จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 43

หยุนถิงขมวดคิ้ว “ที่แท้หอชุนเฟิงก็เป็นขององค์ชายสี่นี่เอง แต่สิ่งเหล่านี้ของข้าล้วนเป็นของหวาน เป็นของกิน เหมาะกับร้านสุราหรือโรงน้ำชามากกว่า นำไปขายที่หอชุนเฟิงของท่าน มันดูมิเหมาะสมสักเท่าไหร่”

“มิเหมาะสมอย่างไร คนในหอชุนเฟิงของข้าเองก็ต้องกินอาหาร ถึงเวลาเจ้าแค่แบ่งมันมาขายให้กับข้าส่วนหนึ่งหรือไม่ก็ขายสูตรให้กับข้า พวกเราจะได้ส่วนแบ่งเท่ากัน”

“ข้ามิสน ข้าสามารถทำเงินทั้งหมดได้จากการขายด้วยตนเอง ทำไมจะต้องนำไปแบ่งกับเจ้าครึ่งหนึ่งด้วย ข้ามิใช้คนไร้สมอง” หยุนถิงตะคอกอย่างตั้งใจ

โม่ฉือชิงรู้สึกกระวนกระวาย อดมิได้ที่จะบ่นออกมา “เจ้าฉลาดขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“แน่นอนว่าต้องหลังจากที่ข้าแต่งงานกับซื่อจื่อ คบคนพาลพาไปหาผิด คบบัณฑิตพาไปหาผล ซื่อชื่อของข้าโดดเด่นเสียขนาดนี้ เมื่อข้าได้อยู่กับเขา ข้าก็ต้องฉลาดขึ้นเป็นธรรมชาติ” หยุนถิงจงใจกล่าวออกมา

มุมปากของจวินหย่วนโยวยกสูงขึ้น รู้สึกดีใจและภูมิใจเป็นอย่างมาก

โม่ฉือชิงเม้มริมฝีปากอย่างดูถูก “จวินหย่วนโยวสงสารในความต้อยต่ำของเจ้า เปล่าประโยชน์เสียจริง”

“ข้าเต็มใจ” จวินหย่วนโยวเหลือบตามองเขา

“ข้าว่าทั้งชีวิตนี้ของเจ้าคงตกอยู่ในมือของยัยผู้หญิงคนนี้แล้ว”

“ข้าเต็มใจ ส่วนเจ้า มิได้ในสิ่งต้องการแล้วกลับมาพาลใส่ ข้าว่าทั้งชีวิตนี้ของเจ้าคงหาผู้หญิงมิได้สักคน” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างตั้งใจ

โม่ฉือชิงโกรธจนหน้าดำ “สำหรับข้าแล้วเรื่องนี้มันมิสำคัญ หอชุนเฟิงมีสาวงามนับพัน ดังนั้นข้าไม่มีทางมีทางตายในอ้อมกอดอันเน่าเฟะเหมือนกับเจ้า”

“ที่แท้ในสายตาขององค์ชายสี่ข้าก็เป็นได้แค่ผู้หญิงอัปลักษณ์คนหนึ่ง ในเมื่อท่านดูถูกข้าถึงเพียงนี้ งั้นพวกเราก็คงมิมีความจำเป็นต้องกล่าวคุยอะไรกันอีกต่อไป” หยุนถิงปฏิเสธออกไปโดยตรง

โม่ฉือชิงมองว่าทั้งสองเป็นคนดื้อรั้น เขายอมลดตัวลงมาถึงเพียงนี้แล้ว แต่ทั้งสองคนกลับถูกความโลภบังตา น่ารังเกียจเหลือเกิน

“มิให้ความร่วมมือก็มิต้องร่วมมือ ข้าก็มิได้อยากร่วมมืออะไรมากมายขนาดนั้นอยู่แล้ว” โม่ฉือชิงเดินกลับเรือของตนเองด้วยความโกรธ

องค์ชายสี่จากไปแล้ว บนเรือกลับมาเงียบอีกครั้ง

“ซื่อจื่อ ข้าอยากดื่มชา” หยุนถิงกล่าวออกมา

“ได้” จวินหย่วนโยวสั่งให้หลิงเฟิงนำเครื่องชาบนเรือออกมา และทำการต้มชาด้วยตนเอง

หยุนถิงมองการเคลื่อนไหวของเขา ใบหน้าอันหล่อเหลา คิ้วและดวงตาอันงดงาม สงบและร่มเย็น การเคลื่อนไหวซึ่งเต็มไปด้วยทักษะ รูปลักษณ์ที่สง่างาม หยุนถิงชื่นชอบเป็นอย่างมาก “ซื่อจื่อ ตอนท่านชงชา ท่านดูสง่างามเป็นอย่างมาก”

แววตาของจวินหย่วนโยวเต็มไปด้วยความอบอุ่น “คำกล่าวนี้ข้าชอบฟัง”

“ฮ่าฮ่า ซื่อจื่อ ใบหน้าของท่านหนาขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ก็เหมือนกับที่เจ้ากล่าวไว้ คบคนพาลพาไปหาผิด คบบัณฑิตพาไปหาผล ดังนั้นข้าจึงเรียนรู้มันมาจากเจ้า” จวินหย่วนโยวกล่าวออกไปอย่างติดตลก

“ว้าว การมีใบหน้าหนาขึ้นก็ถือเป็นเรื่องที่ดี” หยุนถิงยิ้มออกมา

“แน่นอนอยู่แล้ว อย่าน้อยช้าก็ชอบมัน เจ้าลองดื่มชาดูสิ”

หยุนถิงยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ “รสชาติหอม กลมกล่อม สัมผัสได้ถึงความหวานเล็กน้อย รสชาติมันติดอยู่ในปาก สมกับเป็นชาที่ซื่อจื่อชงด้วยตนเอง ข้าชอบมันมาก”

“เช่นนั้นเจ้าก็ดื่มมันให้มาก” จวินหย่วนโยวรินน้ำชาให้นางอีกถ้วยหนึ่ง

“ตกลง”

เมื่อเห็นเช่นนั้น หลิงเฟิงรีบนำเค้กเข้ามาให้ จากนั้นก็ถอยกลับไปด้านข้าง

จวินหย่วนโยวและหยุนถิงทานเค้ก ดื่มชา กล่าวคุยกันอย่างสนุกสนาน ชื่นชมความงดงามของทิวทัศน์บนชายฝั่ง อบอุ่นและเป็นกันเองมาก

และองค์ชายสี่ก็มิได้พายเรือออกไปไหนไกล เรือของเขาตามหลังเรือของจวินหย่วนโยวอยู่ในระยะกำลังดี มิใกล้มิไกลจนเกินไป แม้จะมิชอบใจ แต่เขาก็มิอยากจากไปทั้งแบบนี้ เขาอยากรู้ว่าคนดื้อรั้นทั้งสองนี้จะอยู่ด้วยกันได้อีกนานสักแค่ไหน

เรือล่องไปตามแม่น้ำ ผ่านไปพักหนึ่ง หยุนถิงเห็นปลาแหวกว่ายอยู่ในแม่น้ำ นางรู้สึกชื่นชอบเป็นอย่างมาก