จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 431

“เรียนคุณหนูหยุน ปกติชางไท่จื่ออ่านหนังสือ เขียนอักษร ดูแลพวกต้นไม้ดอกไม้ในสวน ไม่มีอะไรพิเศษ ตอนนี้เรื่องการทำความสะอาดกับเก็บกวาดของเป็นหน้าที่ของพวกเราสองคน” ขันทีตอบอย่างนอบน้อม

หยุนถิงเปิดพลิกดูหนังสือ ดูพู่กัน ไม่มีอะไรพิเศษ ไปวนดูในสวนต่อ

ดอกไม้พวกนั้นปกติชางหลันเย่เป็นคนดูแล ก่อนหน้านี้หยุนถิงเองก็เคยเห็นหลายครั้ง ชางหลันเย่โดนพิษได้อย่างไรกัน?

ตามหลักแล้วชางหลันเย่มีองครักษ์ของตนเอง หากมีใครเข้าใกล้เรือนหรือลงมือกับข้าวของของเขา ย่อมต้องโดนจับได้แน่

“สีดินในกระถางดอกไม้นี้ไม่ถูก!” จวินหย่วนโยวที่อยู่ข้างๆพลันบอก

หยุนถิงถึงได้สังเกตกระถางดอกไม้ที่ซ่อนอยู่ในดงดอกไม้ ดินในนั้นดันเป็นสีดำ สีเข้มกว่าดินในกระถางอื่นหน่อย

“ซื่อจื่อท่านตาดีนัก” หยุนถิงอุทานอย่างดีใจ จะยื่นมือไปหยิบ

“ระวัง ใช้สิ่งนี้” จวินหย่วนโยวยื่นพลั่วข้างๆไปให้

“ขอบคุณซื่อจื่อ” หยุนถิงรับมา ใช้พลั่วสะกิดดินขึ้นมาดมๆดู และมองดูอีก สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา

“คุณหนูหยุน พิษถูกใส่ไว้ในดินรึ?” โม่ฉีเฟิงสอบถามคนอื่นเรียบร้อยแล้ว เดินเข้ามาถามดู

หยุนถิงพยักหน้าเบาๆ “ใช่ นี่เป็นพิษงูไฟที่ร้ายที่สุด หลังจากเทลงบนดอกไม้ใบหญ้า พอแห้งแล้วจะไร้สีและกลิ่น แต่ขอเพียงรดน้ำ พิษงูไฟก็จะเจือจางลงทันที จากนั้นจะกระจายในอากาศ คนที่รดน้ำก็จะดมพิษเข้าไป”

โม่ฉีเฟิงอดเลื่อมใสไม่ได้ “สมเป็นคุณหนูหยุน วิธีการวางยาพิษที่เร้นลับเช่นนี้ คนธรรมดายากจะสืบได้นัก”

“คนวางยาวางเสียเร้นลับเช่นนี้ น่ากลัวจะซ่อนอยู่ลึกมาก หลบซ่อนตัวอยู่หลายปี” หยุนถิงสีหน้าตึงเครียดนัก

“ขอคุณหนูหยุนชี้แนะด้วย!” โม่ฉีเฟิงพูดอย่างนอบน้อม

“ตอนนี้ข้ายังคิดไม่ออก ข้าขอไปดูซากศพของชางหลันเย่ก่อนแล้วกัน”

“ตกลง คุณหนูหยุนเชิญ!”

หยุนถิงพึ่งเข้าไปในห้อง คนของห้องเครื่องก็ส่งอาหารมาให้ จวินหย่วนโยวให้พวกเขาวางบนโต๊ะหินในสวน

“ถิงเอ๋อร์ กินข้าวก่อน” จวินหย่วนโยวยังให้คนไปเอาที่รองนั่งจากในห้องมาอย่างเอาใจใส่

หยุนถิงนั่งลง จวินหย่วนโยวกินเป็นเพื่อนนาง

โม่ฉีเฟิงที่อยู่ข้างๆเห็นจวินหย่วนโยวโหมอ่อนโยนเอาใจใส่เช่นนี้ ก็เชื่อในข่าวลือทันที เมื่อก่อนแค่เคยได้ยิน ตอนนี้มาเห็นกับตาตนเอง จวินซื่อจื่อนี่รักใคร่ภรรยาอย่างไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

แต่โม่ฉีเฟิงไม่ได้เร่งเร้า เขายังคงไปตรวจสอบคนรับใช้คนอื่น

หยุนถิงกินอาหารเช้าเสร็จ จวินหย่วนโยวหยิบผ้ามาเช็ดมุมปากให้นางทันที ความเอาใจใส่นั่นทำเอาคนอื่นอิจฉาไปตามๆกัน

“ซื่อจื่อ ข้าคิดวิธีออกแล้ว” หยุนถิงยิ้มทะเล้น

“อ๋อ?”

“อีกครู่ท่านรอดูอะไรสนุกๆก็พอ”

“ตกลง”

เห็นเพียงหยุนถิงลุกขึ้นเดินไปในห้อง พูดอะไรบางอย่างกับโม่ฉีเฟิง โม่ฉีเฟิงสีหน้าตึงเครียดขึ้นหลายส่วน ไม่ได้พูดอะไร

จากนั้นหยุนถิงเดินไปหาชางหลันเย่ ช่วยเขาจับชีพจร ตรวจสอบสภาพคร่าวๆ จากนั้นหยิบเข็มเงินออกมาแทงลงไปในจุดบางจุดของเขา

ชางหลันเย่ที่เดิมนอนนิ่งไม่ขยับ พลันลุกขึ้นนั่งทันที

ทำเอาโม่ฉีเฟิงและขันทีสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆตกใจงงเป็นไก่ตาแตกไปเลย

“ชางไท่จื่อตายแล้วมิใช่รึ?” โม่ฉีเฟิงถามอย่างตกตะลึง