จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 519

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องท่านเป็นอย่างไรบ้าง?” ลูกน้องพุ่งเข้ามาทันที และถามอย่างเป็นห่วง

แต่อ๋องเก้าที่อยู่บนพื้นกลับยังคงนิ่ง ทำเอาลูกน้องร้อนใจยิ่งนัก

“อ๋องเก้าของเจ้าน่ะเจอจวินหย่วนโยวพูดไม่กี่คำก็ตกใจเป็นลมแล้ว ยังกล้าพูดว่าจะแก้แค้น ช่างน่าขันเสียจริง!” โม่ฉือชิงเปิดโปงอย่างไม่ไว้หน้า

“ข้ายังไม่ได้ลงมือเลย ขี้ขลาดจริง!” หยุนหลีสบถ

คนอื่นพากันหัวเราะครืน อ๋องเก้านี่คิดจะล้างแค้นหยุนถิง ถือเป็นเรื่องน่าขันยิ่ง

“อ๋องเก้าไม่สบาย คนมา ส่งอ๋องเก้ากลับไปพักผ่อน ให้หมอหลวงรักษาเขา!” ฮ่องเต้แค่นเสียงเย็น

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!” ลูกน้องถวายบังคมอย่างนอบน้อม รีบพาอ๋องเก้าออกไปทันที

หยุนถิงนั่งจนเริ่มเมื่อยแล้ว เลยออกจากงานเลี้ยงมาเดินเล่นสักหน่อย

ซูชิงโยวรีบตามเธอมาทันที หยุนถิงยื่นแขนให้ “ด้านนอกสบายกว่าจริงด้วย”

“เจ้านี่น้า อิสระจนเคยตัว” ซูชิงโยวบอก

“เจ้ามีคนที่สงสัยแล้วหรือไม่?” หยุนถิงถาม

ซูชิงโยวส่ายหัว “ข้าไม่ชอบเข้าวังมาแต่ไหนแต่ไร หากมิจำเป็นก็ไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงดอก คิดไม่ออกจริงๆว่าข้าไปทำให้ใครไม่พอใจ”

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องคิดหรอก อีกเดี๋ยวข้าจะให้หลงเอ้อร์ส่งเจ้ากลับไป วางใจเถอะ ข้าจะสืบให้รู้แน่ชัดแน่นอน” หยุนถิงปลอบ

“ขอบคุณเจ้ามากหยุนถิง การได้รู้จักเจ้าเป็นสหายถือเป็นโชคดีที่สุดของข้าในชาตินี้”

“หยุดเลย เจ้าอย่ามาน้ำเน่าใส่ข้า ข้ารับไม้นี้ไม่ได้ที่สุด ข้าเกิดอยากกินทับทิมขึ้นมาแล้วสิ ทับทิมในพระราชวังเจ้าต้องมิเคยลองชิมมาก่อนแน่ ข้าพาเจ้าไปเด็ดนะ!” หยุนถิงหมุนตัวจากไป

“ได้” ซูชิงโยวรีบตามไปทันที

หยุนถิงไปไหน นางก็จะไปที่นั่น มันเป็นสิ่งที่ปลอดภัยที่สุด

จวินหย่วนโยวคิดถึงครั้งก่อนที่เด็ดทับทิม คนตระกูลเก๋อลอบฆ่าหยุนถิง รีบเร่งฝีเท้ามากขึ้น

ครั้งนี้จวินหย่วนโยวให้หลิงเฟิงขึ้นต้นไปเด็ดทับทิม ตนยืนอยู่ข้างกายหยุนถิง

ซูชิงโยวเริ่มกระดากขึ้นมา หยุนถิงกับซื่อจื่อรักใคร่กันเช่นนี้ นางช่างเป็นก้างขวางคอจริงๆ ดังนั้นซูชิงโยวถอยหลังไปหลายก้าว แต่ก็ไม่กล้าห่างไกลนัก กลัวจะมีคนลอบฆ่าตน

หลิงฟิงเด็ดทับทิมลงมาหลายผล หยุนถิงแบ่งให้ซูชิงโยวหนึ่งลูก ทั้งสองกินไปเดินไป และได้ยินเสียงลอยมาไม่ไกลนัก

“ข้าไม่ชอบโคลงกลอน และไม่สนใจด้วย!” น้ำเสียงเย็นชาของโม่เหลิ่งเหยียนลอยมา

หยุนถิงเหล่มองตรงนั้น คือซวนอ๋องและอวี้เซียนเอ๋อร์ อดแปลกใจไม่ได้

เธอเองก็อยากรู้ว่าอวี้เซียนเอ๋อร์ชอบก้อนน้ำแข็งใหญ่อย่างซวนอ๋องไปได้ยังไง ความอยากเผือก หยุนถิงเลยลากซูชิงโยวเดินเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง

เดิมซูชิงโยวไม่กล้า แต่นางเองก็สงสัย ยิ่งไปกว่านั้นยังมีหยุนถิงอยู่ด้วย ดังนั้นเลยตามไปดีกว่า

จวินหย่วนโยวกลับทำหน้าไม่พอใจ เรื่องรักใคร่ของซวนอ๋องมีอะไรน่าฟังกัน เขาอยากเรียกคนมาเก็บซวนอ๋องไปเลยมากกว่า

เห็นเพียงอวี้เซียนเอ๋อร์แสร้งไม่ใส่ใจ “ได้ยินว่าซวนอ๋องชอบดนตรี ข้าอยากเรียนรู้จากซวนอ๋องสักหน่อย”

“ข้าไม่ว่าง!” โม่เหลิ่งเหยียนปฏิเสธนางออกมาเลย

อวี้เซียนเอ๋อร์เดาไว้ก่อนแล้วว่าซวนอ๋องต้องปฏิเสธตน แต่มาได้ยินกับหู ก็ยังคงเสียใจอยู่ดี

“ข้าน้อยเสียมารยาทเอง ท่านปู่มักพร่ำบอกถึงฝีมือการเล่นหมากอันล้ำเลิศของซวนอ๋อง บอกว่าหากมีโอกาสต้องขอประมือกับซวนอ๋องเสียสองกระดาน!” อวี้เซียนเอ๋อร์บอก

“เจ้าบ้านอวี้เกรงใจไปแล้ว มีโอกาสข้าจะไปเยี่ยมเยียนแน่นอน!” โม่เหลิ่งเหยียนตอบเสียงเรี