จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 426

ท่านสามปัดมือท่านสี่ออก “เจ้าโง่หรือไม่ คนพวกนั้นแค่ดูก็รู้แล้วว่ามิใช่คนธรรมดา ในเมื่อพวกเขากล้ายื่นมือเข้ามาแทรกเรื่องของตระกูลอู๋ ย่อมต้องมีฐานะไม่ธรรมดาแน่ คนธรรมดาใครจะกล้ายุ่งเรื่องคนอื่นกัน

หากจะวางยาพิษคนแก่อย่างข้า มิจำเป็นเลย องครักษ์พวกนั้นที่พวกเขาพามา แค่คนเดียวก็สามารถจัดการซัดคนรับใช้ทั้งหมดของตระกูลอู๋กระเด็น ตวัดกระบี่ฟันข้าตายก็ได้แล้ว

ดังนั้นครั้งนี้พวกเราได้เจอกับคนใหญ่คนโตเข้าแล้ว และยังเป็นผู้มีพระคุณอันยิ่งใหญ่ด้วย นางจัวสองแม่ลูกได้กลับมายังตระกูลอู๋อีกครั้ง นางหลิวและอู๋เหล่าเอ้อก็ได้รับการลงโทษ เรียกได้ว่าสวรรค์มีตาจริงๆนะ

อีกอย่าง ข้าอายุปูนนี้แล้ว กลัวอะไรเล่า ไม่แน่ว่านี่อาจจะรักษาอาการป่วยของข้าได้จริงๆ เจ้าไม่ต้องยุ่งหรอก”

ท่านสามเปิดฝาออกกินยาเม็ดนั้นลงไป

ท่านสี่แทบกลั้นหายใจ เบิกตากว้างมองคนตรงหน้า คนอื่นๆเองก็มองมากันหมด

ท่านสามแค่รู้สึกว่าพอยานั้นเข้าไปก็ละลายทันที แสบร้อนคออยู่บ้าง แต่พอกินลงไปแล้วก็รู้สึกว่าท้องน้อยค่อยๆร้อนขึ้น ขารู้สึกอุ่น สบายมาก

“พี่สาม ท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง ท่านพูดอะไรบ้างสิ?” ท่านสี่ถามอย่างตื่นเต้น

ผ่านไปสักครู่ ท่านสามยืดขาออกไป จากนั้นร้องตะโกนด้วยความดีใจ “ขาข้าไม่เจ็บแล้วจริงๆ ดียิ่งนัก นี่มันเป็นยาเทวดาเลยนะ ได้พบผู้มีพระคุณเข้าแล้วนะนี่”

“ขาท่านหายดีแล้วจริงรึ?” ท่านสี่รู้สึกตกตะลึง

“หายแล้ว หายดีแล้ว ครั้งนี้ได้พบผู้มีพระคุณเข้าแล้วจริงๆ!” ท่านสามหันไปสอบถามสองแม่ลูกนางจัวอย่างตื่นเต้น

พอได้รู้ว่า พวกหยุนถิงเพียงแค่ผ่านมาเห็นความไม่ยุติธรรม ยิ่งซาบซึ้งใจยิ่งนัก หันไปโขกศีรษะสามครั้งให้กับทางที่พวกหยุนถิงจากไปทันที

ทางนี้ หยุนถิงได้ยินองครักษ์ลับที่ทิ้งไว้กลับมารายงานว่า ท่านสามโขกศีรษะสามครั้ง ถึงได้วางใจ

เดิมเธอกลัวคนตระกูลอู๋พอเห็นพวกเขาไปแล้วจะรังแกสองแม่ลูกนางจัว แต่พอเห็นพวกเขาทำเช่นนี้ ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว

ส่วนจวินหย่วนโยวที่อยู่ข้างๆกลับมีสีหน้าเย็นชาไม่พอใจ ถลึงตามองหยุนถิงด้วยสายตาน้อยเนื้อต่ำใจ “เจ้าบอกว่าจะอยู่แต่งงานกับอู๋เหล่าเอ้อ!”

หยุนถิงกำลังกรอกน้ำเข้าปาก พลันสำลักออกมา บังเอิญดันพ่นใส่จวินหย่วนโยวเต็มหน้าเสียนี่

“อ๊า ซื่อจื่อข้าไม่ได้ตั้งใจนะ ท่านรีบเช็ดเร็ว” หยุนถิงรีบยื่นผ้ามาช่วยเช็ดหน้าให้จวินหย่วนโยว

จวินหย่วนโยวที่เดิมหน้าทะมึน พลันสีหน้าดำมืดราวกับก้นหม้อเลยทีเดียว ไม่ขยับและไม่พูดอะไร เอาแต่มองหยุนถิงอย่างเย็นชา ยอมให้นางช่วยเช็ดหน้าและเสื้อตรงหน้าอกให้

“ซื่อจื่อ ขอโทษ เรื่องนี้โทษข้าไม่ได้นะ ท่านพูดเองนะ ข้าจะชอบพออู๋เหล่าเอ้อได้อย่างไร ซื่อจื่อของข้าทั้งหล่อเหลาสง่างาม ท่วงท่าองอาจ ใบหน้างดงาม ต่อให้หาทั่วทั้งแผ่นดิก็หาไม่เจอหรอก ข้าไม่ได้ตาบอดเสียหน่อย” หยุนถิงรีบอธิบาย

“แต่ข้าได้ยินอย่างนั้นนี่” จวินหย่วนโยวพูดด้วยน้ำเสียงสะบัดๆ

“ข้าแค่พูดไปอย่างนั้นเอง อันที่จริงข้าแค่อยากหลอกอู๋เหล่าเอ้อ เท่านั้นเอง”

“ซื่อจื่อเฟย ทำไมท่านรู้ว่าอู๋เหล่าเอ้อกับนางหลิวคบชู้กันล่ะ?” หลงเอ้อร์ที่อยู่ด้านนอกรถม้าทนไม่ไหวถามออกมา

“ลางสังหรณ์ของสตรีน่ะ ข้าเห็นนางหลิวร้องไห้คร่ำครวญกับอู๋เหล่าเอ้อ แววตาที่อู๋เหล่าเอ้อมองนางมันผิดปกติ ดังนั้นเลยแกล้งพูดอย่างนั้น เพื่อให้นางหลิวและอู๋เหล่าเอ้อแตกคอกัน ปกติสตรีมักทนไม่ได้ที่บุรุษของตนเจ้าชู้สนใจสตรีอื่นต่อหน้าตนอยู่แล้ว แบบนี้พวกเขาก็สารภาพออกมาเองนี่ไง!”หยุนถิงตอบ

หลงเอ้อร์ยกนิ้วโป้งให้ “ซื่อจื่อเฟย ท่านเก่งจริงๆ!”

“เก่งอะไร เก่งแล้วยังทำซื่อจื่อไม่พอใจนี่ไง ข้าผิดเอง ข้าไม่ควรยุ่งเรื่องชาวบ้าน และยิ่งไม่ควรยื่นมือเข้าช่วย ควรจะให้สองแม่ลูกนางจัวโดนคนรังแกจนตายไป เฮ้อ ข้าก็แค่คนดีไร้สาระคนหนึ่ง ทำเอาซื่อจื่อไม่สนใจข้าแล้ว ทำไมข้ามันน่าน้อยใจอย่างนี้นะ” หยุนถิงแสร้งโอดครวญอย่างน่าสงสาร