จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 371

หยุนถิงหัวเราะเบาๆ “เจ้านี่รู้จักตอบแทนบุญคุณอยู่นะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว พี่สาวผู้งดงามดีต่อข้า ข้าย่อมดีต่อท่านอยู่แล้ว” เสี่ยวหู่จื่อพูดอย่างได้ใจ

เหล่าจางเดินเข้ามาจากด้านนอก เขายังไม่ทันเอ่ยปากพูด น้ำเสียงเย็นชาของจวินหย่วนโยวลอยมาทันที “เหล่าจาง เจ้ามีลูกชายดีจริงนะ!”

คำพูดเดียวทำเหล่าจางตกใจแทบตาย “ซื่อจื่อไว้ชีวิตด้วย เจ้าเด็กนี่เป็นลูกหลงของข้า ปกติเอาแต่ใจไปหน่อย หากมีสิ่งใดทำให้ซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยขุ่นเคืองใจ ขอซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยลงโทษได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ”

จวินหย่วนโยวถลึงตามองเขา “ข้าไม่อยากเห็นเจ้าเด็กนี่อีก”

“ขอรับ ขอรับ!” เหล่าจางรีบลุกขึ้น หน้าดำทะมึนมองลูกชายตน “ไอ้หนู เจ้ากล้าทำให้ซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยขุ่นเคืองใจ ยังไม่รีบออกมาอีก ระวังข้าจะตีเจ้าให้ก้นลายเลย!”

“ท่านพ่อ ข้าไม่ได้ทำให้ซื่อจื่อเฟยขุ่นเคืองใจนะ ซื่อจื่อเฟยช่วยข้าไว้ ข้าไม่ทันระวังพูดผิด ทำให้ซื่อจื่อขุ่นเคืองใจเท่านั้นเอง!” เสี่ยวหู่จื่อเอียงคอถอนหายใจอธิบาย

“ซื่อจื่อมิใช่ผู้ที่จะโกรธได้ง่ายๆ เจ้าพูดอะไร?” เหล่าจางเองก็สงสัยเลยทนไม่ไหวถามขึ้น

“ข้าบอกให้พี่สาวผู้งดงามรอข้าโตแล้วแต่งกับข้า!” เสี่ยวหู่จื่ออธิบาย

“พี่สาวผู้งดงาม?” เหล่าจางสงสัย

หยุนถิงชี้มาที่ตนเอง “ข้าเอง!”

พอคำพูดนี้ออกมา เหล่าจางใบหน้าซีดเผือด คุกเข่าลงกับพื้นทันที “ซื่อจื่อ ข้าอบรมสั่งสอนไม่ดีเอง ทำให้เขาพูดจาเลื่อนเปื้อนเช่นนี้ ขอซื่อจื่อเห็นแก่ที่ข้าทำงานรับใช้เรือนนอกมาหลายสิบปี ไว้ชีวิตเขาด้วย ไม่เช่นนั้นพอข้าตายไปก็จะไม่มีใครขุดหลุมฝังศพให้ข้าแล้วนะ!”

พอเห็นท่าทางเขาร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้ว หยุนถิงรู้สึกอยากหัวเราะ

ส่วนเสี่ยวหู่จื่อเห็นพ่อตนเองร้องไห้คร่ำครวญอ้อนวอน ก็คิดได้ว่าตนคงพูดผิดจริงๆ เขาก้มหน้าต่ำไม่กล้าพูดอะไรอีก

“หากข้าไม่เห็นแก่ความจงรักภักดีของเจ้า ตอนนี้เจ้าคงได้เห็นซากศพของเจ้าหนูนี่แล้ว ยังไม่รีบพาออกไปอีก จะรอข้าเปลี่ยนใจรึ?” จวินหย่วนโยวบอกด้วยสีหน้าทะมึน

“ขอบพระคุณซื่อจื่อ ขอบคุณที่ไว้ชีวิต” เหล่าจางซาบซึ้งน้ำหูน้ำตาไหลพราก คลานขึ้นมาจากพื้น หามเสี่ยวหู่จื่อด้านหลังหยุนถิงแบกขึ้นบ่า หมุนตัวเดินจากไป

ไม่ใช่เดิน แต่เป็นวิ่ง ราวกับกลัวซื่อจื่อจะเปลี่ยนใจ

หยุนถิงถึงหัวเราะออกมา “ซื่อจื่อทำไมต้องแกล้งให้พวกเขาตกใจด้วย ก็เด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้นเอง”

“เด็กน้อยคนหนึ่งก็รู้จักแย่งเจ้าแล้ว โตไปจะเหลือรึ ย่อมต้องจับเขาดัดนิสัยสิ” จวินหย่วนโยวพูดหน้าตึง

หยุนถิงเห็นจวินหย่วนโยวโกรธแล้วจริงๆ ถึงได้เปลี่ยนเรื่อง “จริงสิซื่อจื่อ ที่นี่คือที่ไหน พวกเรามาทำไมกันรึ?”

“ที่นี่คือเรือนนอก เหล่าจางส่งคนไปบอกว่าพืชผลและองุ่นของปีนี้ได้ผลงามนัก ข้าเลยพาเจ้า”มาเดินเล่นน่ะ”

“ดีเลย ข้าชอบองุ่นและแตงไทยที่สุด พวกเรารีบไปลองชิมกันเถอะ หากองุ่นมีมากข้าสามารถทำไวน์องุ่นให้ท่านได้ ไวน์องุ่นที่ข้าทำรับประกันได้เลยว่าชั้นยอด ท่านไม่เคยดื่มมาก่อนแน่ๆ” หยุนถิงบอก ยื่นมือเข้ามาดึงจวินหย่วนโยวจะออกไปข้างนอก

จวินหย่วนโยวมองดูมือเล็กบอบบางไร้กระดูกนั่น ยอมให้นางดึงลากตนไปตามใจ ความโกรธกลางหว่างคิ้วหายไปไม่น้อย

พอเห็นไร่พืชผลผืนใหญ่ด้านหลังเรือนนอก หยุนถิงดีใจนัก “ซื่อจื่อ ท่านเป็นเจ้าของที่รึ นี่น่าจะมีหลายร้อยไร่กระมัง?”

“อืม อยากกินอะไร เด็ดได้เลยตามใจ”

“ดีเลย!”

หยุนถิงเดินเข้าไปในไร่พืชผลอย่างยินดี ราวกับเด็กที่กำลังดีใจก็ไม่ปาน มองดูผลนั้น เคาะๆผลนี้ ดมกลิ่นอันข้างๆ ยินดีปรีดายิ่งนัก

พืชผลนี่มีสิบกว่าชนิดเลย แตงโม แตงไทย แคนตาลูป -----

หยุนถิงเลือกผลที่กลิ่นหอมคละคลุ้งมาหนึ่งผล ไม่ได้ใช้เครื่องมือใดๆเลย ใช้สันมือฟันแตกออกเลย กัดไปหนึ่งคำ “ซื่อจื่อ ผลนี้หวานจริงๆ ท่านลองชิมดูสิ”