จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 452

หลงซื่อกล่าวด้วยความโกรธ “ซื่อจื่อ หอเทพเซียนแห่งนี้ไร้ศีลธรรมเกินไปแล้ว ถึงกับโหดร้ายเช่นนี้ นี่ล้วนเป็นคนที่มีชีวิตทั้งนั้นเลย”

“เบื้องหน้าแสร้งทำเป็นดำเนินอาชีพทางด้านหมอสร้างกุศล ความเป็นจริงกลับทรมานและฆ่าคนทั้งเป็นเช่นนี้ ไร้มนุษยธรรมเกินไปแล้ว ความชั่วที่พวกเขาก่อควรจะถูกเปิดเผยสาธารณชน!” หลงซานก็กล่าวด้วยความโกรธเช่นกัน

“อ๊า เจ็บจังเลย ข้าทรมานมาก ใครก็ได้มาช่วยข้าหน่อย------” เสียงร้องโหยหวนที่เศร้าสลดอย่างยิ่งดังมา

สีหน้าของจวินหย่วนโยวมืดมนอย่างยิ่ง ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ผมเผ้ารุงรังหน้าตาสกปรกมอมแมมถูกล่ามด้วยโซ่ที่อยู่ไม่ไกลออกไป บนร่างกายเต็มไปด้วยคราบเลือด กำลังเกาข่วนร่างกายอย่างแรง จากการเกาข่วนของเขา เนื้อบนร่างกายของคนผู้นั้นถึงกับร่วงหล่นออกมาทีละชิ้นทีละชิ้น แค่มองดูก็รู้สึกว่ามันเจ็บปวดจนยากที่จะทนได้

จวินหย่วนโยวมองอย่างเย็นชาครู่หนึ่ง “รีบไปหาท่านลั่วเดี๋ยวนี้!”

“ขอรับ!” บรรดาองครักษ์เงามังกรแยกย้ายกันออกไปตามหาทันที เพียงแต่ว่าพวกเขาหาจนทั่วห้องลับแล้ว แต่ก็ไม่พบท่านลั่ว

“ซื่อจื่อ ท่านลั่วไม่ได้อยู่ที่นี่!” หลงยีรายงาน

สีหน้าของจวินหย่วนโยวไม่น่าดูขึ้นมาอีกเล็กน้อย ไม่อยู่ที่นี่ จะอยู่ที่ไหนได้?

“พวกเจ้ากำลังตามหาตาเฒ่าลั่วใช่ไหม?” เสียงที่แก่เฒ่าและอ่อนแอดังมา

ทุกคนมองไปทางด้านนั้นด้วยความระมัดระวังทันที คือชายชราผมขาวโพลนคนหนึ่ง ขาขาดไปหนึ่งข้าง ทั่วทั้งตัวก็มีคราบเลือดทุกหนแห่ง น่าสยดสยองอย่างมาก

“เจ้ารู้จักท่านลั่ว?” จวินหย่วนโยวเลิกคิ้วมองมา

“ยังมีคนห่วงใยความเป็นความตายของตาเฒ่านั่นอีก คิดไม่ถึงจริงๆ” ชายชรากล่าวเสียดสี ไม่รู้ว่ากำลังเยาะเย้ยท่านลั่ว หรือว่าเยาะเย้ยตัวเอง

“ขอผู้อาวุโสโปรดแจ้งให้ทราบด้วย!” จวินหย่วนโยวเอ่ยปาก

“ข้าบอกกับเจ้าก็ได้ แต่เจ้าต้องช่วยข้าออกไป!”

