จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 427

“เมื่อครู่นางได้ยินคำพูดของข้ากับซุ่นจื่อ และยังทะเล่อทะล่าเข้ามาอย่างไร้มารยาท ดังนั้นข้าเลยให้คนพานางไปพักผ่อน!” หยางเฟยตอบ

ชางเยว่หมิงไม่ได้คิดอะไรมาก “เสด็จแม่ ท่านเรียกลูกมาทำไมรึ?”

“เดือนหน้าจะเป็นวันเกิดของหมิงเฟยแล้ว จะให้ไท่จื่อกลับมาจากแคว้นต้าเยียนไม่ได้เด็ดขาด ข้าตามเจ้ามาปรึกษาเรื่องนี้แหละ”

สายตาดำขลับทุ้มลึกของชางเยว่หมิงมีแววคมปลาบขึ้น “ลูกเข้าใจความหมายของเสด็จแม่ดี เพียงแต่เสด็จพ่อสนใจหมิงเฟยมาตลอด ประจวบเหมาะเป็นวันเกิดครบรอบสี่สิบปีของนางพอดี งานวันเกิดต้องจัดขึ้นแน่นอน งั้นก็มีแต่ต้องลงมือระหว่างที่ไท่จื่อกลับมาแล้วล่ะ!”

“ครั้งนี้จะผิดพลาดใดๆมิได้เด็ดขาด ทางที่ดีที่สุดให้เขาตายเสียที่แคว้นต้าเยียนเลย แบบนี้จะได้ผลักภาระให้แคว้นต้าเยียนได้ ถึงเวลานั้นต่อให้เป็นเสด็จพ่อของเจ้าก็สืบความอะไรมิได้ ตำแหน่งไท่จื่อจะต้องเป็นของเจ้าคนเดียว ข้าจะไม่มีทางยอมให้ชางหลันเย่กลับมาอย่างปลอดภัยเด็ดขาด!” หยางเฟยพูดเสียงเด็ดขาด

“พ่ะย่ะค่ะ ลูกจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”

ชางเยว่หมิงออกไป ซุ่นจื่อกลับมาแล้ว “เหนียงเหนียง ท่านวางใจให้องค์ชายรองไปจริงรึ?”

“มีสิ่งใดไม่วางใจกัน นี่เป็นทางของเขาเอง เขาต้องเดินต่อให้จบเอง แต่เด็กคนนี้วู่วามมาตลอด เพื่อไม่ให้ผิดพลาด หมากของเราที่สอดแทรกอยู่ในพระราชวังต้าเยียนได้เวลาออกโรงแล้วล่ะ!” หยางเฟยแค่นเสียงเย็น

“พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”

.......

อีกด้านหนึ่ง หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวได้รับรายงานจากองครักษ์ลับระหว่างที่เร่งเดินทางกลับมา

กองทหารของแคว้นต้าเยียนไปถึงชายแดนแคว้นเป่ยลี่แล้ว และเพราะเรื่องซุ่มโจมตีครั้งก่อน หลีอ๋องให้ความสำคัญกับโม่หลานและพวกหยุนเสี่ยวลิ่วมากขึ้น มักจะปรึกษาพวกเขายามวางแผนการณ์

สุดท้ายโม่หลานพาหยุนเสี่ยวลิ่วและเสี่ยวอันจื่อลักลอบเข้าไปในเมืองหลวงของแคว้นเป่ยลี่ และได้ทำร้ายอ๋องเก้าแห่งแคว้นเป่ยลี่ที่หอนางโลมเข้า โดนคนของเป่ยหมิงฉี่จับตัวกลับไปยังจวนไท่จื่อ จากนั้นใช้พวกเขาเป็นตัวประกันคุยเงื่อนไขกับหลีอ๋อง

กองทัพของแคว้นเทียนจิ่วและแคว้นชางเยว่ก็โดนซุ่มโจมตีเช่นกัน สูญเสียหนักมาก บาดเจ็บล้มตายมากกว่ากองทัพของหลีอ๋องมากนัก เรียกได้ว่าเป่ยหมิงฉี่ได้ใช้กำลังพลทั้งหมดแล้ว

