จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 42

ทันทีที่กล่าวออกไป หัวใจผู้หญิงที่อยู่บนเรือลำข้างแตกสลาย บางคนถึงกับรู้สึกหงุดหงิดและมิพอใจ

“ซื่อจื่อตามิดีอย่างนั้นหรือ มองยังไงว่าพวกเราเทียบผู้หญิงอัปลักษณ์อย่างหยุนถิงผู้นั้นมิได้ ในเมืองหลวงแห่งนี้ มิมีใครอัปลักษณ์มากไปกว่านางอีกแล้ว!” ผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวออกมาด้วยความมิพอใจ

ทันทีที่เสียงนั้นเงียบลง ใบหน้าของจวินหย่วนโยวเต็มไปด้วยความเยือกเย็น หันไปพร้อมกับดวงตาที่แหลมคมเหมือนใบมีด “กล้าสงสัยในสายตาของข้า หลิงเฟิง จับนางโยนลงน้ำ”

“ขอรับ!” หลิงเฟิงเคลื่อนไหวในทันใด ลงไปบนเรือของผู้หญิงคนนั้น

“อร๊าย อย่า ซื่อจื่อโปรดไว้ชีวิตข้า ข้าผิดไปแล้ว หลังจากนี้ข้ามิกล้าทำเช่นนี้อีกแล้ว” ผู้หญิงคนนั้นตกใจกลัว ร้องขอความเมตตาออกมาทันที

หลิงเฟิงยิ้มอย่างเยือกเย็น “คุณหนูจะกระโดดลงไปด้วยตัวเอง หรือจะให้ข้าโยนลงไป”

ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นขาวซีด ภายใต้การบีบบังคับของหลิงเฟิง นางมองไปยังใบหน้าอันเย็นชาของจวินซื่อจื่อซึ่งอยู่ไม่ไกล รู้ว่าตนเองมิมีทางหนีรอด

“ข้าขอกระโดดลงไปเอง” ผู้หญิงคนนั้นกล่าวออกมาพร้อมกับกระโดดลงไปในแม่น้ำ

กระโดดด้วยตนเองดีกว่าถูกคนอื่นโยนลงไปหลายเท่า

ทุกคนที่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ ต่างก็หัวเราะออกมา ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังเพลิดเพลินกับการแสดง แต่ผู้หญิงที่อยู่ใกล้เคียงต่างรู้สึกหวาดกลัว ขอให้คนพายเรือรีบพายเรือออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

ยิ่งไกลเท่าไหร่ยิ่งดี

พวกนางรนหาที่ตาย กล้าไปวิจารณ์เกี่ยวกับความคิดของปีศาจผู้เยือกเย็นอย่างจวินซื่อจื่อ สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพวกนางในตอนนี้ก็คือ การปกป้องชีวิตของตนเอง

ผู้หญิงที่กระโดดน้ำลงไปผู้นั้นตะโกนขอความช่วยเหลือ เรือที่อยู่โดยรอบต่างได้ยิน แต่มิมีใครกล้าออกไปช่วยนาง เพราะมิมีใครอยากมีเรื่องกับจวินหย่วนโยว

หลิงเฟิงยืนมองนางอยู่ด้านข้าง เมื่อนางกำลังจมน้ำตาย หลิงเฟิงหยิบไม้พายของผู้นำเรือยื่นไปให้นาง หลังจากนางหายใจได้สองสามครั้ง หลิงเฟิงก็ดึงมันกลับมา

ทำแบบนี้ซ้ำ ๆ กันหลายครั้ง ผู้หญิงคนนั้นหน้าซีดด้วยความตกใจ คิดว่ารอดแล้วแต่กลับจมลงสู่พื้นน้ำ คิดว่าตายแล้วแต่กลับได้รับความช่วยเหลือ แต่มิยอมให้ขึ้นจากพื้นน้ำ เห็นได้ชัดว่านี่คือการทรมานนาง ทรมานนางด้วยชีวิต วิธีการที่โหดร้ายเช่นนี้ ทำให้ผู้หญิงคนนั้นหวาดกลัวจนหมดสติ จากนั้นหลิงเฟิงถึงใช้ไม้พายยกร่างของนางขึ้นมาจากน้ำ และโยนไปไว้ที่หัวเรือ

หยุนถิงมองไปยังทุกคนซึ่งกำลังหลบหนี กล่าวออกมาด้วยใบหน้ามิพอใจ “ทำไมพวกเขาทั้งหมดถึงหนีไป ข้ายังเห็นมิมากพอ”

จวินหย่วนโยวกล่าวออกมาด้วยใบหน้าอันนิ่งสงบ “เกรงว่าจะทำให้เจ้าผิดหวังแล้ว ข้าเดาว่าในแม่น้ำสายนี้ คงมิมีใครกล้าเข้าใกล้เรือของพวกเราแล้ว”

“แบบนั้นก็คงน่าเบื่อ แกล้งผู้หญิงใจทรามเหล่านั้นก็ถือเป็นเรื่องสนุก เกรงว่าชีวิตนี้ของนางคงมิกล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าท่านอีกต่อไป” หยุนถิงกล่าวออกมา

หยุนถิงเองก็ไม่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นตายไปจริง ๆ วิธีการทรมานผู้คนเช่นนี้แท้จริงแล้วมันเป็นความคิดของซื่อจื่อ

เมื่อหลิงเฟิงนำร่างของผู้หญิงคนนั้นกลับขึ้นมาแล้ว เขาก็กระโดดกลับมาบนเรือของตนเอง

ผู้ควบคุมเรือของผู้หญิงคนนั้นรีบพายเรือเข้าฝั่งในทันใด เพราะเกรงว่าซื่อจื่ออาจจะเปลี่ยนใจ

“ซื่อจื่อ คิดมิถึงเลยว่า ในสายตาของท่านข้าจะงดงามถึงเพียงนี้ ท่านอาจตาบอดจริง ๆ ก็เป็นได้ ใบหน้านี้ของข้าอัปลักษณ์จะตายไป” หยุนถิงกล่าวออกมาด้วยความหยอกล้อ

“สิ่งที่ข้าเห็นมิใช่ใบหน้าของเจ้า แต่เป็นตัวตนของเจ้า” จวินหย่วนโยวตอบกลับมา

“จริงงั้นหรือ ข้ามิได้ฟังผิดไปใช่ไหม จวินหย่วนโยว สมองของเจ้ามีปัญหาหรือเปล่า หยุนถิงหน้าตาอัปลักษณ์ขนาดนี้จะเป็นคนดีได้อย่างไร ฮ่าฮ่า หากคนอื่นได้ยิน พวกเขาคงหัวเราะออกมาดังลั่น” เสียงแห่งความดูถูกเหยียดหยามดังขึ้นมา มิไกลจากตรงนั้น เรือขององค์ชายสี่กำลังใกล้เข้ามา