จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 428

ในที่สุดเขาก็มีลูกเป็นของตัวเองแล้ว เหมือนกับคนอื่น ได้ยินลูกเรียกเขาว่าพ่อ พอคิดถึงภาพนี้จวินหย่วนโยวเต็มไปด้วยแววรอคอย

ตั้งชื่ออะไรดีนะ ไว้เขาต้องคิดให้ดีๆ นี่เป็นลูกคนแรกของเขากับถิงเอ๋อร์

เทียบกับบรรยากาศอบอุ่นในห้อง คนอื่นด้านนอกต่างพากันยินดีปรีดานัก ซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยกลับมาแล้ว นี่เป็นเรื่องน่ายินดียิ่งนัก ทั้งจวนซื่อจื่อครึกครื้นยิ่งนัก

นอนหลับไปครั้งนี้หยุนถิงหลับยาวจนตื่นขึ้นมากลางดึก จวินหย่วนโยวดูแลให้นางได้กินอะไรสักหน่อย จากนั้นทั้งสองก็นอนหลับต่อ

เช้าวันต่อมา เสียงเอะอะประหนึ่งตีฆ้องร้องป่าวดังขึ้น

พอพ่อบ้านได้ยินก็หน้าทะมึนทันที รีบให้คนไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ไม่นาน องครักษ์กลับมารายงาน “หลู่หวางเฟยท้องแล้ว หลู่อ๋องให้คนตีฆ้องร้องป่าวตะโกนเสียงดังไปทั่วทุกถนน ในที่สุดท่านอ๋องเช่นเขาก็ยืดอกภูมิใจได้แล้ว”

พ่อบ้านถึงบางอ้อ “อย่างนี้นี่เอง หลู่หวางเฟยไม่ท้องเลยหลายปี ตอนนี้มาท้องแล้ว ดูท่าหลู่อ๋องคงจะต้องโอ้อวดสักยกล่ะ”

หลู่อ๋องที่กำลังยิ้มกริ่มอยู่หน้าประตู และสั่งให้คนแหกปากตะโกนเต็มขั้น สุดท้ายเห็นพ่อบ้านของจวนซื่อจื่อออกมา “หยุดเดี๋ยวนี้ ซื่อจื่อเฟยของเรากำลังพักผ่อน หากทำนางตื่น พวกเจ้ารับผลไม่ไหวดอก!”

หลู่อ๋องที่อยู่บนรถม้าได้ยินคำนี้ รีบให้ทุกคนหยุดมือทันที และยังไล่คนไปหมดด้วย

“พ่อบ้านเข้าใจผิดแล้ว ข้าแค่มาแจ้งข่าวดีกับซื่อจื่อเฟยเท่านั้น ตั้งใจมาขอบคุณซื่อจื่อเฟยเลย!” หลู่อ๋องรีบอธิบาย

พ่อบ้านเดินออกมา “ข้าน้อยคารวะหลู่อ๋อง แต่ซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยของเรายังพักผ่อนอยู่ เชิญหลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยกลับไปก่อน ไว้ซื่อจื่อเฟยของเราตื่นแล้ว ข้าจะส่งคนไปแจ้ง”

“ข้าคิดไม่รอบคอบเอง ข้าเลินเล่อเอง ข้าจะกลับเดี๋ยวนี้” หลู่อ๋องไปอย่างง่ายดาย

เพราะหยุนถิง หลู่หวางเฟยถึงท้อง ถึงทำให้เขาเงยหน้ายืดอกได้ บัดนี้หลู่อ๋องถือหยุนถิงเป็นผู้มีพระคุณ ย่อมไม่กล้าละเลย

หน้าประตูจวนซื่อจื่อกลับสู่ความสงบอีกครั้ง พ่อบ้านกำชับองครักษ์เป็นพิเศษ หากใครกล้ามาทำโหวกเหวกโวยวายอีก ไล่ไปเลย

จวบจนเที่ยงหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวถึงตื่น พอเธอตื่นก็ได้ยินซูหลินเล่าเรื่องหลู่หวางเฟย

“ไม่คิดเลยจริงๆว่า หลู่หวางเฟยจะท้องเร็วขนาดนี้” หยุนถิงดีใจมาก

“ใช่เจ้าค่ะ ทั่วทั้งเมืองหลวงต่างรู้กันทั่วแล้วว่าหลู่หวางเฟยตั้งท้อง หลู่อ๋องให้คนตีฆ้องร้องป่าวทั่วทุกถนน” ซูหลินตอบ

หยุนถิงควักขวดยาออกมาจากอกเสื้อ นี่เป็นยาบำรุงครรภ์ที่เธอทำให้ตัวเอง ยังไงซะเธอก๊อปปี้ในมิติไว้เยอะมาก “ให้คนนำสิ่งนี้ไปให้หลู่หวางเฟย กินหนึ่งเม็ดทุกๆห้าวันก็ได้แล้ว”

“เจ้าค่ะ!”

“คุณหนูใหญ่ เด็กคนนั้นฟื้นแล้ว เขาบอกว่าอยากพบท่าน บอกข้าหลายครั้งแล้ว ก่อนหน้านี้ข้าเห็นท่านเร่งรีบเดินทาง กลัวท่านเหน็ดเหนื่อยเกินไปเลยไม่ได้บอก” ซูหลินบอก

หยุนถิงนึกถึงเด็กที่เลือดโทรมกายคนที่เธอช่วยไว้ในป่าขึ้นมาได้ “ดี ให้เขามาพบข้าละกัน”

จวินหย่วนโยวยกพลัมถาดหนึ่งเข้ามา “พ่อบ้านให้คนซื้อสิ่งนี้มา ข้าชิมดูแล้ว รสชาติเปรี้ยวอมหวานชุ่มคอ เลยตั้งใจยกมาให้เจ้าลองชิมดู”

“ขอบคุณซื่อจื่อ”

ซูหลินพาเด็กคนนั้นเข้ามา พอเด็กคนนั้นเห็นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวก็คุกเข่าโขกศีรษะให้ทันที “ขอบคุณพวกท่านที่ช่วยข้าไว้ พวกท่านเป็นผู้มีพระคุณของข้า ข้าจะเป็นวัวเป็นควายตอบแทนพวกท่าน”

“เล่าเรื่องของเจ้ามาเถอะ” หยุนถิงถาม

“ขอร้องพวกท่านอย่าส่งข้ากลับไป คนพวกนั้นต้องฆ่าข้าแน่”