จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 429

จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นชา “เจ้ารู้ได้อย่างไรกัน?”

“เสียงขลุ่ยนี้ข้าเคยได้ยินเขาเป่ามาก่อน มันเป็นสัญญาณลับระหว่างเรา นอกจากว่าเขาจะมีอันตรายและไม่อาจช่วยตัวเองได้ถึงจะใช้” หยุนถิงตอบ

สีหน้าจวินหย่วนโยวราวกับฉาบด้วยน้ำแข็งทันที “เจ้าสองคนมีสัญญาณลับต่อกันด้วย?”

เขาไม่รู้เลย น่าตายนัก

หยุนถิงรู้สึกถึงความเดือดดาลและเคืองโกรธของซื่อจื่อได้ทันที รีบอธิบาย “ซื่อจื่อ ท่านอย่าเข้าใจผิดนะ ข้าแค่เห็นว่าชางหลันเย่น่าสงสารไง ดังนั้นเลยบอกเขาว่า หากวันหน้ามีอันตราย ให้มาหาข้าได้

ถึงเขาจะเป็นไท่จื่อ แต่กลับได้รับการดูแลอย่างมิดีเลยที่แคว้นต้าเยียน โดนนางกำนัลขันทีรังแกอย่างน่าสงสาร อีกอย่าง เขาสามารถอดทนอดกลั้นมีชีวิตรอดจนถึงตอนนี้ได้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดา มีเพื่อนเพิ่มก็เท่ากับมีหนทางเพิ่มนะ”

“ทำไมข้าไม่เคยเห็นเจ้าใส่ใจข้าเพียงนี้เลย?” จวินหย่วนโยวถามเสียงเย็น

“ซื่อจื่อ ท่านปรักปรำข้าแล้วนะ ในใจข้าน่ะท่านเป็นหนึ่งเดียวไม่มีใครเทียบได้ สำคัญมาก ข้าใส่ใจท่านมากที่สุด รักท่านมากที่สุด”

สีหน้าเย็นเยียบของจวินหย่วนโยวถึงคลายลง “ต่อไปหากเจ้าจะพบเขา ข้าต้องอยู่ด้วย”

“ตกลง”

จวินหย่วนโยวถึงให้องครักษ์เงามังกรปล่อยคนเข้ามา องครักษ์ลับคนหนึ่งพูดอย่างนอบน้อมว่า “ขอร้องคุณหนูหยุนช่วยไท่จื่อของเราด้วย”

“ชางหลันเย่เป็นอย่างไรบ้าง?” หยุนถิงสีหน้าเคร่งเครียด

“ไท่จื่อของเราถูกพิษ คืนนี้จู่ๆก็กระอักเลือดสีดำออกมา สั่นกระตุกไปทั้งตัว เจว๋เฟิงช่วยตรวจให้แล้ว แต่กลับดูไม่ออกว่าเป็นพิษอะไร อาการไท่จื่อคับขันมาก ขอคุณหนูหยุนได้โปรดช่วยเขาด้วย” องครักษ์ลับตอบ

“ข้าจะไปกับเจ้า” หยุนถิงลุกขึ้นจะไป แต่กลับโดนจวินหย่วนโยวคว้าแขนไว้

“เจ้าเป็นอย่างนี้แล้ว ยังจะกล้าออกไปตะลอนอีก”

“ซื่อจื่อ สถานการณ์ชางหลันเย่คับขันมาก ข้าต้องไปสักครั้ง ท่านส่งข้าไปนะ แบบนี้ก็ไม่ต้องเป็นห่วงข้าแล้วไง” หยุนถิงปลอบ

จวินหย่วนโยวรู้นิสัยหยุนถิงอยู่แล้ว “ส่งคนมาที่จวนซื่อจื่อ ไม่งั้นไม่ต้องพูดกัน!”

“ขอบคุณซื่อจื่อ ซื่อจื่อของข้าดีที่สุดเลย” หยุนถิงหันไปจุ๊บแก้มจวินหย่วนโยว

“ขอบคุณจวินซื่อจื่อ” องครักษ์ลับพุ่งออกไปทันที

ไม่นาน องครักษ์ลับแบกคนหนึ่งขึ้นหลังเข้ามา มีเจว๋เฟิงตามมาด้วย “คุณหนูหยุน อาการไท่จื่อของเราอันตรายนัก ดังนั้นข้าเลยตัดสินใจพาเขามารออยู่ด้านนอกจวนซื่อจื่อก่อนแล้วโดยพลการ”

“รีบวางเขาลงเร็ว” หยุนถิงรีบตรวจอาการ

จวินหย่วนโยวมองดูชางหลันเย่ที่นอนอยู่บนเตียงตนเองด้วยใบหน้าซีดเผือด มุมปากมีคราบเลือด คิ้วเขาขมวดมุ่น แต่มิปริปากพูดอะไร

หยุนถิงรีบจับชีพจรเขา ตรวจอาการ รักษา และสอบถามอาการของชางหลันเย่อีก

จากนั้นหยุนถิงใช้เข็มเงินสกัดจุดของชางหลันเย่เอาไว้ พอเห็นแผงอกของชางหลันเย่ดำเป็นแถบ หยุนถิงหยิบมีดสั้นมากรีดแผลหนึ่งที่ฝ่ามือชางหลันเย่ จากนั้นใช้หลอดแก้วรองเลือดออกมาหน่อย

ตอนเจว๋เฟิงเห็นของหน้าตาประหลาดของหยุนถิง ก็มองตะลึงตาค้างไปเลย

“อย่ามัวอึ้งสิ เข้ามาช่วยหน่อย” หยุนถิงร้องบอก

เจว๋เฟิงขึ้นหน้าทันที ตามวิธีการพูดของหยุนถิงที่บอกว่าใช้กล้องจุลทรรศน์สังเกตการเปลี่ยนแปลง การกรอง การกลั่น การทดลองของเลือด------

จวินหย่วนโยวมองดูอย่างสงบ ไม่ได้ส่งเสียงรบกวน มองเห็นขมับของหยุนถิงเริ่มมีเหงื่อเม็ดเล็กๆขึ้นมา จวินหย่วนโยวหยิบผ้ามาช่วยเช็ดให้นาง

หยุนถิงสบตากับจวินหย่วนโยว รู้ใจกัน หยุนถิงตรวจเลือดชางหลันเย่ต่อไป

เวลาค่อยๆผ่านไป เจว๋เฟิงตื่นเต้นยิ่งนัก แต่ไม่กล้าส่งเสียงรบกวน จนเลือดสีดำในหลอดที่สามค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง หยุนถิงถึงถอนหายใจโล่งอก