จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 453

“ไม่ใช่ความฝัน เป็นเรื่องจริง ข้าจะต้องช่วยท่านออกไปให้ได้!” จวินหย่วนโยวปลอบโยน

“เจ้าช่างมีมโนธรรมจริงๆ ถึงกับมาช่วยข้าด้วยตัวเอง แต่ว่าที่นี่อันตรายมาก เจ้ารีบไปเถอะ ไม่ต้องสนใจข้า” ท่านลั่วกล่าวด้วยความเป็นห่วง

“ฮูหยินเฒ่าฟู่ยังรอท่านอยู่ ข้าบอกกับนางว่าจะช่วยท่านออกไปให้ได้ ท่านต้องอดทนยืนหยัดเอาไว้นะ” จวินหย่วนโยวปลอบโยน

ได้ยินชื่อฮูหยินเฒ่าฟู่ ดวงตาที่พร่ามัวไร้ชีวิตชีวาของท่านลั่วค่อยๆรวมแสงที่จุดหนึ่งช้าๆ เบ้าตาถึงกับแดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย

“ข้าผิดต่อนางเอง ชาตินี้เกรงว่าคงต้องผิดคำพูดแล้ว หากข้าเป็นอะไรไป เจ้าหนูจวินเห็นแก่ที่ข้าดูแลเจ้ามานานหลายปี รบกวนเจ้าดูแลฮูหยินเฒ่าฟู่ให้มากๆด้วย” ท่านลั่วกล่าวกำชับ

“ไม่ได้ ข้าต้องดูแลถิงเอ๋อร์ ไม่มีเวลาสนใจคนอื่น ผู้หญิงของตัวเองก็ดูแลเองสิ!” จวินหย่วนโยวปฏิเสธโดยตรง

ท่านลั่วที่เดิมทีทำตัวอนาถเรียกร้องความสนใจ จู่ๆก็โมโหเพราะความอับอายทันที “เจ้าเด็กบ้ายังกลัวเมียเหมือนเดิมเลยนะ ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดจริงๆ อีกอย่าง ฮูหยินเฒ่าฟู่เป็นผู้หญิงของข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่”

กล่าวถึงตอนท้าย ใบหูของท่านลั่วแดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย

“ก่อนที่ข้าจะมา ฮูหยินเฒ่าฟู่บอกว่าหากท่านตาย ก็ให้ข้าฝังท่านกับนางเอาไว้ด้วยกัน!”

คำพูดประโยคเดียวเพียงพอจะแสดงให้เห็นถึงความรักและความทุ่มเทที่ฮูหยินเฒ่าฟู่มีต่อท่านลั่ว ท่านลั่วฟังแล้วก็ยิ่งประทับใจอย่างมาก

จวินหย่วนโยวปลอบโยนไปอีกสองสามคำ ทิ้งสารอาหารเหลวและยาถอนพิษเอาไว้เล็กน้อย ถึงได้จากไป

ตอนที่เขาออกไป ซ่างกวนหรูยังไม่ตื่น คิ้วที่เย็นชาดุร้ายของจวินหย่วนโยวขมวดขึ้นมา สั่งให้หลงซื่อเข้ามาประคองซ่างกวนหรูไปบนเตียง

ช่วยท่านลั่วออกไปไม่ใช่เรื่องยาก แต่จะเก็บหอเทพเซียนเอาไว้ไม่ได้เด็ดขาด ดังนั้นจวินหย่วนโยวต้องการจะกำจัดให้สิ้นซากในคราวเดียว!

