จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 47

“แน่นอนเลยทีเดียวว่า ดอกหยุนหลินนั้นเป็นยาที่มีสรรพคุณในการช่วยดับร้อนและขับพิษ กลีบดอกที่ยังสดๆ นั้นทำไปปรุงยาจะออกฤทธิ์ดีที่สุด ทว่าดอกไม้ชนิดนี้ราคาสูงอย่างมาก และยังเหี่ยวเฉาได้ง่ายด้วย คนทั่วไปจะคิดว่าดอกที่เหี่ยวเฉาแล้วจะใช้การมิได้ แต่ก้านรากของมันสามารถนำไปบดเป็นผงเพื่อทำเป็นแผ่นแปะใบหน้าหรือไม่ก็ยาขี้ผึ้งได้ และก็มีสรรพคุณที่มิเลวเลยทีเดียว” หยุนถิงรีบหยิบขึ้นมา

“หากเจ้าอยากได้ ที่นั่นยังมีอีกกี่ดอก?” จวินหย่วนกล่าวอย่างอดทนมิได้เมื่อเห็นนางมีท่าทีโลภมากเยี่ยงนั้น

“มิต้องหรอก ข้ายกให้ซื่อจื่อของเจ้าใช้ ดอกเหล่านี้ที่ถูกเด็ดออกมิใช่แล้วนั้นก็เพียงพอสำหรับใช้ทำสิ่งของได้มากมายแล้ว” หยุนถิงกล่าวพลางจึงหยิบและเก็บอาหารซึ่งทานแล้วกว่าครึ่งทั้งหมดที่ถูกโยนลงบนโต๊ะและบนพื้นขึ้นมาราวกับเป็นของล้ำค่า

จวินหย่วนโยวเองก็มิอยากจะกล่าวอันใดไปมากกว่านี้อีก นางยิ้มพลางมองไปยังคนโลภมากผู้นั้นด้วยสีหน้าจนปัญญา

“ซื่อจื่อเจ้าไปนั่งพักผ่อนตรงนั้นก่อนเถิด ข้าจะเก็บกวาดบริเวณนี้เสียหน่อย” หยุนถิงเสนอ

“ได้”

ดังนั้นระหว่างหยุนถิงจัดการเก็บกวาดอยู่นั้นก็ถือโอกาสนำเครื่องปรุงยาล้ำค่าหายากเหล่านั้นเข้ามาในมิติ มิติของนางมิใช่เพียงแค่สามารถเก็บวางของได้เท่านั้น แต่ยังสามารถเลียนแบบ ซึ่งเป็นมิติสร้างเลียนแบบที่สะดวกเป็นอย่างยิ่ง

ดังนั้นหยุนถิงจึงสร้างเลียนแบบเครื่องปรุงยาขึ้น และหยิบออกมาทันทีอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ เช่นนี้ก็คงจะร่ำรวยเป็นแน่แล้ว

เพียงแต่สิ่งของช่างมากเกินไปเแล้ว หยุนถิงมิอาจสร้างเลียนแบบทั้งหมดได้ในเพียงแค่เวลาชั่วครู่เดียว ดังนั้นนางจึงมองไปยังจวินหย่วนโยว “ซื่อจื่อ แล้ววันพรุ่งข้าสามารถมาได้อีกหรือไม่?”

“ได้สิ แต่มีเวลาเพียงแค่ครึ่งเดือนเท่านั้น เพราะหลังจากนั้น ท่านลั่วก็จะกลับมาแล้ว นิสัยใจคอของเขาผู้นี้ช่างแปลกประหลาดมาก มิเคยชอบให้ผู้ใดมารบกวน แต่ถ้าหากเจ้าอยากมาละก็ข้าจะไปเอ่ยกับเขาให้” จวินหย่วนโยวตอบกลับ

ความจริงแล้วเขาเองก็มิมีอะไรอยู่ในใจเพียงแต่ท่านลั่ว นั้นมีนิสัยรักสันโดษ มิค่อยลงรอยกับใคร บางครั้งเขาก็มิไว้หน้าข้าด้วยซ้ำ จวินหย่วนโยวมิอยากทำให้ หยุนถิง

“ครึ่งเดือนก็เพียงพอแล้ว ซื่อจื่อมิต้องไปเอ่ยกับเขาแล้วล่ะ โดยปกติหมอเทวดาที่มีความเก่งกาจมักจะมีนิสัยแปลกประหลาดเช่นนี้แหละ ลูกศิษย์ที่ได้รับการฝึกอย่างดีจนเก่งว่าอาจารย์ก็มีถมไป อีกอย่างถ้าหากจะพูดถึงการขับพิษของเขาให้กับเจ้านั้น ยังมิแน่ว่าความเชี่ยวชาญในการขับพิษรักษาระหว่างข้ากับเขานั้นใครเก่งใครด้อยกว่ากันแน่ ” หยุนถิงกล่าวอย่างพอใจ

