จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 414

ทันใดนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่ข้างหลังเขาทันที จำนวนเยอะมากนัก อัดแน่นไปทั่วทั้งถนน หลั่งไหลออกมาจากทุกทิศทุกทาง

ในเวลานี้ ขุนนางชั้งสูงต่างชื่นชมยินดีกัน โชคดีที่พวกเขาไม่หุนหันพลันแล่น ไม่เช่นนั้น เพียงแค่คนเหล่านี้ก็มีมากกว่าพวกเขาหลายเท่าแล้ว หากใช้ไม้แข็งที่โต้กับท่าทีที่แข็งคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอย่างแน่นอน

"เดี๋ยวก่อน!" เป่ยหมิงฉี่เอ่ยขึ้นอย่างกะทันหัน "ซวนอ๋อง เจ้าฝังดินปืนไว้ที่ใด？"

โม่เหลิ่งเหยียนหันกลับมามองเขา "หากกองทัพของข้าถอนกำลังออกไปอย่างปลอดภัย แน่นอนว่าข้าจะบอกตำแหน่งแก่เจ้าอยู่แล้ว"

"ร้ายกาจ!"

โม่เหลิ่งเหยียนเพิกเฉยและจากไปกับลูกน้อยของเขา คนบางกลุ่มตรงไปที่ทะเลชิ่งไห่ อีกกลุ่มหนึ่งก็ไปที่ด่านห้าเสือ

เมืองหลวงของแคว้นเป่ยลี่ขนาดใหญ่เงียบลงในทันที องครักษ์ที่เฝ้าปกป้องเมืองบอกว่าซวนอ๋องได้ถอยกลับไปพร้อมกับคนของเขาจริงๆแล้ว ทุกคนจึงค่อยโล่งใจลง

ขุนนางชั้งสูงบางคนถึงกับล้มลงกับพื้น คืนนี้กลัวแทบตาย ส่งซวนอ๋องตัวร้ายนี้ไปซะที

“กองทัพหลวงไปเฝ้าอยู่ที่ประตูเมือง ส่วนอื่นๆ ก็พยายามค้นหาจุดที่ฝังดินปืนอย่างสุดกำลัง หากมีสถานที่น่าสงสัย ก็รีบกำจัดทิ้งในทันที!” เป่ยหมิงฉี่สั่ง

“ขอรับ” เหล่าทหารไปทันที

......................

ทางนี่ หลีอ๋องพาคนกลุ่มใหญ่ตรงไปยังแคว้นเป่ยลี่ หลังจากเดินทางมาหลายวัน คืนนี้พวกเขาก็ตั้งค่ายในป่าแห่งหนึ่ง

โม่หลานตื่นเต้นมาก กำลังย่างไก่สองตัว ได้กลิ่นอันแสนหอมนั้นน้ำลายก็จะไหลออกมาแล้ว

“ดูไม่ออกเลยนะ พวกเจ้าสองคนยังฉลาดดี เอาเครื่องปรุงมาด้วย อร่อยมากจริงๆเลย”

"แน่นอนอยู่แล้ว พี่ใหญ่ข้าบอกแล้วว่าไม่ว่าไปที่ใดก็ห้ามให้ท้องตัวเองหิว" คุณหนูหยุนได้ใจยิ่งนัก

หลีอ๋องชำเลืองมองโม่หลานและเด็กทั้งสอง สีหน้าเย็นชา "นี่ไปสู้รบ พาเด็กสองคนไปทำไม อย่าทำให้กองทัพเดือดร้อนไปด้วยละ!"

ไม่รู้ว่าหยุนถิงกำลังคิดอะไร กลับให้คุณชายหกไปส่งตายด้วย

โม่หลานได้ยินเช่นนี้ก็ไม่ยอมในทันที "หลีอ๋องท่านพูดอะไรกัน คนที่ข้าพามาข้ารับผิดชอบเอง ไม่จำเป็นต้องให้ท่านมาสน ไม่ทำให้การเดินทางของกองทัพล่าช้าก็พอแล้ว"

“ในสนามรบอันตราย หากตายหรือเกิดไรขึ้นข้าไม่รับผิดชอบ!” โม่ฉือหานตะคอกอย่างเย็นชา

“ท่านไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ ถึงตอนนั้นใครจะบาดเจ็บยังไม่แน่เลย” คุณชายหกแบะปาก

เขาไม่เคยลืมว่าตอนนั้นหลีอ๋องทำให้พี่ใหญ่ของเขาต้องอับอายอย่างไร

สีหน้าของโม่ฉือหานเย็นชา "เจ้าหนู เจ้าพูดจาโอ้อวดยิ่งนัก!"

“ข้าแค่พูดความจริง ท่านเป็นคนดูถูกเด็กๆอย่างพวกข้าเกินไป”

"ท่านอ๋องท่านมีเวลาจริงจังกับคุณชายหก ท่านคิดหาวิธีโจมตีแคว้นเป่ยลี่ก่อนเถอะ ข้าได้ยินมาว่าสายลับของเป่ยหมิงฉี่นั้นเยอะมากนัก ระวังจะถูกซุ่มโจมตีละ!" โม่หลานบ่น

"สิ่งนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล!" โม่ฉือหานตะคอกอย่างเย็นชา หันกลับและจากไป และเรียกคนสนิทของเขามาปรึกษาหารือเกี่ยวกับวิธีการรับมือ

ทหารพักอยู่ที่นี่ กินเสบียงอาหาร และดมกลิ่นหอมของไก่ย่าง ก็อดไม่ได้ที่จะกลืน

คิดไม่ถึงว่าคุณหนูโม่และเด็กแสบสองคนนี้ยังค่อนข้างมีวิธี สำหรับทหารที่กินหมั่นโถวมาเป็นเวลาหลายวันแล้วนั้น รู้สึกอิจฉายิ่งนัก