จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 509

“นี่เป็นลูกลับของเจ้า?” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเย็น

โม่เหลิ่งเหยียนเหลือบตามองบน “ลูกลับบ้านเจ้าสิ นี่เป็นหลานน้าของข้า โหวอี้หมิง!”

“อี้หมิง?” หยุนถิงมองมาทันที มิน่าเมื่อกี้เธอเหล่เด็กนั่นแล้วรู้สึกคุ้นหน้า

“เขาเป็นอะไรรึ?” หยุนถิงรีบคว้ามือของอี้หมิงน้อยมาจับชีพจรทันที

โหวอี้หมิงที่เดิมร้องไห้เสียงดัง พอเห็นหยุนถิง พลันเงียบเสียงลงทันที แต่กลับจมูกฟึดฟัด น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้ม ดูแล้วน่าสงสารนัก

“องค์หญิงหยุน ขอร้องท่านช่วยอี้หมิงของข้าด้วยเถอะ ขอร้องท่านล่ะ!” ฮูหยินโหวที่อยู่ห่างไปไม่ไกลพุ่งเข้ามาอย่างเป็นกังวลร้อนใจ

“องค์หญิงหยุน อี้หมิงเป็นลูกเพียงคนเดียวของข้า ขอร้องท่านต้องช่วยเขานะ ไม่ว่าต้องการสิ่งใด ตัวยาราคาแพงแค่ไหน ข้าก็จะหามาให้ได้!” แม่ทัพโหวเองก็ร้อนใจนัก

“ข้าจะพยายามรักษาเขาอย่างสุดความสามารถ เขาไม่สบายตรงไหนหรือมีอาการอะไร รีบบอกข้ามาก่อนได้หรือไม่?” หยุนถิงถาม

“ตั้งแต่เมื่อคืนอี้หมิงก็เริ่มท้องเสียแล้ว ตอนแรกถ่ายเหลว ข้าไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าเขากินของเย็นเข้าไป ปกติเขามักจะถ่ายสองถึงสามครั้งอยู่แล้ว แต่เมื่อคืนกลับถ่ายไปห้าครั้ง

เมื่อคืนท่านแม่ทัพให้คนไปตามท่านหมอกลางดึก หมอบอกว่าเป็นหวัด ก็จ่ายยาให้ ตอนเช้าหลังจากให้นมอี้หมิงแล้ว ก็กรอกยาตามลงไป

ถึงเขาจะแหกปากร้องเสียงดัง อาเจียนออกมาเยอะมาก แต่ก็ดื่มเข้าไปได้บ้าง แต่พอถึงตอนเที่ยง เขากลับถ่ายไปห้าหกครั้งแล้ว ต่อมาก็ถ่ายเป็นน้ำเลย

ตอนนั้นข้าตกใจมาก รีบให้คนเตรียมรถม้าไปหาเหลิ่งเหยียน องค์หญิงหยุนขอร้องท่านต้องช่วยเขาให้ได้นะ ข้ามีลูกชายคนนี้คนเดียว” ฮูหยินโหวพูดพลางจะคุกเข่าลง

“ฮูหยินมิจำเป็นต้องทำเช่นนี้ ตอนนี้ลมปราณในตัวอี้หมิงสับสนนัก ร่างกายอ่อนแอมาก ต้องรีบเติมน้ำโดยเร่งด่วน ไม่เช่นนั้นหากเด็กขาดน้ำ ต่อให้เป็นเทพเซียนก็ช่วยมิได้แล้ว ที่นี่อยู่ใกล้จวนซื่อจื่อ พวกท่านกลับไปกับข้าแล้วกัน” หยุนถิงบอก

“ดี!” โม่เหลิ่งเหยียนอุ้มอี้หมิง หมุนตัวพุ่งขึ้นรถม้าทันที

หยุนถิงรีบตามไปทันที จวินหย่วนโยวมีสีหน้าเย็นชา แต่มิได้พูดอะไร พลางเดินถามหยุนถิงไป

ทั้งสามคนล้วนเข้าไปนั่งในรถม้าของโม่เหลิ่งเหยียน พอแม่ทัพโหวและฮูหยินโหวเห็นเยี่ยงนั้น รีบขึ้นรถม้าตนเองตามไปทันที

และในรถม้า

หยุนถิงไม่ปิดบังเลยสักนิด เธอหยิบสารอาหารเหลวออกมาจากในมิติ และป้อนให้อี้หมิงน้อยกิน

โม่เหลิ่งเหยียนกับจวินหย่วนโยวต่างรู้ว่าหยุนถิงมีมิติอยู่ บัดนี้ก็ชินแล้ว

เด็กน้อยทำปากจุ๊บๆ ดวงตากลมโตดุจองุ่นดำมองมาที่หยุนถิงเขม็ง และดื่มจนหมด

“อี้หมิงชอบเจ้ามาก!” โม่เหลิ่งเหยียนบอก

“บางทีอาจเพราะข้าเป็นคนทำคลอดให้เขา เลยมักรู้สึกว่าสนิทสนมกับเด็กคนนี้อย่างประหลาด” หยุนถิงตอบ

“เด็กคนนี้เป็นอะไรกันแน่?”

เมื่อครู่อยู่ต่อหน้าพี่สาว โม่เหลิ่งเหยียนไม่กล้าถาม กลัวถ้าเกิดอี้หมิงอาการสาหัส พี่สาวจะรับไม่ไหว

“น่าจะเป็นกระเพาะลำไส้อักเสบเฉียบพลัน ไส้ติ่งอักเสบเฉียบพลัน คือกินของไม่สะอาด หรือไม่ก็เย็นเกินไป เด็กยังเล็กนัก ลำไส้ย่อยช้า รับไม่ได้กับของแสลงของเย็น ดังนั้นเลยเกิดอาการท้องเสีย

อาการนี้จะว่าหนักก็หนัก หากท้องเสียจนขาดน้ำ ต้องทำการเพิ่มน้ำให้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นหากเด็กเกิดขาดน้ำไปก็จบกันเลย ขอเพียงเติมน้ำที่ขาดในร่างกายเด็กให้ทันเวลา บวกกับค่อยๆบำรุงด้วยยาไป ไม่กี่วันก็หายดีแล้ว

กลับไปท่านถามฮูหยินนะว่าเขากินอะไรเข้าไป หรือว่าแม่นมที่ให้นมอี้หมิงอาจจะไปกินอะไรที่ปกติไม่ได้กินก็ได้” หยุนถิงอธิบาย

“ได้!”