นางเก็บกวาดดอกไม้เหล่านั้นที่ถูกเด็ดออกมิได้ใช้แล้วทั้งหมดมา แล้วยังหยิบเครื่องปรุงยาทั่วไปเพิ่มอีกสองสามชนิดด้วย หลังจากนั้นจึงเดินออกมาจากป่าไผ่

หยุนถิงกำลังสำราญอยู่ในห้องกับการเคลื่อนย้ายยาสมุนไพรเหล่านั้น

““พ่อบ้านบอกว่าชานมขายดิบขายดีเป็นอย่างมาก และของทั้งหมดในวันนี้ก็ขายหมดแล้ว หรือควรจะนำโคนมมาเลี้ยงดีหรือไม่?” จวินหย่วนโยวถาม

“ต้องการแน่นอน นี่เป็นเพียงแค่การเริ่มต้น ต่อไปข้าวางแผนที่จะเปิดร้านชานมค้าปลีกแบบลูกโซ่เพิ่มอีกหนึ่งร้าน ถึงเวลานั้นคงจะต้องการโคนมเป็นจำนวนมากอย่างแน่นอน เรื่องนี้คงจะต้องรบกวนให้ซื่อจื่อช่วยกระมัง ”หยุนถิงมองมา

“ได้ เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะส่งคนไปซื้อ”

“ซื่อจื่อ โคนมทั่วสี่แคว้นมีเท่าใดก็นำเข้ามาทั้งหมดเท่านั้น และจะต้องเลือกแต่เฉพาะชั้นดีที่สุด อีกอย่างคือก่อนที่จะทำการซื้อต้องลงนามข้อตกลงกับพวกเขาก่อน ว่าต่อไปถ้ามีโคนมชั้นดีก็จะต้องจัดส่งมาให้พวกเรา ถ้าหากทำผิดตามข้อตกลงก็จะต้องชดใช้เงินจำนวนมากให้” หยุนถิงกล่าวเตือน

จวินหย่วนโยวคาดมิถึงว่ายัยเด็กน้อยผู้นี้จะคิดรอบคอบได้ถึงเพียงนี้ พลางกล่าวชื่นชม “ได้ ข้าจะให้พ่อบ้านไปจัดการทำข้อตกลง ส่วนร้านชานมที่เจ้ากล่าวถึงนั้นคืออันใด?”

“ก็คือการนำชานมทำเป็นอาหารจานด่วน เช่นขนมกุ้ยฮวา หรือขนมฝูหรง ที่ทุกคนสามารถซื้อได้และก็สะดวกมากด้วย เพราะมีเพียงแค่คนที่ไปรับประทานอาหารเท่านั้นถึงจะซื้อสินค้าที่วางจำหน่ายอยู่ในโรงเตี๊ยม แต่ประชาชนทั่วไปอีกจำนวนมากมิมีกำลังซื้อที่เพียงพอ ดังนั้นจึงมิควรกำหนดราคาของชานมไว้สูงนัก เพื่อให้เข้าถึงได้ทุกกลุ่มคนและรับประกันว่าแต่ละคนจะสามารถจับต้องได้ แต่จากที่กล่าวไว้ข้างต้นว่าจะต้องมีนมสดมากเพียงพอ และตอนนี้ก็ยังมีโคนมอยู่มิมากอีกด้วย ดังนั้นช่วงนี้ควรส่งให้กับโรงเตี๊ยมก่อนเถอะ” หยุนถิงอธิบาย

“เจ้าเข้าใจเรื่องพวกนี้ได้เยี่ยงไร?” จวินหย่วนโยวกล่าวความสงสัยภายในใจออกมา

เรื่องธุรกิจการค้าเหล่านี้ ถึงแม้ว่าเขาเองก็ยังต้องคิดไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนก่อนที่ตัดสินใจ แต่นางกลับกล่าวออกมาอย่างตรงจุดตรงประเด็น ช่างน่าแปลกเสียจริง

“เห็นบ่อยจนเริ่มชินหูชินตาไปเสียแล้ว” หยุนถิงตอบ ยังมิอาจกล่าวได้ว่าในนปัจจุบันจะมีร้านชานมไก่ทอดอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่งน่ะ

“ถ้าเช่นนั้นเกิดอันใดขึ้นกับเรือนำเที่ยวใรวันนี้กันเล่า?” เหตุใดจึงเคลื่อนที่ไป ๆ มา ๆ ได้อย่างรวดเร็วนัก แม้แต่จวินหย่วนโยวเองก็มิเคยเห็นมาก่อน

“อ๋อ นั่นนะหรือ ข้าได้ทำการติดตั้งเครื่องยนต์ชนิดที่แนะนำลงในเรือนำเที่ยวลำนั้น เป็นชนิดควบคุมแบบระยะไกลได้ สามารถควบคุมได้ตามใจชอบ อยากจะให้เรือแล่นไปทางนั่นก็ให้หันไปทางนั่น สะดวกสบายอย่างมาก” หยุนถิงกล่าวพลางก็หาวออกมา