์ของการฝึกย่อมแตกต่างกันไปอยู่แล้ว” หยุนถิงอธิบายอย่างราบเรียบ

หลงซื่อเต็มไปด้วยความละอายใจ“ฮูหยินสั่งสอนถูกต้องแล้ว ต่อไปข้าก็จะทำเหมือนกับรั่วจิ่ง” กล่าวจบ ก็ไปฝึกไท่เก๊กในลานโดยตรง

รั่วจิ่งซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง“ฮูหยินขอบคุณท่านมาก”

“ล้วนเป็นครอบครัวเดียวไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ซื่อจื่อกับข้าต้องการเจ้า ดังนั้นจงฝึกฝนให้ดี” หยุนถิงปลอบประโลม

“ขอรับ”

รั่วจิ่งออกไปแล้ว จวินหย่วนโยวก็ซาบซึ้งใจอย่างยิ่งเช่นกัน“หยุนถิง ขอบคุณที่เจ้าสอนไท่เก๊กให้รั่วจิ่ง หากเขาหมดอาลัยตายอยากไปตลอด ข้าคงรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต”

“ซื่อจื่อ ระหว่างท่านกับข้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณ นี่คือสิ่งที่ท่านพูดนะ”

“ตกลง”

ในนาทีนี้ จวินหย่วนโยวรู้สึกขอบคุณหยุนถิงอย่างยิ่ง นางช่างเป็นดาวนำโชคของตัวเองจริงๆ