จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 511

“ไม่ใช่ข้านะ ถิงเอ๋อร์เจ้าต้องเชื่อข้านะ” จวินหย่วนโยวร้อนใจนัก

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับว่าข้าเชื่อท่านหรือไม่ ซื่อจื่อ ผายลมของท่านนี่เหม็นจริงๆ” หยุนถิงแกล้งทำท่ารังเกียจ

บรรยากาศรอบข้างจวินหย่วนโยวเย็นเยียบลง เดือดดาลนัก เขาถลึงตามองน้ำในถัง ยกมือขึ้นซัดออกไปทันที หยุนถิงรีบห้ามเขาไว้

“เอาล่ะซื่อจื่อ ไม่ล้อท่านละ ฝีมือข้าเอง ใครให้ท่านแกล้งให้ข้าถูตรงนั้นตรงนี้เล่า” หยุนถิงยิ้มแหย

จวินหย่วนโยวหน้าทะมึนลงทันที “เจ้านี่---“

น้ำเสียงรักใคร่เอ็นดู นังหนูนี่ทำให้เขาไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว

“ก็ท่านน่ะเอาแต่หาเรื่อง ทางนี้ ทางนั้น ไม่จบไม่สิ้นสักที” หยุนถิงบ่น

จวินหย่วนโยวสีหน้าน้อยเนื้อต่ำใจนัก “ข้าแค่อยากให้เจ้าสนใจข้ามากหน่อย พออี้หมิงน้อยมา ข้าก็ไม่มีที่ยืนในสายตาเจ้าแล้ว”

หยุนถิงโกรธจนหัวเราะ “ซื่อจื่อ ไม่ว่าใครมา ไม่ว่าข้าจะทำอย่างไรกับใคร ในใจข้า ท่านสำคัญที่สุด”

“มีคำพูดนี้ของเจ้า ข้าก็วางใจแล้ว” จวินหย่วนโยวยิ้มมุมปากอย่างพอใจทันที

อันที่จริงเขาเองก็รู้ดีว่า หยุนถิงใส่ใจเขาที่สุด แต่เขาอยากให้ถิงเอ๋อร์พูดออกมาเอง

หยุนถิงยิ้มอย่างหน่ายใจ “งั้นท่านแช่ไปนะ ข้าไปดูผลการวิจัย”

“ได้!” จวินหย่วนโยวนั่งในถังน้ำต่อไปอย่างเชื่อฟัง ตอนนี้ด้านหลังก็ไม่คันแล้ว ทั้งตัวไม่รู้สึกไม่สบายแล้ว

ไม่นานผลวิจัยออกมาแล้ว เป็นกระเพาะลำไส้อักเสบเฉียบพลันจริงๆ หยุนถิงรีบปรุงยาให้อี้หมิงน้อยทันที

ตอนจวินหย่วนโยวออกมา หยุนถิงก็ทำยาเสร็จแล้ว ทั้งสองคนออกจากเรือนไม้ไผ่พร้อมกัน

“องค์หญิงหยุน อี้หมิงเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อครู่เหลิ่งเหยียนมาถามข้าว่าให้ลูกกินอะไร ก้กินนมไง?” ฮูหยินโหวสีหน้ากังวล

“องค์หญิงหยุน ลูกข้าปกติดีมาก เหตุใดจู่ๆถึงถ่ายอย่างหนักหนาเช่นนี้เล่า?” แม่ทัพโหวเองก็ไม่เข้าใจ

“ทั้งสองท่านมิต้องร้อนใจไป อี้หมิงเป็นกระเพาะลำไส้อักเสบเฉียบพลัน อาจเพราะสิ่งที่กิน หรืออาจเพราะอากาศเปลี่ยนแปลง หรืออาจเพราะผู้ใหญ่กินของเย็น มิใช่ปัญหาอะไรหนักหนา กลับไปกินยาสักหน่อยก็ได้แล้ว ให้เขากินน้ำเกลือมากหน่อย เพิ่มปริมาณน้ำในร่าง หากร่างกายไม่ขาดน้ำก็มิเป็นไรละ หลายวันนี้ต้องคอยสังเกตให้ดี” หยุนถิงอธิบาย

“สิ่งใดคือน้ำเกลือ?” แม่ทัพโหวถาม

“คือให้เขากินน้ำมากหน่อย ในน้ำใส่เกลือเล็กน้อย แบบนี้จะสามารถทดแทนปริมาณน้ำในร่างกายที่ขาดไปได้” หยุนถิงอธิบาย หยิบยามาอีก บอกวิธีกินอย่างชัดเจน

แม่ทัพโหวและฮูหยินฟังอย่างตั้งใจ ซาบซึ้งในน้ำใจหยุนถิงยิ่งนัก พากันขอบคุณ แล้วถึงจากไป

“หยุนถิง ขอบคุณมาก!” โม่เหลิ่งเหยียนเอ่ยปาก

“ซวนอ๋องไม่ต้องเกรงใจดอก เด็กไม่สบายเป็นเรื่องปกติ” หยุนถิงบอก

“หากอี้หมิงน้อยไม่สบายอีก เจ้ามาหาซื่อจื่อเฟยของข้าได้ทุกเมื่อเลย” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงหึ

โม่เหลิ่งเหยียนมองมาอย่างระแวง “เจ้ามีกาลเทศะเยี่ยงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“ข้าเป็นเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ก็แค่เฉพาะกับเรื่องมิใช่เพ่งเล็งกับคน”

โม่เหลิ่งเหยียนหันมองหยุนถิงทันที “เจ้าให้เขากินยารึ?”

“ไม่นี่” หยุนถิงตอบ

จากนั้นสีหน้าจวินหย่วนโยวก็ดำราวก้นหม้อ “เจ้ากล้าสงสัยว่าข้าเป็นบ้า คนมา หากครั้งหน้าซวนอ๋องมาจวนซื่อจื่อ ไล่ออกไปเลย!” พูดจบ ลากหยุนถิงจากไปทันที

หยุนถิงอยากพูดอะไร ก็มีขันทีสองคนพุ่งเข้ามาพอดี “ข้าน้อยคารวะ ซวนอ๋อง จวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย!”

โม่เหลิ่งเหยียนจำได้ทันทีว่า พวกเขาเป็นขันทีจากในวัง “เรื่องอันใด?”

“อีกห้าวัน ฝ่าบาทรับสั่งให้หลิ่วเฟยเหนียงเหนียงจัดงานเลี้ยงฤดูใบไม้ร่วงขึ้นในวัง ฝ่าบาทมอบหมายให้ซวนอ๋องต้องเข้าร่วมให้ได้ และขอเชิญจวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยเข้าร่วมด้วย!” ขันทีน้อยบอกอย่างนอบน้อม