จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 456

เทพผู้ยิ่งใหญ่สององค์นี้จ้องมองเขาด้วยความโกรธพร้อมกัน หยุนไห่เทียนรู้สึกถึงเพียงแรงกดดันที่ท่วมท้น ราวกับคนที่อุ้มอยู่ไม่ใช่น้องสาวของตัวเอง แต่เป็นประหนึ่งเผือกร้อนที่ถือเอาไว้รังแต่จะลวกมือเท่านั้น

เขามองไปทางคนที่อยู่ในอ้อมแขนโดยสัญชาตญาณ ดวงตาคู่สวยของหยุนถิงปิดเอาไว้เล็กน้อย ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

โม่เหลิ่งเหยียนเดินตรงเข้ามา “ส่งนางมาให้ข้า!”

“ให้ข้า!” จวินหย่วนโยวกล่าวเสียงเย็นชา

บนหน้าผากของหยุนไห่เทียนมีเส้นสีดำสามเส้นแว๊บผ่านไป วันนี้สองคนนี้เป็นอะไรไป ถึงกับต่อสู้กันเพื่อถิงเอ๋อร์

“แม่ทัพหยุนวางหยุนถิงลงเถอะ ข้ากับซูหลินประคองนางไปพักผ่อนที่กระโจมถัดไปดีกว่า!” ซูชิงโยวกล่าวพร้อมเดินเข้ามา

หยุนไห่เทียนรู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่งทันที วางหยุนถิงลงอย่างระมัดระวัง ซูชิงโยวกับซูหลินไปยืนทั้งสองข้างของหยุนถิง และประคองนางไปที่กระโจมถัดไปทันที

จวินหย่วนโยวจ้องมองซวนอ๋องด้วยความโกรธครู่หนึ่ง ไม่ได้สนใจ เดินตามไปโดยตรง

โม่เหลิ่งเหยียนก็เต็มไปด้วยการเหยียดหยามเช่นกัน ก้าวเท้าเดินตามไปติดๆ

กระโจมด้านข้าง ซูชิงโยวกับซูหลินประคองหยุนถิงนอนลง จวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียนที่เข้ามากำลังจะลงมืออีกแล้ว หยุนถิงเดือดดาลขึ้นมาทันที

“พวกท่านหยุดด้วยกันทั้งคู่เลย จะหยุดพักหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร!”

ทันทีที่เห็นนางตื่นขึ้นมา โม่เหลิ่งเหยียนตื่นเต้นไม่สิ้นสุด จวินหย่วนโยวกลับวิ่งเข้าไปก่อนเขาก้าวหนึ่ง “ถิงเอ๋อร์เจ้าตื่นแล้วช่างดีจริงๆ ได้รับบาดเจ็บตรงไหน ข้าจะให้หมอมารักษาเจ้าทันที?”

โม่เหลิ่งเหยียนยืนอยู่ด้านข้างเตียงโดยตรง ขวางกลางระหว่างหยุนถิงกับจวินหย่วนโยว สายตานั่นเต็มไปด้วยความท้าทาย ขาดแค่พูดออกมาประโยคหนึ่ง เจ้าตัวปลอม

จวินหย่วนโยวโมโหอย่างมากขฌ ชกหมัดออกมาอีกครั้ง!

“ซื่อจื่อ หยุดนะ!” หยุนถิงส่งเสียงห้ามปราม “พวกเจ้าออกไปให้หมด ข้ามีเรื่องจะคุยกับซื่อจื่อและซวนอ๋อง”

หยุนไห่เทียนและคนอื่นๆรู้สึกหลุดพ้นในทันที ทุกคนวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาไม่อยากอยู่เป็นตัวรับกระสุนหรอกนะ

ภายในกระโจม หยุนถิงมองไปทางโม่เหลิ่งเหยียน “ซวนอ๋อง วันนี้ท่านทำเกินไปแล้ว ถึงแม้ท่านจะรู้ว่าซื่อจื่อไม่ใช่ตัวจริง แต่อย่างไรก็ต้องไว้หน้าจวินหย่วนโยวเล็กน้อยใช่ไหม”

