จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 455

หยุนถิงที่ยืนอยู่บนแท่นสูง กำลังมองดูบรรดาทหารจัดแถวด้วยความตื่นเต้น จู่ๆลูกธนูแขนเสื้อดอกหนึ่งก็พุ่งมาด้านหน้าของหยุนถิงโดยตรง

นางรู้สึกถึงความอันตรายในอากาศ ดวงตาคู่สวยเคร่งขรึมทันที ร่างกายเอียงไปทางซ้ายเล็กน้อย ลูกธนูแขนเสื้อแทงเข้าไปในหน้าอกของหยุนถิงเช่นนี้เอง

“อ๊า!” หยุนถิงครางเสียงเบา ทำให้ทุกคนรอบตัวตกตะลึง

“ซื่อจื่อเฟย!” หลงเอ้อตะโกนเสียงดัง

“มีคนลอบโจมตีซื่อจื่อเฟย ระวังด้วย!” รั่วจิ่งมองสำรวบไปรอบๆด้วยความระมัดระวัง

เมื่อครู่สองคนนี้มัวแต่สนใจมองดูการจัดแถว ใครจะคิดว่าในบรรดาทหารที่กำลังจัดแถวพวกนี้จะมีคนกล้าลอบโจมตีซื่อจื่อเฟย ล้วนเป็นเพราะพวกเขาประมาทไปแล้ว

“คุณหนูใหญ่!” ซูหลินกับเยว่เอ๋อร์ก็ตกใจแทบแย่เช่นกัน

“หยุนถิง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” ซูชิงโยวรีบประคองหยุนถิงที่กำลังจะล้มลงเอาไว้ทันที

ทันทีที่หยุนไห่เทียนเห็นก็สะดุ้งตกใจไปเช่นกัน “น้องสาว ใครก็ได้รีบไปเชิญหมอทหารเร็วเข้า!”

ทหารนายหนึ่งมุ่งหน้าไปที่กระโจมของหมอทหารทันที ทหารคนอื่นๆก็ตกตะลึงไปเช่นกัน

ถึงแม้หยุนถิงจะเป็นผู้หญิง แต่ก็มักจะมาที่ค่ายทหารบ่อยๆตั้งแต่เด็ก ไม่เคยรังเกียจชาติกำเนิดและตำแหน่งของทหารอย่างพวกเขามาก่อน มักจะปฏิติบัติต่อพวกเขาด้วยใจจริง แถมยังเล่นมวยปล้ำกับพวกเขา สอนทักษะการแพทย์ขั้นพื้นฐาน ยุทธการพิชัยสงครามให้กับทุกคน ทหารทุกคนรู้สึกขอบคุณหยุนถิงอย่างมาก

“พี่ใหญ่ ข้า------” หยุนถิงอยากจะพูดอะไร แต่ก็หน้ามืดหมดสติไป

“น้องสาว น้องสาว!” หยุนไห่เทียนรีบอุ้มหยุนถิงขึ้นมาในแนวนอนทันที ชำเลืองไปทางบรรดาทหารพวกนั้นด้วยสายตาเฉียบคม

“ทุกคนใครก็ห้ามไปไหนทั้งนั้น จ้าวหู่ โจวลิ่วหากใครกล้าจากไปโดยพลการให้ประหารชีวิตโดยตรงทันที กล้าทำร้ายน้องสาวของข้า ข้าไม่อภัยเด็ดขาด!” หยุนไห่เทียนออกคำสั่งอย่างแสดงอำนาจ

“ขอรับ!” จ้าวหู่และคนสนิทคนอื่นๆจับตามองทุกคนเอาไว้ทันที

ซูชิงโยวรู้สึกชื่นชมท่าทางที่ปกป้องน้องสาวอย่างแสดงอำนาจของหยุนไห่เทียนด้วยความเลื่อมใส รู้สึกนับถืออย่างมาก รีบตามไปทันที

หมอทหารเข้ามารักษา ยังไม่ทันที่เขาจะจับชีพจรให้กับหยุนถิง หยุนถิงที่หมดสติก็ตื่นขึ้นมา “พี่ใหญ่ข้าไม่เป็นไร เมื่อครู่นี้ข้าจงใจแสร้งทำเป็นหมดสติไปเท่านั้น”

หยุนไห่เทียนเห็นว่านางไม่เป็นอะไรจริงๆ ถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง “เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เมื่อครู่นี้ข้าตกใจแทบตาย หากเจ้าเกิดเรื่องขึ้นที่ค่ายทหารของข้า จวินหย่วนโยวและฝ่าบาทล้วนไม่ปล่อยข้าไปแน่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงท่านพ่อของเรา”

“ข้าเพียงแต่คิดไม่ถึงว่าจะมีคนกล้าลงมือกับข้าในค่ายทหาร ดังนั้นจึงใช้แผนซ้อนแผน!” หยุนถิงตอบ

ทุกคนถึงได้รู้สึกโล่งใจ โดยเฉพาะหลงเอ้อกับรั่วจิ่ง เมื่อครู่นี้พวกเขาจินตนาการถึงภาพเหตุการณ์ตอนที่ซื่อจื่อกลับมาถลกหนังดึงเส้นเอ็น ห้าอาชาแยกร่างพวกเขาแล้ว

“น้องสาว เพราะข้าปกครองไม่เข้มงวด ข้าจะสืบหาคนร้ายตัวจริงออกมาให้ได้ ไม่ให้อภัยง่ายๆเด็ดขาด!” หยุนไห่เทียนตำหนิตัวเอง

“พี่ใหญ่ไม่ต้องตำหนิตัวเองหรอก ในเมื่อเขากล้าเลือกเวลานี้ คงจะคิดว่าทหารมากมายขนาดนี้มันยากที่จะสืบหาตัวได้” หยุนถิงปลอบโยน

“เขากล้าทำร้ายซื่อจื่อเฟยข้าจะต้องลากตัวเขาออกมาและสับเป็นหมื่นๆชิ้นให้ได้!” รั่วจิ่งกล่าวอย่างขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน

“ใช้แผนซ้อนแผน” หยุนถิงบอกแผนการของตัวเองให้กับทุกคนทันที

ทุกคนฟังด้วยความรู้สึกนับถือ ล้วนชูนิ้วโป้งให้กับหยุนถิง

ทั้งหมดออกไปจากกระโจม ล้วนทำหน้ามืดมนและโกรธเคือง

หยุนไห่เทียนตรงไปที่ขบวนแถว “ท่านแม่ทัพ คุณหนูหยุนเป็นอย่างไรบ้าง?” จ้าวหู่ถามด้วยความเป็นห่วง

“หมอทหารบอกว่านางได้รับบาดเจ็บสาหัส ยังไม่ได้สติ ไม่แน่ว่าจะสามารถตื่นขึ้นมาได้หรือไม่” หยุนไห่เทียนเต็มไปด้วยความหนักใจ

“ไอ้สารเลวคนไหนกันแน่ที่มันลอบโจมตีคุณหนูหยุน รู้สถานการณ์ก็ไสหัวออกมาเองเดี๋ยวนี้!” รองแม่ทัพฮั้ว

ถึงแม้รองแม่ทัพฮั้วจะแข่งมวยปล้ำแพ้หยุนถิง แต่กลับนับถือนางจนอยากจะก้มลงกราบ