จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 418

เมื่อเห็นฉากภายใน หยุนถิงก็ตกตะลึงยิ่งนัก

ห้องสกปรกและรก มีเด็กชายคนหนึ่งถูกมัดไว้บนเตียง อายุประมาณสิบสอง สิบสามปี มือและเท้าถูกล่ามไว้ด้วยโซ่เหล็กหนา เสื้อผ้าขาดวิ่น คลุมร่างกายแทบไม่มิด ผมก็ยุ่งเหยิงไปหมด ใบหน้าสกปรกจนมองไม่เห็นหน้าตา

รอบตัวเขายิ่งยุ่งเหยิงไปหมด มีอาหารที่ขึ้นราและบูดเน่า มีอุจจาระ และเสื้อผ้าที่สกปรก-----ห้องทั้งห้องมีกลิ่นเหม็นเน่าและเปรี้ยว ทำให้คนอยากอ้วกยิ่งนัก

เด็กชายข้างในกำลังกัดกินของก้อนสีเหลืองก้อนหนึ่ง เหมือนอุจจาระ เมื่อเห็นมีคนมา ก็ดูตื่นเต้นมาก และพยายามดิ้นรนมาหาหยุนถิง อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงที่พูดออกมาก็เป็นเสียงฮือฮือ

นี่มันไม่ใช่เด็ก เป็นเหมือนหมู หมาชัดๆ แม้แต่หมูหมายังเทียบมิได้เลย

หยุนถิงไม่เคยเห็นเด็กคนไหนถูกปฏิบัติเช่นนี้มาก่อน แม้จะไม่ชอบแค่ไหน ก็มิควรทารุณกรรมอย่างโหดร้ายเช่นนี้

“เขาเป็นลูกชายแท้ๆ ของเจ้าหรือ?” สีหน้าของหยุนถิงเย็นชายิ่งนัก ออร่ารอบกายก็เปลี่ยนไปหมด

เด็กคนนั้นดูแล้วก็อายุประมาณสิบสองสิบสามเท่านั้น ส่วนหญิงชรานี้ก็ดูอายุเจ็ดสิบ แปดสิบแล้ว ดังนั้นไม่มีทางที่จะเป็นแม่แท้ๆของเด็กคนนี้ได้

หญิงชราเห็นลูกชายกินอุจจาระ ก็พอใจมาก และหัวเราะอย่างน่ากลัว "ถูกต้อง เขาเป็นลูกชายของข้า เป็นลูกที่ข้าตั้งครรภ์มาสิบเดือนแล้วคลอดออกมา ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่า------"

“เหตุใด เหตุใดเจ้าต้องปฏิบัติเช่นนี้กับลูกของตัวเองด้วย หากไม่ชอบหรือเลี้ยงไม่ไหว ก็สามารถส่งให้คนอื่นได้ เหตุใดถึงต้องทารุณกรรมเด็กเช่นนี้ด้วย？” หยุนถิงถามอย่างเย็นชา มือที่อยู่ข้างกายก็อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น

บนใบหน้าของหญิงชราเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความแค้นเคือง "ก็เป็นเพราะพ่อเขานะสิ ข้าตั้งครรภ์มาสิบเดือน ในช่วงสองเดือนแรกข้าอาเจียนทุกวัน อยู่ยากยิ่งนัก แต่ตอนที่ข้ากำลังจะคลอด พ่อของลูกกลับไปมีดีกับนางแพศยาคนหนึ่ง

ข้าจะไม่แค้นได้อย่างไร เขาบอกว่าจะดีกับข้าชั่วทั้งชีวิต และจะให้ครอบครัวที่มีความสุขแก่ข้าและลูก ข้าตั้งท้องอย่างยากลำบาก แต่เขากลับไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น

ข้าไม่ยินยอมที่จะจากไป เขาก็ให้นางแพศยานั้นเหยียดหยามข้า ทั้งสองจงใจมีอะไรกันต่อหน้าข้า จึงทำให้ข้าคลอดยาก

ไอ้สารเลวสองคนที่สมควรตายนั้น กลับอยากให้ข้าเจ็บปวดจนตาย สุดท้ายก็เป็นผู้ใหญ่บ้านที่ผ่านมาแล้วพบข้า และช่วยชีวิตข้าไว้ แต่ลูกของข้ากลับเสียไปแล้ว

ข้าถูกพี่สะใภ้โจวรับเอาไว้ดูแล เมื่อร่างกายหายดี ข้าฟื้นฟูขึ้นมา ข้าก็วางยาพิษในอาหารของไอ้สารเลวนั่นด้วยตนเอง และสับชายและหญิงสองสารเลวนั้นให้เป็นชิ้นๆ

ถึงตอนนี้ข้าก็ยังจำได้ ตอนนั้นข้ากรีดที่บนตัวของพวกเขา พวกเขากลัวมากแค่ไหน และข้ายังจำสภาพที่พวกเขาร้องขอความเมตตากับข้า ฮ่าฮ่า------" เสียงที่น่ากลัวของหญิงชราดังก้องไปทั่วห้อง ฟังเอาคนขนหัวลุกไปหมด

"ดังนั้นเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกแท้ๆของเจ้า แต่เป็นเด็กที่เจ้าเก็บมา" หยุนถิงตะคอกอย่างเย็นชา

ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นการยืนยัน

หญิงชราเอียงหัวมองดูเด็กคนนั้น และคิดไปครู่หนึ่ง "ใช่ ข้าเป็นคนเก็บเขามาเอง เก็บมาจากหลังเภา เดิมทีข้าอยากปฏิบัติต่อเขาอย่างดี แต่เขายิ่งโตก็ยิ่งเหมือนอีนางแพศยานั้น ข้าเกลียดนาง ดังนั้นข้าจึงมัดเขาไว้ในห้อง และปล่อยให้เขากินอุจจาระ อุจจาระของหมา ดื่มปัสสาวะของม้า------ทรมานเขาด้วยวิธีต่าง ๆ ด้วยวิธีนี้เท่านั้นถึงจะทำให้ข้าระบายความโกรธได้”

หยุนถิงชำเลืองมองหญิงชรา นางในขณะนี้ดวงตาขว่างเปล่า เหมือนบ้าไปแล้ว ราวกับว่าจมอยู่ในความทรงจำที่แสนเจ็บปวดในอดีต และไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้

ว่าแล้ว ผู้ที่น่าสงสารย่อมมีสิ่งที่น่าชัง

“เขาไม่มีความผิดใดๆเลย เจ้าไม่ควรนำความแค้นมาลงบนตัวของเด็กคนหนึ่ง”

“เด็ก เขาเหมือนนางแพศยานั้นเยี่ยงนัก ก็สมควรตาย เจ้าก็ด้วย เจ้าก็สมควรตาย ใครให้เจ้าสวยงามมากเช่นนี้ ข้าจะให้เจ้าไปอยู่เป็นเพื่อนเขาเดี๋ยวนี้เลย พวกเจ้าทั้งหมดล้วนสมควรตาย!” หญิงชรามาดึงหยุนถิง

หยุนถิงตกตะลึง และเข็มเงินในมือก็เจาะเข้าจุดที่ทำให้ขยับตัวไม่ได้ของหญิงชราอย่างรวดเร็ว