“ตกลง รอข้าหาท่านลั่วเจอแล้วจะต้องทำลายล้างหอเทพเซียนไปในคราวเดียวอย่างแน่นอน หอเทพเซียนที่สร้างความหายนะให้กับทุกคนเช่นนี้จะเก็บเอาไว้ไม่ได้เด็ดขาด!” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างแสดงอำนาจ

ดวงตาที่พร่ามัวของชายชราเบิกกว้างเล็กน้อย รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย มองไปทางจวินหย่วนโยวที่เต็มไปด้วยความสูงส่ง หน้าตาดูดีมีราศี แค่มองก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา

ใช่แล้ว สามารถหามาถึงที่นี่ได้จะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไร

“อาศัยแค่คำพูดประโยคนี้ของเจ้า ข้าจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่แน่นอน ที่นี่คือสถานที่ที่หอเทพเซียนใช้มนุษย์ที่มีชีวิตมากลั่นยา แต่ตาเฒ่าลั่วถูกขังอยู่ในห้องนอนท่านเจ้าหอของหอเทพเซียน ในห้องของเขามีห้องลับอยู่ห้องหนึ่ง กลไกอยู่ด้านหลังม้วนภาพตรงกำแพงฝั่งตะวันออก!” ชายชราเอ่ยปาก

“เจ้ารู้ได้อย่างไร?” จวินหย่วนโยวมองมาด้วยความสงสัย

“เพราะข้าก็คือท่านเจ้าหอคนก่อนของหอเทพเซียน มู่เทียนบาท่านเจ้าหอในตอนนี้คือลูกศิษย์ของข้า หลังเขาแห่งนี้ก็คือสถานที่ที่เขาแอบใช้มนุษย์ที่ยังมีชีวิตมาทดลองยาลับหลังข้า

ต่อมาถูกข้าพบเข้า ข้าก็โกรธอย่างมาก สั่งให้เขาหยุดทันที หอเทพเซียนดำเนินอาชีพทางด้านการแพทย์มาหลายชั่วอายุคน จะทำลายชีวิตคนอย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้ได้อย่างไร ดังนั้นข้าจึงออกคำสั่งให้ขับไล่เขาออกจากหอเทพเซียนทันที

มู่เทียนบาคุกเข่าอยู่หน้าห้องข้าสามวันสามคืน ขอร้องให้ข้าอภัยให้ ถึงแม้ข้าจะหวั่นไหวแต่ก็ไม่ได้ตอบตกลง คิดไม่ถึงว่าเขาถึงกับติดสินบนเด็กรับใช้คนสนิทของข้า วางยาข้า

หลังจากนั้นก็ถึงกับประกาศต่อภายนอกว่าเสียชีวิตด้วยอาการป่วยกะทันหัน จากนั้นเขาก็รับตำแหน่งท่านเจ้าหอของข้าไปตามกฎเกณฑ์ วางยาพิษทำลายศิษย์รักของข้าทุกคน ทั้งถูกสังหาร และได้รับบาดเจ็บ สรุปแล้วหอเทพเซียนในตอนนี้ล้วนเป็นคนของเขาทั้งนั้น

มู่เทียนบาที่จิตจิตใจอำมหิต โหดเหี้ยมเช่นนี้ไม่คู่ควรจะเป็นท่านเจ้าหอของหอเทพเซียนข้า ชื่อเสียงที่สั่งสมมานับร้อยปีของหอเทพเซียนข้าเกรงว่าคงจะถูกทำลายในมือของเขาแล้ว ข้าละอายใจต่อบรรพบุรุษจริงๆ” ตาเฒ่าเหอกล่าวด้วยความเสียใจ

ดวงตาของจวินหย่วนโยวเบิกกว้างอย่างรวดเร็ว มองพิจารณาชายชราที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียด ถึงแม้สีหน้าของเขาจะเต็มไปด้วยฝุ่นดิน เสื้อผ้ายุ่งเหยิง รอยเลือดเลือนราง แต่ก็ยังสามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจน

“ท่านก็คือตาเฒ่าเหอ?”

“ถูกต้อง ข้าเอง คิดไม่ถึงว่ายังมีโอกาสได้ยินคนเรียกชื่อของข้าอีก” ตาเฒ่าเหอตื่นเต้นไม่สิ้นสุด