จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 512

“น้องหญิงสี่ อย่าเล่น เจ้าดื่มมากไปแล้วนะ ขอซวนอ๋องเห็นแก่หน้าพี่หญิงใหญ่ของข้า อย่าถือสาหยุนหลีเลย ข้าจะนำนางออกไปบัดเดี๋ยวนี้!” หยุนซูตกใจจนสีหน้าซีดเผือด พยายามทำหน้านิ่งอยู่

หากเป็นคนอื่น หยุนซูไม่ยุ่งด้วยแน่นอน แต่นี่เป็นน้องหญิงสี่ของตนเอง นางจะไม่ยุ่งได้ที่ไหนกัน

ซวนอ๋องเลื่องชื่อด้านโหดเหี้ยมดุร้ายนัก ไม่เล่นเส้นสายใดๆทั้งนั้น หยุนซูแทบปาดเหงื่อแทนหยุนหลีจริงๆ

“พี่หญิงสาม ข้าแค่เรียกซวนอ๋องมาดื่มเหล้าด้วยกัน ท่านอย่าดึงข้าสิ” หยุนหลีย้อนเสียงอ้อแอ้ จับแขนซวนอ๋องไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“ซวนอ๋องท่านดื่มเองได้ เจ้าย่าไปรบกวนเลย” หยุนซูยื่นมือมาลากหยุนหลี

ต่อให้นางใจกล้าแค่ไหน ก็ไม่กล้าดึงลากซวนอ๋องหรอก นอกจากว่านางอยากตายเท่านั้น

“ไอ้โหย นี่มิใช่ซวนอ๋องรึ สามารถเห็นเจ้ามาที่ร้านเนื้อย่างได้นี่หายากนัก มาดื่มด้วยกันสิ!” องค์ชายสี่ได้ยินเสียงด้านนอก เดินออกมาเห็นก็พูดขึ้น

“พูดถูกต้องยิ่งนัก คนเยอะสนุกออก” โม่หลานบอก

โม่หลานอยากกินเนื้อย่างมานานแล้ว ระหว่างทางพบกับองค์ชายสี่และฟู่อี้เฉิน จากนันก็ผ่านร้านอาวุธ เลยเรียกหยุนหลี พากันมาที่ร้านเนื้อย่าง

โม่เหลิ่งเหยียนเหล่มองในห้องพิเศษ มีแต่คนคุ้นเคยทั้งนั้น

“ซวนอ๋องท่านมาด้วยกันเถอะ ข้าเปิดร้านใหม่พอดี นี่หยุนถิงออกความคิดให้ข้าเลยนะ เก่งกาจมากใช่หรือไม่!” ฟู่อี้เฉินพูดอย่างได้ใจ

สีหน้าเย็นชาของโม่เหลิ่งเหยียนถึงคลายลงหลายส่วน เขาเหล่มองหยุนหลีที่ยังจับแขนเสื้อตนไว้อยู่ “คุณหนูหลี กรุณาปล่อยมือของเจ้าด้วย!”

น้ำเสียงเย็นเยียบ ทำคนขนหัวลุก

หยุนหลีสะท้านเยือกฉับพลัน รีบปล่อยมือทันที “ขอโทษ ข้าเห็นท่านแล้วตื่นเต้นไปหน่อย

ยังตื่นเต้นอีก หยุนซูจะหัวใจวายตายเพราะนางแล้ว พอเห็นนางปล่อยมือ หยุนซูลอบถอนหายใจโล่งอก ก่อนรีบเอ่ย “ซวนอ๋องเชิญเถอะ!”

โม่เหลิ่งเหยียนถึงเดินเข้าไป หาที่ที่ไม่มีคนนั่งลง ดวงตาดำเข้มเหล่มองฟู่อี้เฉินที่นั่งตรงข้าม “เมื่อครู่เจ้าบอกว่า หยุนถิงเสนอความคิดให้เจ้า?”

“แน่นอนสิ ก็หยุนถิงน่ะทำข้าเจ็บตัวหลายครั้ง คงรู้สึกผิดต่อข้า เลยชดเชยให้ข้าน่ะ!” ฟู่อี้เฉินเบ้ปากบอก

“เอาเนื้อๆ!” โม่เหลิ่งเหยียนไม่มีเวลามาฟังเขาพล่ามไร้สาระ

ฟู่อี้เฉินตกใจตัวแข็ง ไม่กล้าโอ้อวดอีก “ก่อนหน้านี้ที่พื้นที่เพาะปลูกของราชวงศ์ หยุนถิงงให้ข้ากับซูชิงโยวเปิดร้านร่วมกัน ขายโจ๊กน้ำแข็ง ข้ารับผิดชอบขายด้านทิศตะวันออกของเมือง ซูชิงโยวรับผิดชอบขายด้านทิศตะวันตกของเมือง ตอนนี้ก็เตรียมพร้อมหมดแล้ว รอเปิดร้านเริ่มกิจการเท่านั้น”

โม่เหลิ่งเหยียนคิ้วคลายลง ไม่ได้พูดอะไร เขารู้ดีถึงฝีมือของหยุนถิงงมากกว่าใคร แค่ความคิดเล็กน้อย ก็โด่งดังไปทั่วสี่แคว้นแล้ว

“โจ๊กน้ำแข็งอร่อยไหม กลับไปให้พวกข้ากินมิต้องจ่ายเงินตลอดชีวิตด้วยล่ะ!” โม่ฉือชิงพูดอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด

"ดูท่าทางงกของเจ้าสิ ทำไมไม่เห็นเจ้าเอาของที่หอชุนเฟิงมาให้ข้ากินมิต้องจ่ายเงินบ้างเล่า!” ฟู่อี้เฉินย้อน

“ของข้าน่ะแพงนะ โจ๊กน้ำแข็งของเจ้าจะราคาเท่าไหร่กันเชียว---“

ฟังฟู่เฉินและโม่ฉือชิงเกทับกันไปมา โม่เหลิ่งเหยียนหมุนตัวเดินออกไป สิ่งที่เขาอยากฟังก็ได้ฟังหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ฟังคนบ้าสองคนพล่ามอีก

“ซวนอ๋องท่านจะไปไหนล่ะ?” หยุนหลีถามทั้งๆที่เคี้ยวเนื้อไก่อยู่

“ข้ายังมีธุระ!” โม่เหลิ่งเหยียนตอบโดยไม่หันกลับมา และเดินออกไปเลย

หยุนซูที่เดินถึงหน้าประตู พอเห็นซวนอ๋องไปแล้ว ก็ออกไปส่งเขาด้วยตัวเอง จากนั้นกลับมาดุหยุนหลีที่ห้องพิเศษชุดใหญ่ ไม่ให้นางทำเรื่องเช่นนี้อีกในครั้งต่อไป

โม่เหลิ่งเหยียนที่ออกจากร้านเนื้อย่าง เห็นลูกน้องตนหิ้วขอทานคนหนึ่งเข้ามาหา