จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 454

“ได้แน่นอนอยู่แล้ว” หยุนถิงรับปาก เพียงแต่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย คุณหนูในห้องส่วนตัวอย่างซูชิงโยวไม่น่าจะชอบค่ายทหารนี่นา

หยุนถิงคิดเพียงว่านางแค่อยากจะไปเปิดประสบการณ์เท่านั้น ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

องครักษ์ไปจูงม้าที่ลานหลัง หนานเทียนหลินที่กำลังให้อาหารม้าถามขึ้นมาคำหนึ่ง “ซื่อจื่อจะออกไปข้างนอกหรือ?”

“ซื่อจื่อเฟย เจ้ารีบสวมรถม้าเอาไว้ให้เรียบร้อย อีกเดี๋ยวข้าจะมาจูง!” องครักษ์เอ่ยปาก

“ขอรับ!”

องครักษ์หันหลังจากไป ความมืดมนและดุร้ายเล็กน้อยในดวงตาของหนานเทียนหลินนั่น ในที่สุดโอกาสก็มาถึงแล้ว

ทางด้านนี้ ซูหลินกับเยว่เอ๋อร์ไปเก็บข้าวของ จากนั้นองครักษ์ก็จูงรถม้ามา ทั้งหมดก็ออกเดินทาง

หนานเทียนหลินที่หลบอยู่ในมุมเห็นหยุนถิงขึ้นรถม้าคันนั้น มุมปากยกขึ้นอย่างได้ใจเล็กน้อย

ทางด้านนี้ รถม้าของหยุนถิงเพิ่งจะออกไปหนึ่งถนน ก็ถูกคนขวางเอาไว้แล้ว คนที่มาคือฟู่อี้เฉิน เขาจงใจนำข้ารับใช้ชายมาด้วยสิบกว่าคนมาขวางตรงหน้ารถม้าโดยเฉพาะ

“หยุนถิงคนที่ดาบพันเล่มฟันก็ไม่หายแค้นอย่างเจ้า เมื่อคืนสั่งสอนข้าเช่นนั้น วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้เจอดีแน่!” ฟู่อี้เฉินกล่าวด้วยความเดือดดาล

ซูชิงโยวที่อยู่ในรถม้าขมวดคิ้วขึ้นมา มองมาด้วยความเป็นห่วง “ถ้าอย่างไรเราเดินอ้อมดีไหม?”

“คุณหนู ท่านต้องระวังตัวนะ” เยว่เอ๋อร์เตือนสติ

ซูหลินยิ่งทำหน้าตึงเครียด เตรียมพร้อมจะต่อสู้ทุกเมื่อ

“เหตุใดต้องเปลี่ยนเส้นทางด้วย เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าเลยด้วยซ้ำ เจ้ารอชมการแสดงเถอะ!” หยุนถิงปลอบโยน

ซูชิงโยวก็ไม่ได้พูดอะไรอีก รอชมการแสดงเงียบๆ

เยว่เอ๋อร์กับซูหลินก็โล่งใจไปเปลาะหนึ่งเช่นกัน ความสามารถของคุณหนูใหญ่พวกนางรู้ดีที่สุด

รั่วจิ่งกับหลงเอ้อนั่งอยู่ด้านหน้ารถม้า ทันทีที่เห็นฟู่อี้เฉินนำกำลังคนมาหาเรื่อง ก็ไปขวางอยู่ตรงหน้ารถม้าทันที “ฟู่ซื่อจื่อ หรือว่าเมื่อวานยังถูกสั่งสอนไม่พออีก?”

ใบหน้าของฟู่อี้เฉินเต็มไปด้วยการถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้ เขาจงใจจะเอาหน้ากลับในที่สาธารณะ ย่อมขี้ขลาดไม่ได้อยู่แล้ว

“หยุนถิงเจ้าลงมาเลยนะ ข้าต้องการจะสู้ตัวต่อตัวกับเจ้า” ฟู่อี้เฉินตะโกนแหกปากเสียงดัง

หยุนถิงที่อยู่ในรถม้ามองออกมาผ่านม่านรถม้า “อย่างเจ้าน่ะหรือ เอาชนะองครักษ์ของข้าให้ได้ก่อนเถอะ”

“ทำเช่นนั้นไม่ได้หรอก พวกเขาสองคนคือคนของจวินหย่วนโยว หลงเอ้อก็เป็นองครักษ์เงามังกรด้วย เจ้าให้ข้าสู้กับเขาคือจงใจทำให้อับอายหรือ”

เหลือบมองไปทางผู้คนที่ล้อมรอบอยู่บนถนน ดวงตาคู่สวยของหยุนถิงเลิกขึ้นเล็กน้อย ถึงได้เดินลงมาจากรถม้า บังเอิญเหลือบไปเห็นรอยเลือดใต้อานม้าเล็กน้อยนั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

แค่ชั่วครู่เดียว หยุนถิงก็กลับมาเป็นปกติ แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

ซูชิงโยวกับเยว่เอ๋อร์ก็ตามลงมาเช่นกัน ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเชื่อฟังและมองดูอย่างเงียบๆ

“เจ้าพูดถูกแล้ว เจ้าไม่คู่ควรให้องครักษ์เงามังกรลงมือจริงๆ ว่ามาเถอะ ตัวต่อตัวอย่างไร?” หยุนถิงถาม

“ต่อสู้ หากกระบี่ของข้าถูกตัวเจ้าถือว่าเจ้าแพ้ เจ้าต้องชดใช้ความเสียหายที่ทำกับของข้าเมื่อวานนี้!” ฟู่อี้เฉินกล่าว

“ตกลง!” หยุนถิงรับปากโดยตรง

“ซื่อจื่อเฟย” รั่วจิ่งกับหลงเอ้อรีบส่งเสียงทันที

คนอื่นไม่รู้ พวกเขาสองคนรู้ว่าหยุนถิงกำลังตั้งครรภ์ เวลานี้จำเป็นต้องพักผ่อนเงียบๆ จะต่อสู้ได้อย่างไร

“ไม่เป็นไร!”

“เจ้าเป็นคนรับปากด้วยตัวเองนะ ทุกคนได้ยินกันหมดแล้วอย่ามาหาว่าข้ารังแกเจ้านะ” ฟู่อี้เฉินเดินเข้ามาอย่างได้ใจ

สีหน้าของหยุนถิงราบเรียบ ไม่มีการแสดงออกทางสีหน้าใดๆ ไม่ขยับเขยื้อนเลย

อันที่จริงในใจของฟู่อี้เฉินประหม่าจะตายอยู่แล้ว แต่กลับจงใจทำเป็นใจกล้าพุ่งเข้ามา เขากับหยุนถิงประมือกันมาหลายครั้งรู้ความเก่งกาจของนาง ดังนั้นจะต้องเอาชนะในกระบวนท่าเดียวให้ได้

ในนาทีที่กระบี่ของฟู่อี้เฉินแตะถูกหยุนถิง แม้แต่ตัวเขาเองยังตะลึงงันไป “ข้าไม่ได้มองผิดไปใช่ไหม ข้าชนะแบบนี้เลยหรือ?”

“ถูกต้อง เจ้าชนะแล้ว!”