จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 373

“จ้าวเคอท่านเขียนโคลงกลอนไว้มากมิใช่รึ เอาออกมาให้ทุกคนชื่นชมเสนอความคิดเห็นสิ ให้คนยกโต๊ะออกมา แบบนี้ทุกคนก็สามารถท่องโคลงเขียนอักษรได้เองด้วย!” ฉินจิ้งอี๋เสนอ

“ได้ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” จ้าวเคอที่กำลังปวดหัวไม่รู้จะรับมืออย่างไรดี รีบทำตามทันที

ในสวน หยุนถิงกับโม่หลานประลองกันเย พวกหยุนเฉิงเซี่ยงกับซวนอ๋องยืนดูอยู่ข้างๆ องค์ชายสี่เปิดรับพนันทันที ให้ทุกคนลงเงินตามสะดวก พนันว่าใครชนะ

คนที่มาร่วมเป็นคนที่สนิทสนมกับหยุนถิง ทุกคนเลยไม่เกรงใจละ

พอโม่หลานได้ยินว่ามีแค่ซูชิงโยวที่พนันว่านางจะชนะ สีหน้าดำทะมึนทันที “พวกเจ้านี่จะไว้หน้าข้าหน่อยมิได้รึ ไม่เชื่อในฝีมือข้าเช่นนี้ ชิงโยวดีกว่าใครเลย”

ซูชิงโยวยิ้มเก้อเขิน “ข้าเห็นว่าไม่มีใครลงข้างเจ้าเลย กลัวเจ้าเสียหน้า เลยลงน่ะ”

คำพูดเดียวทำเอาโม่หลานแทบอยากตาย “พูดความจริงอะไรน่ะ จะเล่นให้สนุกได้ไหม”

ฉินจิ้งอี๋ให้จ้าวเคอพาตนไปดูที่ห้องครัวหน่อย จะได้ไปช่วยเหลือ สุดท้ายเห็นขบวนคนของหอใต้หล้ายกอาหารเข้ามา

ฉินจิ้งอี๋รู้ว่านี่เป็นความคิดของหยุนถิง ก็รีบให้คนจัดแจงโต๊ะ

ท่านแม่จ้าวเคอซาบซึ้งใจนัก สมเป็นคุณหนูตระกูลสูง ทำงานขึ้นมาเป็นระเบียบเรียบร้อย ดียิ่งนัก

ซูชิงโยวกำลัวงดูหยุนถิงทะเลาะกับโม่หลาน โม่หลานพลันถอยหลังจนเกือบโดนซูชิงโยว ซูชิงโยวหลบทันที แต่ไม่รู้ว่าสะดุดขาใคร จะล้มลงพื้น

หยุนไห่เทียนที่อยู่ข้างๆเห็นดังนั้น รีบพยุงนางไว้ ซูชิงโยวเลยสะดุดเข้าไปในอ้อมแขนเขา

พอเงยหน้ามาก็สบตาเข้ากับดวงตาดำขลับลุ่มลึกดุจทะเลของหยุนไห่เทียน ซูชิงโยวบื้อไปเลย

“เจ้าไม่เป็นไรกระมัง?” หยุนไห่เทียนถามพลางพยุงนางให้ยืนตรง

ซูชิงโยวถึงได้สติกลับมา ใบหน้าแดงเรื่ออย่างกระดากอาย “ข้ามิเป็นไร ขอบคุณท่านแม่ทัพมาก”

“มิเป็นไร คราวหน้าระวังหน่อย” หยุนไห่เทียนเตือน

“เจ้าค่ะ”

“ไอ้หยา หยุนถิงเจ้าลอบกัดข้า นี่ไม่นับ!” โม่หลานแผดเสียงบอก

ตอนนี้นางโดนหยุนถิงล็อคแขนไว้ด้านหลัง ขยับตัวไม่ได้เลย และสลัดไม่หลุดด้วย ทำเอาโม่หลานโกรธจนเตะไปหาหยุนถิงที่อยู่ข้างๆ

สุดท้ายโดนหยุนถิงจี้สกัดจุดไว้จนขยับตัวไม่ได้เลย ทำเอานางโกรธกัดฟันกรอด

“หากข้าเป็นศัตรูของเจ้า เจ้าคิดว่าข้าจะให้โอกาสเจ้าเอาคืนรึ!” หยุนถิงแค่นเสียงเรียบ

โม่หลานสีหน้าทะมึน ปวดแขนนัก ได้แต่ยอมแพ้ “ได้ ข้าแพ้แล้ว เมื่อครู่ข้าประมาทเอง มาประลองกันอีกครั้ง”

“เจ้าเป็นสตรีวันๆเอาแต่ฆ่าฟันไปมาทำอะไร มิสู้เรียนรู้เรื่องทำมาค้าขายกับหยุนถิงดีกว่า หาเงินสะสมเป็นทรัพย์สินเจ้าสาวให้ตนมากหน่อยไง” องค์ชายสี่

“เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย เจ้าก้อนเงิน” โม่หลานบ่น

“นังหนูน่าตายนี่ เจ้าบอกว่าใครเป็นเจ้าก้อนเงินกัน ข้าอาศัยฝีมือตนเองหาเงิน ไม่ได้ขโมยหรือแย่งชิงมา เจ้าน่ะอิจฉาริษยาข้า” องค์ชายสี่ถลึงตาใส่นาง

“ใครสนใจกัน ทั้งตัวมีแต่กลิ่นเงิน”

เห็นทั้งสองทะเลาะต่อปากต่อคำกัน หยุนถิงรีบปราม “อย่ามัวทะเลาะกันเลย วันนี้เป็นงานขึ้นบ้านใหม่ของจ้าวเคอ พวกเจ้าสองคนอย่ามาทำลายบรรยากาศสิ”

“รู้แล้ว”

“คุณหนูหยุน ทุกคนเชิญเข้าด้านในเถอะ อาหารเตรียมไว้พร้อมแล้ว” จ้าวเคอเอ่ยขึ้น