จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 451

“เรียนนายท่าน เมื่อครู่นี้เหนียงเหนียงเพิ่งถูกหยางเฟยทำให้โกรธจนกระอักเลือด หมดสติไปแล้ว” เยว่ลิ่งตอบไปตามความจริง

ชางหลันเย่รีบวิ่งไปที่เตียงทันที มองดูหมิงเฟยที่สีหน้าซีดขาว ริมฝีปากบางยังมีเลือดติดอยู่เล็กน้อย รู้สึกเจ็บปวดใจไม่สิ้นสุด

สมัยนั้นเพื่อไม่ให้หยางเฟยกับนางสนมคนอื่นๆลงมือทำร้ายเขา เสด็จแม่ถึงได้เสนอให้ส่งเขาไปเป็นตัวประกันที่แคว้นต้าเยียน เวลาผ่านไปไม่นานนัก ชางหลันเย่เคยเกลียดชังความไร้หัวใจและความเย็นชาของเสด็จแม่ ตอนนี้ระยะเวลาสิบปีแล้ว เขาได้พบกับเสด็จแม่อีกครั้ง

นางไม่ได้มีรูปลักษณ์อย่างในความทรงจำอีกแล้ว อายุดูมากขึ้น ตรงจอนผมมีผมหงอกเพิ่มขึ้นมาหลายเส้นแล้ว

อายุแค่ประมาณสี่สิบ ถึงกับมีผมหงอกแล้ว แสดงให้เห็นว่าในเวลาปกติเสด็จแม่เป็นทุกข์ และกังวลใจมากเพียงใด

ชางหลันเย่จับชีพจรให้หมิงเฟยทันที ดวงตามืดมนและเฉียบคม รีบหยิบยาที่หยุนถิงให้เขาเอาไว้ก่อนหน้านี้ออกมา และป้อนให้หมิงเฟยกินติดต่อกันสามเม็ดทันที

“เหตุใดร่างกายของเสด็จแม่อ่อนแอเช่นนี้ สมัยก่อนตอนที่ข้าจากไปร่างกายของเสด็จแม่ก็ไม่ได้มีความผิดปกติอะไร?” ชางหลันเย่สอบถามด้วยเสียงที่เย็นชา

“เรียนนายท่าน หลังจากที่ท่านจากไปแล้วเหนียงเหนียงร้องไห้น้ำตาแอบแก้มทุกวัน ตำหนิตัวเองและรู้สึกผิด บอกว่าผิดต่อท่าน ต่อมาเศร้าเสียใจเกินไปจนป่วยหนัก และต่อจากนั้นร่างกายก็อ่อนแอนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

หลายปีมานี้ เหนียงเหนียงกินยาต้มไปไม่น้อย แต่กลับไม่ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับยิ่งอ่อนแอลงเรื่อยๆ บ่าวก็เคยสงสัยว่ามีคนแอบทำอะไรในยาต้มของเหนียงเหนียงหรือเปล่า

ดังนั้นบ่าวจึงตั้งใจคงความสงสัยเอาไว้ เก็บยาต้มและกากยาที่เหนียงเหนียงเคยดื่มเอาไว้ จากนั้นก็หาข้ออ้างนำออกไปนอกวังให้หมอตรวจสอบ แต่บ่าวถามหมอสิบกว่าคนแล้ว พวกเขาล้วนไม่เคยตรวจพบความผิดปกติอะไรเลย

ต่อมาบ่าวก็เลยเก็บยาต้มที่เหนียงเหนียงดื่มเอาไว้เล็กน้อยเทลงไปในกระถางดอกไม้ แต่แล้วสุดท้ายก็พบว่ากระถางดอกไม้ต้นนั้นก็เหี่ยวเฉาตาย แสดงให้เห็นว่าคนที่วางยาพิษโหดเหี้ยมเพียงใด

