จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 416

เหล่าทหารตกตะลึงกันหมด โม่หลานคนนี้ดุเกินไปหรือเปล่า ดีไม่ดีก็ฟันดาบ เป็นผู้หญิงที่ดุจริงๆเลย เหล่าทหารต่างก็คิดในใจว่าต่อไปห้ามล่วงเกินคุณหนูโม่โดยเด็ดขาด

ท้องที่อึดอัดของโม่ฉือหานก็ยิ่งอึดอัดไปใหญ่ หากไม่ใช่เพราะกลัวเสียหน้า เขาคงไปในป่านานแล้ว เมื่อเห็นดาบยาวที่ฟันมาของโม่หลาน โกรธจนขมวดคิ้ว และโจมตีด้วยหมัก

แต่จะยังไงโม่หลานก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่อาศัยอยู่แต่ในห้อง และยิ่งไม่ใช่กังฟูที่สวยแต่รูป พ่อของโม่หลานเป็นแม่ทัพใหญ่ และค่อยติดตามกับพี่ชายในค่ายทหารมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่มีอะไรทำก็แข่งกับเหล่าทหารในค่าย แถมยังคอยตามตื๊อศึกษาหาเรือกับโม่ฉีเฟิง บอกได้ว่าแรงของโม่หลานทั่วทั้งผู้หญิงของเมืองหลวงนั้นไม่มีใครสามารถเทียบได้ แม้แต่ผู้ชาย คู่ต่อสู้ก็ไม่มากนัก

ดังนั้นหมักนัั้นของโม่ฉือหานจึงไม่โดนโม่หลาน ถูกนางหลบไปได้อย่างง่ายดาย และโจมตีต่อด้วยดาบยาว

สีหน้าของโม่ฉือหานมืดครึ้ม คิดไม่ถึงว่าโม่หลานจะหลบการกโจมตีหมักนี้ของตัวเองไปได้ ดูเหมือนว่านางก็มีความสามารถที่จริง

ทั้งสองต่อสู้กันในทันที แต่ละกันโจมตีโหดเหี้ยมและอันตรายถึงชีวิต ต่างไม่ยอมแพ้ให้ซึ่งกันและกัน โดยเฉพาะจังหวะที่ดาบยาวของโม่หลานฟันลงบนพื้น พื้นมีรอยแผลลึกมาก

หลังจากนั้น ทั้งสองก็แข่งขันการมากกว่าสิบท่า และมีความรู้สึกที่ว่าพอๆกันเลย

เหล่าทหารต่างตกตะลึงกันไปหมด "ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฝ่าบาททรงแต่งตั้งคุณหนูโม่ให้เป็นรองนายพล คิดไม่ถึงว่าวิทยายุทธของนางจะเก่งมากเช่นนี้"

“ยังต้องพูดหรือ พ่อของนางเป็นแม่ทัพใหญ่ พี่ชายก็เป็นแม่ทัพ วิทยายุทธในตระกูลเช่นนี้จะด้อยไปถึงซะที่ไหนกันล่ะ?”

“ก่อนหน้านี้ข้ายังดูถูกคุณหนูโม่ว่าเป็นผู้หญิง ตอนนี้ดูท่าแล้วข้าเป็นคนดูถูกคนอื่นไปเอง คุณหนูโม่เก่งกว่าข้ามากเลย”

“ผู้ที่สามารถรับการโจมตีของหลีอ๋องได้นั้นไม่มีกี่คน ผู้หญิงก็ยิ่งไม่มี คุณหนูโม่ตีกับท่านอ๋องนานขนาดนี้แล้วก็ยังไม่พ่ายแพ้ เห็นได้ชัดว่ามีความสามารถจริง”

ทุกคนต่างนับถือโม่หลานมากในขณะนี้ และไม่มีใครกล้าดูถูกนางอีกต่อไป

ส่วนโม่ฉือหานก็คิดไม่ถึงว่าโม่หลานจะเก่งขนาดนี้ เดิมทีคิดว่าไม่กี่การโจมตีก็สามารถกำจัดได้ แต่คิดไม่ถึงว่าโม่หลานยิ่งสู้ก็ยิ่งกล้าหาญมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะนี้ ท้องของเขาอึดอัดยิ่งนัก ออกแรง ท้องส่วนล่างแน่นขึ้นทันที

ต้องรีบทำการตัดสินอย่างรวดเร็ว เขาทนได้ไม่นานแล้ว

โม่ฉือหานมองดูที่โม่หลานกำลังโจมตีมา รีบหลบไปด้านข้าง จากนั้นก็เอามือตบไปที่ท้ายทอยของโม่หลานอย่างแรง

แต่โม่หลานก็หันกลับมาอย่างกะทันหัน หมักนั้นของโม่ฉือหานแรวยิ่งนัก ฟาดเข้าที่หน้าอกของโม่หลาน

เมื่อเห็นมือใหญ่นั้นกดอยู่บนหน้าอกของตัวเอง สีหน้าของโม่หลานก็มืดครึ้มลงในทันที "โม่ฉือหาน เจ้าเอาเปรียบข้าหรือ รนหาที่ตายชัดๆ!"

ด้วยเสียงคำรามที่ดัง โม่หลานชกหมักต่อยไปใส่บนหน้าของโม่ฉือหาน

โม่ฉือหานก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้ เขินอายยิ่งนัก และยิ่งคิดไม่ถึงว่าโม่หลานจะออกมืออย่างกะทันหัน ถูกต่อยอย่างแรง ดวงตาก็แดงและบวมเหมือนหมีแพนด้าในทันที

“โม่หลาน เจ้ากำลังหาที่ตาย!” โม่ฉือหานโกรธึ้นในทันที และโจมตีด้วยหมักอย่างดุเดือด

แต่ใช้แรงมากเกินไป ทันใดนั้นก็มีเสียงปู๊ดดังขึ้นอย่างกะทันหัน สีหน้าของโม่ฉือหานแย่ลงในทันที มากพร้อมกับกลิ่นที่เหม็นเน่า

ขณะที่โม่หลานหลบการโจมตี แน่นอนว่าก็ได้ยินเสียงนั้นเช่นกัน และรู้สึกตกตะลึงยิ่งนัก "หลีอ๋อง ท่านขี้ใส่เตี่ยวหรือ!"

เดิมที่นางก็เป็นคนเสียงดังอยู่แล้ว ทันทีที่คำนี้พูดออกมาเหล่าทหารที่เฝ้าดูต่างก็ได้ยินกันหมด

ทุกคนสีหน้าแข็งทื่อ เสียงในเมื่อครู่นั้นพวกเขาเองก็ได้ยินอย่างชัดเจน สีหน้าของทุกคนดูตลกมาก

สีหน้าของโม่ฉือหานเคร่งขรึมและเย็นชา อับอายอย่างมาก อายจนแทบจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี

ให้ตายเถอะ เขาก็คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะขาดหน้าขนาดนี้ โม่ฉือหานในตอนนี้จ้องมองโม่หลานด้วยความโกรธ อยากจะหั่นนางเป็นชิ้นๆ