จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 508

“หยุนถิง ระวัง!” เสียงหวีดร้องดังขึ้น

หยุนถิงตกใจ ถึงได้รับรู้อันตรายจากด้านหลัง และหลบโดยอัตโนมัติ

จวินหย่วนโยวที่อยู่บนต้นไม้สีหน้าเย็นเยียบถึงขีดสุด ตวัดสายตาดำขลับไปทางนางกำนัลคนนั้น ทับทิมในมือที่พึ่งเด็ดมาซัดออกไปทันที

หลงเอ้อร์และหลิงเฟิงได้ยินเสียงร้อง เหาะเข้าไปหาทันที กระบี่ในมือก็พุ่งแทงเข้าไป

เพียงแต่พวกเขายังไม่ทันได้แตะต้องนางกำนัลผู้นั้น ก็ได้ยินเสียงนางกำนัลผู้นั้นร้องโหยหวน โดนทับทิมของจวินหย่วนโยวซัดลอยกระเด็น

นางโดนทับทิมซัดกระเด็นไปหลายเมตร จนไปกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ในอุทยานหลวง กระอักเลือดออกมาคำโต

จวินหย่วนโยวกระโดดลงมาจากบนต้นไม้ทันที “ถิงเอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ได้รับบาดเจ็บหรือไม่?”

“ซื่อจื่อ ข้ามิเป็นไร นางยังไม่ทันได้แตะต้องข้าก็โดนท่านซัดกระเด็นไปแล้ว” หยุนถิงตอบ

จวินหย่วนโยวถึงได้วางใจ หันไปมองนางกำนัลที่นอนบาดเจ็บอยู่ไม่ไกลนัก สายตาคมปลาบดุจใบมีดมองไป กรามแข็งเกร็ง บรรยากาศรอบตัวเขาเย็นจนติดลบ

“เจ้าเป็นใครกัน กล้ามาลอบทำร้ายซื่อจื่อเฟยของข้า หากมิบอกความจริงมา ข้าจะให้เจ้าอยู่มิสู้ตาย?” น้ำเสียงดุดันของจวินหย่วนโยวทำเอาคนฟังขนหัวลุก

โดยเฉพาะดวงตาดำขลับดุจราตรีกาลคู่นั้น ทุกที่ที่มองไป ทำให้คนใจกระตุกวูบอย่างประหลาด แรงกดดันมากล้น

นางกำนัลตกใจจนหน้าซีดเผือด กำลังคิดว่าจะสารภาพดีหรือไม่

หยุนถิงปราดเข้ามาบีบคางนางให้อ้าปาก อีกมือยัดยาใส่ปากนางไปหนึ่งเม็ดทันที

นางกำนัลอยากอาเจียน แต่ยานั่นแค่เข้าปากก็ละลาย นางโดนบังคับให้กลืนลงไป

หยุนถิงถึลคลายมือออก เลิกคิ้วถาม “ตอนนี้พูดมาเถอะ ใครสั่งเจ้ามาฆ่าข้า?”

“เจ้าบ้านตระกูลเก๋อ!” นางกำนัลพูดคำนี้จบ นางเองยังตะลึง

“ทำไมจึงเป็นเช่นนี้?”

ทั้งๆที่นางมิอยากพูดถึงเจ้าบ้านเลย ทำไมรู้สึกราวกับควบคุมตัวเองไม่ได้ และพูดออกมาเยี่ยงนี้เลย

หยุนถิงขมวดคิ้ว “เจ้าบ้านตระกูลเก๋อ ข้าไม่รู้จักเลยสักนิด ทำไมเขาต้องฆ่าข้าด้วย?”

“หากมิใช่เพราะเจ้าเคียดแค้นตระกูลเก๋อเปิดร้านไก่ทอด แย่งการค้าเจ้า ดังนั้นเจ้าก็เลยให้จวินซื่อจื่อกดดันตระกูลเก๋อ สามวันมานี้การค้าทุกอย่างของตระกูลเก๋อล้วนเกิดปัญหาสาหัสนัก

หากมิใช่เกิดปัญหาคุณภาพสินค้า ก็โดนเผาคลังเสบียง คนรับใช้ทรยศ หนูกินอาหารแล้วตาย---สรุปแล้ว เวลาแค่สามวัน การค้าของตระกูลเก๋อก็เข้าสู่ภาวะคับขัน อลหม่านไปหมด

เจ้าบ้านโกรธจนกระอักเลือดหมดสติ ดังนั้นข้าเลยเกิดความคิดมาฆ่าเจ้า เจ้าจะฆ่าจะแกงอย่างไรก็ตามใจ ก็แค่อาศัยอำนาจจวินซื่อจื่อ เจ้าถึงได้เย่อหยิ่งจองหองได้เพียงนี้ หากมิมีจวินซื่อจื่อ เจ้าก็มิใช่อะไรทั้งสิ้น!” นางกำนัลตะคอกดังอย่างเดือดดาล

“ตระกูลเก๋อแย่งการค้าของข้า ทำไมข้าไม่รู้ล่ะ?” หยุนถิงไม่เข้าใจ

“หยุนถิง เจ้าอย่ามาแกล้งไขสือ นอกจากเจ้ากับจวินซื่อจื่อแล้ว จะมีผู้ใดมีอำนาจเช่นนี้อีก!” นางกำนัลกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมตนจึงพูดในสิ่งที่คิดออกมา แต่ในเมื่อพูดออกมาแล้วก็กลืนคำพูดไม่ได้แล้ว ในเมื่อนางกำนัลกล้ามาลอบฆ่าหยุนถิง ย่อมต้องยอมตายอยู่แล้ว

หยุนถิงถึงหันมองคนด้านหลัง “ซื่อจื่อ แสดงว่าฝีมือท่านรึ?”

“ใช่ ข้าเอง!” จวินหย่วนโยวตอบรับอย่างเปิดเผย

“เพราะเหตุใด?”

“ตระกูลเก๋อแย่งการค้าเจ้า ข้าย่อมมิมีทางให้พวกมันเป็นสุขอยู่แล้ว!”

สายตาหยุนถิงมองไปทางหลงเอ้อร์อย่างเย็นชา “ข้าหมายความว่า ตระกูลเก๋อแย่งการค้าข้า ทำไมข้าถึงไม่รู้ และไม่มีใครบอกข้าเลย?”

หลงเอ้อร์ทำหน้าน่าสงสาร “ซื่อจื่อเฟย โทษข้ามิได้นะ ซื่อจื่อบอกว่าเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ไม่ต้องรบกวนท่านดอก ให้ท่านพักผ่อนดีกว่า!”

จวินหย่วนโยวเดินเข้ามา จูงมือหยุนถิง “ข้าไม่อยากให้เจ้าเครียด ข้าจัดการเองก็ได้แล้ว!”

“ดังนั้น แค่สามวันท่านก็ทำให้ตระกูลเก๋อตกอยู่ในภาวะอันตราย?” หยุนถิงบอกอย่างหน่ายใจ