จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 510

พอเห็นถิงเอ๋อร์หยิบเครื่องมือพวกนั้น จวินหย่วนโยวปวดหัวทันที

จวินหย่วนโยวที่มีนิสัยรักสะอาดมาตลอด ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เกินสองเมตร และยิ่งรังเกียจทุกกลิ่นยกเว้นเครื่องหอมเท่านั้น

ตอนนี้กลิ่นเหม็นก้อนนั้นของอี้หมิงน้อย จวินหย่วนโยวยิ่งรังเกียจนัก

เขาอยากจะไม่สนใจ แต่ถิงเอ๋อร์ออกปากแล้ว จวินหย่วนโยวไม่อาจปฏิเสธได้ เขาสับสนอยู่นาน สุดท้ายกลั้นใจ สูดลมหายใจเข้าปอดลึก จากนั้นใช้อีกมือบีบจมูกอย่างไม่รู้ตัว อีกมือไปดึงผ้าอ้อมของอี้หมิงน้อยออก

ท่าทางรังเกียจอย่างเห็นได้ชัดง

สุดท้ายสองขาของเจ้าเด็กนี้ดิ้นไม่หยุด ก้นน้อยบิดไปมา ขยับแล้วขยับอีก ทำให้อุจจาระเหลวก้อนหนึ่งมาโดนเสื้อจวินหย่วนโยวเข้า

จวินหย่วนโยวอาการย่ำแย่ลงทันที สีหน้าเย็นเยียบ “ไอ้หนู หาเรื่องตาย!”

น้ำเสียงตะคอกดัง ทำเอาอี้หมิงน้อยร้องไห้จ้า

หยุนถิงที่ไปเอาเครื่องมือรีบหันมาดู “ซื่อจื่อ ท่านทำเขาตกใจทำไมอีก?”

จวินหย่วนโยวคิดอยากตายแล้วด้วยซ้ำ เขาง่ายนักหรือ ทั้งๆที่คนที่น่าสงสารเป็นเขามากกว่านะ

“หยุนถิง เมื่อครู่ข้าเห็นแล้ว จวินหย่วนโยวไม่อยากสนใจอี้หมิงน้อย เลยแกล้งทำให้เขาตกใจกลัว!” โม่เหลิ่งเหยียนรีบบอก

ใครให้ปกติจวินหย่วนโยวเย่อหยิ่งแทบบ้าอย่างนั้น ทุกครั้งที่ตนพูดกับหยุนถิง จวินหย่วนโยวหึงแทบบ้า ดังนั้นตอนนี้ซวนอ๋องได้โอกาสก็รีบแก้แค้นทันที

จวินหย่วนโยวถลึงตาใส่อย่างเดือดดาล “โม่เหลิ่งเหยียน เจ้ายุแยงตะแคงรั่ว?”

“ข้าแค่พูดตามความจริง ในเมื่อเจ้ารังเกียจอี้หมิงน้อยขนาดนี้ ให้ข้าจัดการเองแล้วกัน?” โม่เหลิ่งเหยียนแกล้งบอก

“ฝันไปเถอะ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไร ไม่มีทางเสียหรอก!”

“ข้าแค่อยากเห็นเจ้าเสียหน้า จวินซื่อจื่อที่ปกติมีนิสัยรักสะอาดกลับชายเสื้อโดนอุจจาระเข้าให้ นี่ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปคงมีคนหัวเราะจนฟันร่วงแน่?” โม่เหลิ่งเหยียนย้อนถาม

สีหน้าจวินหย่วนโยวยิ่งบูดบึ้งหนักขึ้น โม่เหลิ่งเหยียนน่าตายนักกล้ามาหัวเราะเยาะตน เขาโกรธจนซัดฝ่ามือใส่ไปทันที!

โม่เหลิ่งเหยียนหลบไปด้านข้าง ได้ยินเสียงประตูสะเทือน เห็นได้ชัดว่าจวินหย่วนโยวใช้แรงมากขนาดไหน

หยุนถิงหน่ายใจ “ซื่อจื่อ อยู่ที่ไหนรึ ข้าช่วยท่านเปลี่ยนดีหรือไม่?”

เธอรู้ดีว่าซื่อจื่อมีนิสัยรักสะอาด เขาอดทนได้ถึงตอนนี้ ไม่ง่ายเลยจริงๆ

จวินหย่วนโยวกระดากอายนัก ไม่อยากให้หยุนถิงมาเห็นตนในสภาพน่าขายหน้าเยี่ยงนี้ แต่หยุนถิงเดินเข้ามาหาแล้ว

“ซื่อจื่อ ท่านรีบถอดออกมาเร็ว ข้าช่วยท่านเปลี่ยนชุดนะ!” หยุนถิงยื่นมือเข้ามา ไม่มีวี่แววหรือท่าทีรังเกียจเลยสักนิด

จวินหย่วนโยวที่เดิมยังกระดากพอเห็นความเป็นห่วงบนใบหน้าหยุนถิง พลันหายกระดาก แต่กลับซาบซึ้งแทน

นางมิได้รังเกียจตน แต่กลับช่วยตนผลัดเปลี่ยน นี่ต้องเป็นรักแท้แน่ๆ

จวินหย่วนโยวหันมองโม่เหลิ่งเหยียนอย่างได้ใจ สีหน้าเย่อหยิ่งทระนงนัก เหมือนกำลังบอกว่า ดูเถิด ถิงเอ๋อร์รักข้าที่สุด ต่อให้ข้าโดนอุจจาระเข้าไปก็ตาม

โม่เหลิ่งเหยียนสีหน้าหน่ายใจ ขี้เกียจสนใจเขา หมุนตัวจากไป

จวินหย่วนโยวได้ใจขั้นสุด เจ้าคนน่ารังเกียจจากไปแล้ว คิดจะขุดหลุมดักตน สุดท้ายกลายเป็นช่วยตน สมน้ำหน้า

หยุนถิงช่วยเขาถอดชุดคลุมออก “ซื่อจื่อ ท่านไปอาบน้ำก่อนเถอะ จากนั้นก็ไปเปลี่ยนชุดนะ”

“ตกลง!” จวินหย่วนโยวให้หลิงเฟิงไปสั่งคนหามถังน้ำเข้าในไปเรือนไม้ไผ่

หยุนถิงวางเสื้อผ้าเขาไว้อีกด้าน จากนั้นถึงวิจัยอุจจาระเหลวของอี้หมิงน้อย

ตอนโม่เหลิ่งเหยียนกลับมา ในมือถือผ้าอ้อมมาด้วย ที่นี่เป็นเขตหวงห้ามของซื่อจื่อ ฮูหยินโหวและแม่ทัพโหวรออยู่นอกป่าไผ่ ไม่กล้าเข้ามา

“ตอนนี้ข้าช่วยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เขาได้แล้วใช่หรือไม่?” โม่เหลิ่งเหยียนถาม