จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 417

คุณชายหกในกระโจมไม่ได้หลับ เขารู้ว่าหลีอ๋องเป็นคนใจแคบและคิดแค้น กลัวว่าเขาจะมาแก้แค้น จึงไม่กล้านอนหลับ

เมื่อครู่รู้สึกถึงเจตนาฆ่านอกกระโจมนั้น คุณชายหกก็เตรียมพร้อมแล้ว หากหลีอ๋องจะฆ่าปิดปากพวกเขาจริงๆ เขาก็จะรีบส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือทันที

แต่คิดไม่ถึงว่า พี่ใหญ่กลับส่งองครักษ์ลับมาปกป้องเขา แถมยังเยอะขนาดนี้ คุณชายหกรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของหลีอ๋องที่เดินออกไปไกล คุณชายหกจึงค่อยหลับตาลงด้วยความสบายใจ และในที่สุดก็สามารถหลับดีๆหน่อยแล้ว

โม่หลานที่อยู่ข้าวๆนั้นหลับลึกเกินไป ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนั้นเกิดอะไรขึ้น ส่วนเสี่ยวอันจื่อก็เหนื่อยทั้งวันแล้วก็หลับไปแล้วเช่นกัน

ทหารที่รับผิดชอบในการลาดตระเวนก็เห็นฉากในเมื่อครู่นั้นเช่นกัน หลีอ๋องเตือนพวกเขาว่าหากใครกล้าพูดออกไปแม้แต่คำหนึ่ง ก็จะให้พวกเขาตายทั้งเป็น เหล่าทหารต่างก็ปิดปากอย่างชาญฉลาด แต่ในใจก็อดอิจฉาคุณชายหกไม่ได้ ขอพี่สาวแบบนี้เดียวสิ

..................

ทางนี่ หยุนถิงและจวินหย่วนโยวกำลังกลับไป เนื่องจากหยุนถิงกำลังตั้งครรภ์ จวินหย่วนโยวจึงให้คนชะลอความเร็วหน่อย เพื่อไม่ทำให้หยุนถิงไม่สบายตัว ดังนั้นความเร็วของการเดินทางจึงช้ามาก

คืนนี้ พวกเขาบังเอิญผ่านหมู่บ้านแห่งหนึ่ง จวินหย่วนโยวและคนอื่นๆ ก็ไปพอพักค้างคืนที่หมู่บ้าน

หลิงเฟิงไปสำรวจเส้นทางด้านหน้ากลับมา "ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย นี่เป็นหมู่บ้านธรรมดา ตรงหน้ามีแสงเทียนของบ้านคนทำไร่สว่างอยู่พอดี เมื่อครู่ข้าน้อยไปถามมาแล้ว หญิงชราตกลงให้พวกข้าไปค้างคืน”

“ขับรถม้าไปเถอะ”

"ขอรับ"

รถม้าจอดอยู่นอกลาน จวินหย่วนโยวพยุงหยุนถิงลงจากรถม้าอย่างระมัดระวัง และเดินเข้าไปในลาน

หยุนถิงเหมือนได้กลิ่นเหม็นอับและเปรี้ยว สังเกตมองไปที่รอบๆลานก็ไม่พบปศุสัตว์ใดๆ จึงขมวดคิ้วด้วยความงุนงงเล็กน้อย

หญิงชราหลังค่อมคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู และทันทีที่เห็นหยุนถิง ดวงตาก็ฉายแววแห่งความดีใจ "แม่นางท่านนี้งดงามยิ่งนัก!"

หยุนถิงยิ้มจางๆ "ขอบเจ้าสำหรับคำชม คืนนี้ต้องรบกวนแล้ว"

"ไม่รบกวน แม่นางเกรงใจเกินไปแล้ว ปกติแล้วข้าก็อยู่ตัวคนเดียว ลานนี้ของข้าไม่ได้ครึกครื้นเช่นนี้มานานแล้ว รีบเข้ามาเถอะ"

ทุกคนเดินตามหญิงชราเข้าไปในห้อง แม้ว่ามันจะเรียบง่าย แต่เงียบมาก โต๊ะและเก้าอี้สีก็ลอกไปหน่อยแล้ว แต่เช็ดได้สะอาดมาก

“เชิญนั่งตามสบาย ข้าไปต้มน้ำร้อนให้ ในบ้านยังมีของกินเหลืออยู่เล็กน้อย ข้าไปเอามาให้ทุกคน!” หญิงชรากล่าว

"ต้มเพียงน้ำร้อนก็พอแล้ว อาหารพวกข้าเอามาเอง ดังนั้นจึงไม่รบกวนแล้ว" หยุนถิงกล่าว

"อืม"

หญิงชราต้มน้ำ ทำความสะอาดห้อง และนำผ้าห่มผืนใหม่สองผืนออกมา "แม่นางนี่เป็นผ้าห่มที่พึ่งเปลี่ยนใหม่ พวกเจ้านอนอย่างสบายใจได้เลย ไม่รู้ว่าแม่นางปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว มีคู่หมั้นหมายหรือยัง?"

หยุนถิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงชราถึงได้ถามคำถามเช่นนี้กับตัวเอง

“นางคือภรรยาของข้า!” จวินหย่วนโยวตอบอย่างเย็นชา เพราะเหตุใดไม่รู้เขามักรู้สึกว่าสายตาที่หญิงชรามองหยุนถิงนั้นแปลกประหลาด

เป็นอย่างที่คิด เห็นหญิงชราฉายร่องรอยของความผิดหวัง "แต่งงานแล้วหรือ น่าเสียดายจริงๆเลย"

"เสียดายอะไร？" สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชาขึ้นกว่าเดิม

จากนั้นหญิงชราจึงได้สติและรีบอธิบาย "ไม่มีอะไร คุณชายอย่าเข้าใจผิด ข้าหมายถึงว่าแม่นางแต่งงานแล้วก็ควรอยู่ในบ้านดีๆ ออกมาในดึกดื่นเยี่ยงนี้ต้องระมัดระวังความปลอดภัยด้วย"

"ลำบากยายแล้ว" หยุนถิงรีบไกล่เกลี่ยให้ลงเอยกันด้วยดีไกล่เกลี่ยข้อพิพาท