จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 457

ทางด้านนี้ ฮูหยินหานกั๋วกำลังได้ใจอยู่ ฉางเซิ่นส่งคนมาส่งข่าวว่าทำสำเร็จแล้ว เมื่อคิดว่าหยุนถิงกำลังจะตายในไม่ช้า ฮูหยินหานกั๋วก็ดีใจอย่างมาก

แต่แล้วประตูลานก็ถูกคนผลักออก จากนั้นฉางเซิ่นก็วิ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนก “ฮูหยินช่วยด้วย!”

ทันทีที่เห็นฉางเซิ่น สีหน้าของฮูหยินหานกั๋วก็เคร่งขรึมลงมาทันที “เจ้ามาหาข้าเวลานี้ทำไมกัน?”

“ฮูหยิน ได้โปรดช่วยข้าน้อยด้วย จวินซื่อจื่อนำกำลังคนไปที่ค่ายทหาร และตรวจสอบทีละคน ยอมฆ่าผิดหนึ่งพันคน ก็จะไม่ปล่อยให้หนึ่งร้อยหนีไปได้เด็ดขาด แค่มีความน่าสงสัยก็ถูกซ้อมจนกระอักเลือด ข้าลงมือตามคำสั่งของท่านนะ ท่านจะไม่สนใจข้าไม่ได้!” ฉางเซิ่นขอร้อง

“เลอะเลือน เจ้าวิ่งมาเช่นนี้มิเท่ากับยอมรับสารภาพออกมาเองโดยไม่ต้องคาดคั้นหรอกหรือ รีบกลับไปเลย ข้าคิดว่าวิธีเอง” ฮูหยินหานกั๋วกล่าวด้วยความโกรธ

“ฮูหยิน ข้าไม่กลับไป หากกลับไปก็มีแต่ต้องตายเท่านั้น ถ้าอย่างไรท่านให้เงินข้า ข้าหนีไปแล้วกัน ข้าสัญญาว่าชาตินี้จะไม่เข้าเมืองหลวงอีก จะไม่ให้คนของจวินซื่อจื่อหาเจอเด็ดขาด” ฉางเซิ่นคุกเข่าคารวะหน้าผากแตะพื้นทันที

เสียงดังตึงๆ แค่ฟังก็รู้ว่าโขกแรงมาก

“ฮูหยิน ท่านเป็นคนเลี้ยงจวินซื่อจื่อจนเติบโต หากไม่มีท่าน เขาคงมีชีวิตไม่ถึงตอนนี้ ถึงแม้เขาจะรู้ว่าเราเป็นคนลงมือ อย่างมากก็แค่ชดใช้ซื่อจื่อเฟยให้เขาคนหนึ่งก็พอ เราจะได้ส่งคนของเราไปอยู่ข้างกายของจวินซื่อจื่อด้วย” มามารีบเอ่ยปาก

ตั้งแต่ถูกหยุนถิงจัดการครั้งก่อน มามาก็ผูกใจเจ็บ การลอบโจมตีหยุนถิงในครั้งนี้มามาย่อมเป็นผู้เสนอขึ้นมาอยู่แล้ว

สีหน้าที่โมโหของฮูหยินหานกั๋วถึงได้บรรเทาลงเล็กน้อย “ถูกต้อง จวินหย่วนโยวฟังคำพูดของข้าที่สุด ครั้งก่อนข้าไม่ได้พบจวินหย่วนโยว นังแพศยาหยุนถิงถึงได้กำเริบเสิบสาน หากจัดการนางจริงๆ จวินหย่วนโยวก็ยังต้องฟังคำพูดข้าอยู่ ส่งเขาออกไปเถอะ”

“ขอบคุณฮูหยินที่ช่วยชีวิต!” ฉางเซิ่นรู้สึกขอบคุณไม่สิ้นสุด

มามาหยิบถุงเงินออกมาหนึ่งถุง ฉางเซิ่นรับเงินและจากไปทางประตูหลัง

เขาเดินผ่านถนนสองสาย ในใจกำลังคิดว่าจะไปหลบที่ไหนดี แต่แล้วองครักษ์ลับคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นมา ใช้ฝ่ามือสับเขาหมดสติ และพาเขาจากไป

ทางด้านนี้ หยุนถิงและคนอื่นๆกลับมาจากค่ายทหาร ในตอนที่ลงมาจากรถม้า จวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงเข้าไปในจวนซื่อจื่อ คนผ่านไปผ่านมาเห็นภาพฉากนี้ ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

เวลาไม่ถึงครึ่งก้านธูป ข่าวเรื่องหยุนถิงถูกลอบสังหารที่ค่ายทหารก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองหลวงของแคว้นต้าเยียน

โดยเฉพาะชาวบ้านที่เห็นหยุนถิงถูกอุ้มเข้าไปในจวนซื่อจื่อก่อนหน้านี้ ก็ยิ่งเชื่อในเรื่องนี้

รั่วจิ่งนำบรรดาองครักษ์ไปโอบล้อมลานของฮูหยินหานกั๋วด้วยตัวเอง แน่นหนาจนแม้แต่น้ำหยดก็ไม่สามารถไหลผ่าน แมลงวันตัวหนึ่งก็ยังไม่สามารถบินเข้าไปได้

หลังจากฮูหยินหานกั๋วที่อยู่ในลานได้ยินเข้า ก็โกรธจนใบหน้าซีดขาว “น่าชิงชังนัก ถึงกับกล้ามาล้อมลานของข้า พวกเขากินดีหมีหัวใจเสือเข้าไปหรือถึงได้ไม่กลัวตาย!”

“ฮูหยิน ฉางเซิ่นจากไปแล้ว พวกเขาไม่มีหลักฐานเลยด้วยซ้ำ ขอเพียงเรายืนกรานไม่ยอมรับ พวกเขาก็ทำอะไรเราไม่ได้” มามาปลอบโยน

“เจ้าพูดถูกแล้ว จวินหย่วนโยวช่างเป็นคนอกตัญญูจริงๆ ข้าอุตส่าห์ใจดีเลี้ยงดูเขา เขากลับปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่” ฮูหยินหานกั๋วกล่าวด้วยความโมโห

ดังนั้นฮูหยินหานกั๋วจึงพามามากับผู้ติดตามสองคนออกจากประตูไป

รั่วจิ่งที่อยู่นอกประตูเห็นพวกนางออกมา ไม่ได้ขัดขวาง เพียงแค่มองดูด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก

“พวกเจ้าล้อมลานของข้าเช่นนี้ถือเป็นอะไรกัน ให้จวินหย่วนโยวมาพบข้าเดี๋ยวนี้!” ฮูหยินหานกั๋วกล่าวโดยแสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้า

รั่วจิ่งมองดูนางด้วยนางด้วยสายตาเย็นชาครู่หนึ่ง “ซื่อจื่อของเรากำลังดูแลซื่อจื่อเฟย ไม่ว่าง!”

ฮูหยินหานกั๋วโกรธแทบตาย “องครักษ์เล็กๆคนหนึ่งก็กล้ากำเริบเสิบสานต่อหน้าข้า ให้คนของพวกเจ้าถอนกำลังออกไปเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นข้าจะไปร้องเรียนที่พระราชวัง”

“เชิญฮูหยินตามสะดวก!” รั่วจิ่งกล่าวอย่างราบเรียบ