จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 415

ไม่ไกลนั้น คุณชายหกเห็นว่าโม่ฉือหานกินไก่ย่างเข้าไปแล้วจริงๆ แต่เดิมใบหน้าที่เศร้าหมองนั้นก็มีดีใจขึ้นมาในทันที

"เจ้าหนู หยุนถิงปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไร ใจรู้แก่ใจเองไม่ใช่หรือ กลับประจบประแจงโม่ฉือหาน ข้าดูถูกเจ้า!" โม่หลานอุทานอย่างโกรธเกรี้ยว

“เสี่ยวลิ่ว เหตุใดเจ้าต้องว่าคุณหนูหยุนเช่นนั้นด้วย นางไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย？” เสี่ยวอันจื่อถามด้วยความสงสัย

คุณชายหกรีบไปใกล้ และอธิบายด้วยเสียงที่เบา "หากข้าไม่แสร้งทำเป็นน่าสงสาร หลีอ๋องจะเชื่อได้อย่างไร เขาทำให้พี่ใหญ่ของข้าผิดหวัง ดังนั้นแน่นอนว่าข้าก็ต้องสั่งสอนเขาแทนพี่ใหญ่ข้าอยู่แล้ว!"

ทันใดนั้นโม่หลานก็ตระหนักได้ว่า "ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องถึงกับคุกเข่า ทำเอาข้าเชื่อว่าเจ้าไปประจบประแจงเขาจริงๆ!"

สีหน้าของคุณชายหกมืดครึ้ม "นี่เรียกว่าลูกผู้ชายยืดได้หดได้"

“ยังมาลูกผู้ชาย ยังโตไม่ถึงไหนเลย แต่เจ้าจะสั่งสอนหลีอ๋อง ก็ไม่จำเป็นต้องส่งไก่ย่าง หรือว่า------” โม่หลานยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกคุณชายหกใช้ไก่ย่างของนางอุดปากเอาไว้ทันที

“หากเจ้ายังไม่กินอีก ไก่ย่างจะเย็นเลย รอดูละครก็พอ” คุณชายหกพูดด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม

โม่หลานรู้สึกหงุดหงิดทันที ที่ถูกยัดไก่ย่างเข้าปาก แต่เมื่อเห็นท่าทางที่แสร้งทำเป็นเหมือนผู้ใหญ่ของคุณชายหก ก็ถูกเขาทำให้ขบขัน

“เห็นแก่ที่เจ้าปกป้องหยุนถิงมากเช่นนี้ ข้าไม่ถือสากับเจ้า!” โม่หลานเอาไก่ย่างแล้วเริ่กินอย่างเอร็ดอร่อย

“นางเป็นพี่ใหญ่ของข้า ดังนั้นข้าก็ต้องปกป้องนางอยู่แล้ว” คุณชายหกและเสี่ยวอันจื่อก็เริ่มกินเช่นกัน

หลังจากที่ทุกคนกินเสร็จ ส่วนหนึ่งไปพักผ่อน อีกส่วนหนึ่งเฝ้าและลาดตระเวนอยู่ด้านนอก เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกจู่โจม

คุณชายหกนอนพักผ่อน แต่ไม่ได้หลับ แต่มองไปในทิศทางของหลีอ๋อง

ว่าแล้วในกลางดึก หลีอ๋องก็ลุกขึ้นและเดินไปที่ป่าลึกอย่างเร่งรีบ

คุณชายหกยิ้มอย่างได้ใจ "ฤทธิ์ยาได้ผลแล้ว"

เสี่ยวอันจื่อก็อดที่จะนับถือไม่ได้ "เสี่ยวลิ่ว เจ้าใจกล้าเกินไปแล้ว หากหลีอ๋องรู้เข้า เกรงว่าคงจะลงโทษเจ้า"

"ข้าไม่ยอมรับก็ได้แล้ว" คุณชายหกได้ใจยิ่งนัก

คืนนั้น โม่ฉือหานวิ่งไปมาในป่ามากกว่าสิบครั้ง ร่างกายอ่อนแรงไปหมด และอยู่ยากมากนัก และในที่สุดก็ทนไม่ไหวจนต้องเรียกหมอทหารมา

หมอทหารจับชีพจรของเขาและถามเกี่ยวกับสถานการณ์ "ท่านอ๋อง ท่านคงกินของเสียเข้าไป หรืออาจจะเกิดจากความไม่เคยชินกับสภาพแวดล้อมหรืออาหาร"

ไม่รู้ว่าเหตุผล โม่ฉือหานก็นึกถึงไก่ย่างที่คุณชายหกส่งมาในกลางคืนนั้น

“ทหาร ไปพาคุณชายหกมา!” โม่ฉือหานตะคอกอย่างเย็นชา

“ขอรับ” องครักษ์รีบไปเรียกทันที

คุณชายหกที่แสร้งทำเป็นหลับ ถูกปลุกขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ หาวและถามว่า "ท่านอ๋อง ท่านหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ？"

“บังอาจ กล้าวางยาลงในไก่ย่าง ข้าว่าเจ้าคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว!” โม่ฉือหานตะโกนด้วยความโกรธ

ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นการยืนยัน

ช่วงนี้เขากินหมั่นโถวกับทุกคนมาโดยตลอด และไม่มีอะไรผิดปกติเลย เฉพาะคืนนี้ หลังจากกินไก่ย่างเข้าไป เขาก็ท้องเสียมาตลอด แม้แต่คนโง่ก็สามารถคิดออกได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

คุณชายหกทำหน้าน้อยใจในทันที "ท่านอ๋อง ต่อให้ข้ากล้ามากเพียงใดก็ไม่กล้าวางยาในไก่ย่าง อีกอย่าง เดิมทีไก่ย่างนั้นข้ากะจะกินเอง

ข้าคงไม่วางยาในไก่ย่างที่ตัวเองจะกินสินะ ข้าเพียงแค่เห็นว่าท่านกินแต่หมั่นโถวมาโดยตลอด และเคยขัดแย้งกับพี่ใหญ่ข้า อยากให้ท่านช่วยข้า จึงมอบให้ท่านกิน