สีหน้าของโม่เหลิ่งเหยียนเย็นยะเยือกสุดขีด “เหตุใดข้าต้องไว้หน้าเขาด้วย ตัวปลอมคนหนึ่งก็กล้าโอหังต่อหน้าข้า ข้าไม่ฆ่าเขาก็ถือว่าให้ความเมตตาจนถึงที่สุดแล้ว”

หลงหวู่ซึ่งปลอมตัวอยู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย มิน่าวันนี้ซวนอ๋องถึงล้ำเส้นเช่นนี้ ที่แท้ก็รู้ว่าตัวเองไม่ใช่ซื่อจื่อตัวจริง

“ถึงแม้ซวนอ๋องจะรู้ฐานะของข้า แต่คนนอกก็มองว่าข้าคือซื่อจื่อ ข้าไม่มีทางยอมให้ใครมาทำให้ซื่อจื่อของข้าเสียหน้าเด็ดขาด!”หลงหวู่กล่าวเสียงเย็นชา

กำปั้นของโม่เหลิ่งเหยียนกำลังจะชกเข้ามาโดยตรง หยุนถิงรีบหยุดเอาไว้ทันที “หยุดนะ! หากพวกท่านยังทำเช่นนี้อีก ก็ออกจากค่ายทหารไปให้หมดเลย”

โม่เหลิ่งเหยียนถึงได้เก็บกำปั้นกลับมา “ฟังคำเจ้า”

“ซื่อจื่อเฟย ท่านเป็นอย่างไรบ้าง นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” หลงหวู่กล่าวด้วยความเป็นห่วง

“ข้าไม่เป็นไร แค่ใช้แผนซ้อนแผนเท่านั้น” หยุนถิงถึงได้เล่าความเป็นมาของเหตุการณ์ออกมา

มือที่ห้อยอยู่ในแขนเสื้อของโม่เหลิ่งเหยียนหญ ถึงได้คลายกำปั้นออก

รู้ว่านางไม่เป็นอะไร โม่เหลิ่งเหยียนก็วางใจแล้ว

“ไอ้นักเลงหัวไม้แบบนี้ไม่คู่ควรให้เจ้าลงมือด้วยตัวเองหรอก ข้าช่วยเจ้าจัดการมันเอง!” ซวนอ๋องกล่าวออกมาอย่างเย็นชา

“ไม่ต้อง หากถูกท่านสังหารในกระบวนท่าเดียว จะไม่น่าเบื่อไปหรอกหรือ ข้าสามารถฉวยโอกาสนี้พักผ่อนอย่างเต็มที่ได้พอดี เช่นนี้โลกภายนอกก็จะไม่สงสัยอีกด้วย” หยุนถิงตอบ

“ตกลง ตามที่เจ้าพูดมา ข้าจะให้หมิงจิ่วซางคอยปกป้องอยู่ข้างกายเจ้า ห้ามเจ้าปฏิเสธ ข้าไม่อยากให้พันธมิตรของข้ายังไม่ทันได้แสดงความสามารถอย่างเต็มที่ก็ตายซะแล้ว!” น้ำเสียงของโม่เหลิ่งเหยียนเย็นยะเยือก ไม่อนุญาตให้ปฏิเสธ

มุมปากของหยุนถิงกระตุกขึ้นมา “ใครเขาพูดจาทำร้ายคนอื่นอย่างท่านเช่นนี้กัน”

“ข้าก็แค่พูดไปตามความจริงเท่านั้น ข้างกายของเจ้าในตอนนี้ต้องการคนคอยปกป้อง กลุ่มคนของจวินหย่วนโยวก็เท่านั้นเอง” โม่เหลิ่งเหยียนกล่าวอย่างดูหมิ่น ยังไม่ลืมเหลือบมองหลงหวู่ครู่หนึ่ง