หลังจากที่เหนียงเหนียงรู้แล้ว ก็กำชับไม่ให้บอกนายท่านเรื่องนี้โดยเฉพาะ นางบอกว่านายท่านพึ่งพาผู้อื่นในการดำรงชีวิตในแคว้นต้าเยียน ทุกข์ยากลำบากจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้แล้ว ไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง ดังนั้นจึงปิดบังเอาไว้ตลอด

จนกระทั่งไม่นานก่อนหน้านี้ ร่างกายของเหนียงเหนียงยิ่งแย่ลง นางกลับห้ามไม่ให้บ่าวติดต่อกับท่าน บอกว่าไม่อยากให้นายท่านเป็นห่วง และวอกแวกเสียสมาธิ

เหนียงเหนียงบอกว่าชาตินี้นางรู้สึกผิดต่อนายท่านมากที่สุด สาเหตุที่ยังเก็บลมหายใจเอาไว้ ก็เพราะต้องการจะพบนายท่านเป็นครั้งสุดท้าย” ทุกถ้อยคำของเยว่ลิ่งกล่าวออกมาจากส่วนลึกของจิตใจ

นางถูกนายท่านเก็บกลับมาจากหลุมฝังศพหมู่ตั้งแต่สิบขวบ ก็ถูกนายท่านจัดให้อยู่ปรนนิบัติอยู่ข้างกายของเหนียงเหนียงและเมื่อปรนนิบัติก็กินเวลาไปสิบปี นี่เป็นครั้งที่สองที่เยว่ลิ่งได้พบกับนายท่าน

นายท่านที่อายุไล่เลี่ยกับนางในตอนนั้น ตอนนี้ดูสูงตระหง่านและเย็นชาเช่นนี้ โครงหน้าเฉียบคม สง่างามน่าเกรงขาม เยว่ลิ่งชื่นชมและเคารพนบนอบด้วยใจจริง

ชางหลันเย่สีหน้าเคร่งเครียด มือที่ห้อยอยู่ข้างกายกำหมัดเอาไว้แน่น เส้นเลือดตรงหน้าผากเต้นขึ้นรางๆ

เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า เสด็จแม่ถึงกับแบกรับเรื่องพวกนี้เอาไว้ตามลำพัง นางคิดถึงตัวเองเช่นนี้ อดทนต่อความอัปยศอดสูมาหลายปีขนาดนี้ ล้วนเป็นเพราะตัวเองสมควรตาย ไม่ได้ทำหน้าที่ในฐานะของลูกชาย ถึงขั้นโทษเสด็จแม่ผิดเพราะความเข้าใจผิดด้วยซ้ำ

ชางหลันเย่คุกเข่าลงไปบนพื้นทันที “เสด็จแม่ ทั้งหมดเป็นความผิดของลูกเอง ลูกกลับมาช้าไป นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปลูกจะให้ใครทำร้ายท่านอีก ใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น!”

เสียงที่เย็นชาดุร้าย แฝงไปด้วยความเด็ดขาด ดังก้องไปทั่วทั้งตำหนักบรรทม เวลาเนิ่นนานก็ไม่จางหายไป

เยว่ลิ่งฟังด้วยความซาบซึ้ง “นายท่านหากท่านปรากฏตัวขึ้นมากะทันหัน เกรงว่าหยางเฟยจะไม่ปล่อยท่านไป”

“ไม่เป็นไร ข้าปลอมตัวเป็นขันทีก็พอ เช่นนี้ก็สามารถอยู่ข้างกายเสด็จแม่ และสามารถปกป้องเสด็จแม่ด้วย” ชางหลันเย่กล่าวตอบ

“ลำบากนายท่านแล้ว” เยว่ลิ่งกล่าวด้วยความเอ็นดูสงสาร

“ลำบากเสด็จแม่ต่างหาก”

“เย่เอ๋อร์ เย่เอ๋อร์ของข้า------” หมิงเฟยที่หมดสติจู่ๆก็ละเมอพูดออกมา