เพราะหากรอทั้งสามแคว้นรวมตัวกัน แคว้นเป่ยลี่คงต้องเผชิญกับมหันตภัยเลวร้ายเป็นแน่แท้

“ฮูหยิน ส่งคนไปช่วยหยุนเสี่ยวลิ่วดีหรือไม่?” จวินหย่วนโยวถาม

“ไม่ต้อง ซื่อจื่อได้ส่งองครักษ์ลับองครักษ์เงามังกรไปคุ้มครองแล้ว เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ระหว่างการศึกสงคราม เจ้าเด็กนั่นยังมีหน้าไปทำร้ายคนที่หอนางโลม หากมิใช่คนโง่ก็คงจงใจทำเช่นนั้น” หยุนถิงวิเคราะห์

จวินหย่วนโยวเลิกคิ้วถามนาง “ไม่คิดว่าเจ้าจะรู้ใจหยุนเสี่ยวลิ่วเพียงนี้ เมื่อก่อนเจ้าเด็กนั่นไม่ถูกกับเจ้าที่สุดนะ”

“ต่อให้ไม่ถูกกันแค่ไหนยังไงก็ครอบครัวเดียวกัน ตอนนี้ให้เขาไปฝึกฝนสักหน่อยก็ดี”

“ฟังฮูหยินละกัน”

ระหว่างเร่งรีบกลับไป ฟ้ามืดแล้วพวกจวินหย่วนโยวถึงกลับถึงจวนซื่อจื่อ

พอลงจากรถม้า จวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงตรงไปยังเรือนทันที พวกหลิงเฟิงรีบไปกำชับพ่อบ้าน

พอได้ยินว่าซื่อจื่อเฟยท้องแล้ว พ่อบ้านดีใจน้ำตาไหลพราก ตื่นเต้นนัก คว้ามือหลิงเฟิงมาเขย่า “เจ้าพูดจริงรึ ซื่อจื่อเฟยท้องแล้วจริงรึ?”

“จริงๆ ซื่อจื่อกำชับให้เรื่องนี้เป็นความลับ มีแค่ท่านรู้คนเดียวก็พอ ซื่อจื่อกลัวว่าจะมีคนคิดร้ายต่อซื่อจื่อเฟย อาหารของซื่อจื่อเฟยต้องรสอ่อนเป็นหลัก อย่างอื่นเหมือนเดิมก็พอแล้ว!” หลิงเฟิงกำชับ

“ทำตามที่ซื่อจื่อสั่งให้ดี คราวนี้ฮูหยินและนายท่านคงเป็นสุขในปรโลกแล้ว!” พ่อบ้านตื่นเต้นยิ่งนัก

รั่วจิ่งได้ยินว่าพวกซื่อจื่อกลับมาแล้ว รีบกลับมาอย่างตื่นเต้น พอเข้าเรือนมาก็เห็นภาพนี้เข้า เขาตกใจนัก “สวรรค์ พ่อบ้านท่านกับหลิงเฟิงเป็นคู่กัน?”

หลิงเฟิงตวัดสายตาฟาดฟันไป พ่อบ้านรีบปล่อยมือหลิงเฟิงทันที “อย่าพูดซี้ซั้วนะ ข้าไม่ได้เจอหลิงเฟิงนานเลยคิดถึงเขาเท่านั้นเอง”

“ต่อให้คิดถึง ก็ไม่ต้องตื่นเต้นเพียงนี้กระมัง เมื่อก่อนตอนข้าออกไปทำภารกิจไม่เห็นท่านคิดถึงข้าขนาดนี้เลย” รั่วจิ่งบ่น

“มีอะไรควรทำก็ไปทำไป” พ่อบ้านรีบให้คนไปเตรียมอาหาร และยังจับตาดูเองด้วย