จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 372

“กราบทูลซื่อจื่อเฟย เป็นเพราะเสี่ยวหู่จื่อของข้ามิรู้ความ ทำให้ซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยเดือดเนื้อร้อนใจ ข้าจะสั่งสอนเขาให้ดีแน่นอน” เมียเหล่าจางตอบอย่างนอบน้อม

“ไม่ต้องดอก เสี่ยวหู่จื่อน่ารักมาก ข้าชอบมาก กินข้าวเถอะ ข้าหิวแล้ว”

“ได้”

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวล้างมือเสร็จ เห็นอาหารชาวสวนอุดมสมบูรณ์เต็มโต๊ะ หยุนถิงดีใจนัก ตอนอยู่ในยุคปัจจุยัน เวลาสุดสัปดาห์เธอว่างๆก็จะไปรับรู้ชีวิตสักหน่อยที่โฮมสเตย์

จวินหย่วนโยวเห็นนางกินอย่างมีความสุข ก็ดีใจ รีบช่วยคีบอาหารให้หยุนถิง

“ขอบคุณซื่อจื่อ ท่านก็กินสิ ไม่ต้องสนใจข้าหรอก ถ้าท่านหิวข้าก็ปวดใจเหมือนกัน” หยุนถิงหัวเราะแหะๆ

จวินหย่วนโยวพอใจนัก เลยเริ่มกินเอง

“ซื่อจื่อ ไร่พืชผลใหญ่ขนาดนี้ มากขนาดนี้ ทุกปีจัดการกันอย่างไรรึ?” หยุนถิงถาม

“พืชผักผลไม้ที่สุกใหม่ทางนี้จะส่งไปที่จวนซื่อจื่อ คนของเรือนนอกก็มีกินเองบ้าง แต่มันมีมากเกินไปกินไม่หมด ทุกปีก็มักจะเน่าเสียทิ้งไปน่ะ” จวินหย่วนโยวตอบ

“สิ้นเปลืองจริงๆเลย ทำเทศกาลเก็บเกี่ยวสิ แบบนี้ก็ไม่ต้องเก็บเองแล้วยังหาเงินได้ด้วย คุ้มดีออกนะ” หยุนถิงเสนอ

“เทศกาลเก็บเกี่ยว?”

“ก็คือพวกเราสามารถประกาศออกไปได้ว่า พืชผลของเรือนนอกสุกแล้ว ทุกคนสามารถมาเก็บได้ ไม่เก็บค่าเข้าเก็บ แต่แตงไทยที่เก็บได้จะขายในราคาที่สูงกว่าตลอด

อย่างเช่น เก็บค่าเข้าหนึ่งร้อยตำลึง จากนั้นกินพืชผลของที่นี่ได้ตามใจ ตอนไปเอาไปได้หนึ่งตะกร้า เป็นตะกร้ากับข้าวแบบนั้นก็ได้แล้ว ใส่พืชผลได้สามถึงห้าผล

กลางวันทานอาหารที่นี่ได้ ก็คืออาหารชาวสวน สั่งอาหารได้ และเหมาโต๊ะจีนได้ หนึ่งโต๊ะมากสุดมีอาหารสิบอย่าง คิดราคาเดียวไปเลย

ท่านน่ะเป็นจวินซื่อจื่อนะ การกินการอยู่ของท่านย่อมดีที่สุดอยู่แล้ว เชื่อว่าพอข่าวออกไป ต้องมีคนมากมายแห่แหนกันไปแน่ ทุกวันให้กำหนดจำนวนคนด้วย แบบนี้จะยิ่งกระตุ้นความอยากเข้ามาของทุกคน

ถึงเวลานั้นก็ทำรถเข็นขายของกินอย่างเช่น ย่างเสียบไม้ ลูกชิ้น มันฝรั่ง และของประเภทการละเล่นโยนห่วง ในเมื่อมีทั้งของกินและของเล่น ครอบคลุมหมดนี่ต้องหาเงินได้ไม่น้อยแน่” หยุนถิงอธิบายอย่างง่ายๆ

จวินหย่วนโยวเลิกคิ้ว ออกจะแปลกใจ แต่ก็เข้าใจในที

หยุนถิงมีพรสวรรค์ในการหาเงิน ไม่ต้องสงสัยเลย แต่ไม่คิดว่านางแค่กินพืชผลก็คิดวิธีหาเงินได้แล้ว

“ข้านี่บุญมากเพียงไหนนะ ที่ได้แต่งงานกับซื่อจื่อเฟยที่หาเงินเก่งเพียงนี้” จวินหย่วนโยวพูดอย่างปวดใจ

“ข้าชอบความรู้สึกที่ได้หาเงิน” หยุนถิงหัวเราะบอก

“ได้ ในเมื่อเจ้าอยาก ก็ทำเถิด ต้องการอะไรก็สั่งการออกไปได้เลย”

“ขอบคุณซื่อจื่อ ท่านรอนับเงินแล้วกัน”

พอหยุนถิงกินข้าวเสร็จก็เรียกคนของเรือนนอกทั้งหมดมารวมตัวกัน รวมถึงหลิงเฟิงและรั่วจิ่งด้วย พลางอธิบายให้ทุกคนฟังอย่างละเอียดหนึ่งรอบ ทุกคนพากันตกตะลึง จากนั้นก็พากันยกนิ้วโป้งให้ซื่อจื่อเฟยกันใหญ่

บ่ายวันนั้น หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวก็กลับแล้ว หลิงเฟิงเล่าแผนการของซื่อจื่อเฟยให้ทุกคนฟัง ทุกคนพากันชมเชยไม่ขาดปาก จากนั้นก็จัดแจงแบ่งงานกัน ยุ่งวุ่นวายกันขึ้นมา

ใกล้จะเที่ยงแล้ว หยุนถิงเอาของขวัญบางส่วนขึ้นรถม้า สองวันก่อนจ้าวเคอมาบอกด้วยตัวเองว่าวันนี้ที่เรือนเขาจะจัดงานขึ้นบ้านใหม่ หวังว่าตนจะไปร่วมงานได้ หยุนถิงรับปากโดยไม่ต้องคิดเลย

จวินหย่วนโยวมีธุระ หยุนถิงไม่ได้ให้เขาไป ไม่งั้นซื่อจื่อไปแล้วพวกเขาคงเกร็งกันน่าดู เกิดไปทำให้แม่ของจ้าวเคอตกใจเข้า ยิ่งไม่ดีเลย

ระหว่างทาง หยุนถิงให้รถม้าจอดก่อน ตนเองไปซื้อหมูหันมาตัวหนึ่ง สุดท้ายได้ยินเสียงแสบแก้วหูหลายเสียงลอยมาข้างๆ