ก่อนจะมาหยุนถิงเคยบอกไว้ว่า ถ้าหากมีความจำเป็นสามารถหามู่ว่านว่าน ตอนนี้ในหอเทพเซียนแห่งนี้ ก็พึ่งได้แค่นางเท่านั้นแล้ว

เพียงแต่ตอนนี้จวินหย่วนโยวเป็นลูกศิษย์ของหอเทพเซียน ย่อมไม่สามารถสอบถามที่พำนักของคุณหนูรองอยู่แล้ว ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงให้องครักษ์เงามังกรทั้งหมดแยกย้ายกันตามหาทันที

“หลังจากที่คุณหนูรองของเรากลับมาแล้วก็อยู่ในลานตลอดไม่ออกไปไหนเลย นี่ไม่เหมือนนิสัยของคุณหนูรองเลยนะ เจ้าว่าคุณหนูรองคงจะไม่โดนอาคมหรอกใช่ไหม” ไม่ไกลออกไปลูกศิษย์คนหนึ่งกล่าวขึ้นมาขณะที่กำลังเดินอยู่

“เมื่อก่อนคุณหนูรองเอาแต่ตามติดคุณหนูใหญ่ตลอด กินข้าวก็ยังไม่แยกจากกัน หลังจากที่กลับมาครั้งนี้ข้ารู้สึกว่าคุณหนูใหญ่กับคุณหนูรองของเราห่างเหินไปมาก ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”

ฟังคำวิพากษ์วิจารณ์ของสองคนนี้ จวินหย่วนโยวมองไปทางทิศทางที่พวกเขามา หลังจากที่ทั้งสองคนจากไป จวินหย่วนโยวก็เดินเข้าไปทันที

เพียงแต่ว่าหอเทพเซียนใหญ่เกินไป จวินหย่วนโยวได้แต่เดินไปตามความรู้สึก แต่แล้วยิ่งเดินคนก็ยิ่งน้อยลงไปเรื่อยๆ สุดท้ายก็เดินไปถึงข้างสระน้ำพุร้อนแห่งหนึ่ง

ภายในสระน้ำพุร้อนมีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังแช่น้ำพุร้อนอยู่ ควันหนาทึบลอยวนเวียน ผิวขาวเนียนยิ่งกว่าหิมะ เย้ายวนมีเสน่ห์ เวลานี้นางกำลังหันหลังให้กับจวินหย่วนโยว

จวินหย่วนโยวหลบไปด้านหลังภูเขาเทียมโดยสัญชาตญาณ ก้าวเท้ากำลังจะจากไป แต่แล้วก็ไปเหยียบกิ่งไม้แห้งโดยไม่ทันได้ระวัง ทำให้เกิดเสียงขึ้นมา

“ใครอยู่ตรงนั้น?” มู่เซียวเซียวมองมาด้วยสายตาเฉียบคม

จวินหย่วนโยวรู้ตัวว่าไม่สามารถออกไปได้แล้ว กำลังจะเอ่ยปาก ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาก่อน

“พี่ใหญ่ ข้าเอง!” มู่ว่านว่านเดินเข้ามา

“น้องหญิงรอง ทำไมถึงเป็นเจ้าได้?”

ตั้งแต่กลับมาจากแคว้นต้าเยียน มู่ว่านว่านก็เหมือนกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ถึงแม้จะยังเคารพนบนอบต่อตนเองอย่างยิ่ง แต่กลับไม่สนิทสนมและเป็นธรรมชาติเหมือนในอดีต ตรงกันข้ามกลับแฝงไปด้วยความห่างเหิน

มู่เซียวเซียวคาดเดาอะไรได้รางๆ แต่กลับไม่มีหลักฐาน ยิ่งไปกว่านั้นมู่ว่านว่านก็ไม่สามารถเป็นภัยคุกคามต่อนางได้เลย ดังนั้นมู่เซียวเซียวจึงไม่ได้สนใจ

“ข้าเดินผ่านทางนี้ ได้ยินเสียงก็เลยเข้ามาดูหน่อย คิดไม่ถึงว่าเป็นพี่ใหญ่ ข้ารบกวนพี่ใหญ่ใช่ไหม?” มู่ว่านว่านถาม

“จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร ข้าเพียงแต่ได้ยินเสียงกะทันหัน ดังนั้นก็เลยถามขึ้นมาเท่านั้น น้องสาวเจ้าจะแช่พร้อมข้าหรือไม่?” มู่เซียวเซียวแสร้งทำเป็นใจกว้าง