จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 520

หยุนถิงอาศัยจังหวะที่สายตาอวี้เซียนเอ๋อร์จับจ้องโม่เหลิ่งเหยียน ผลันร่างเข้าอ้อมกอดจวินหย่วนโยวทันที “ซื่อจื่อ ปกปิดให้ข้า!”

จวินหย่วนโยวรับเรื่องทันที ชุดคลุมกว้างใหญ่โอบรัดหยุนถิงไว้ จากสายตาคนนอก เขาแค่โอบกอดหยุนถิงไว้

หยุนถิงรีบคิดส่งกล่องเข้ามิติทันที และก๊อบปี้สิบอันในชั่วลมหายใจ จากนั้นก็เอากล่องนั้นออกมา

ทั้งหมดแค่ชั่วพริบตา คนอื่นเห็นแค่เพียงจวินหย่วนโยวหวานใส่หยุนถิง เลยมิได้คิดอะไรมาก

โม่เหลิ่งเหยียนเหล่มองทางนี้ สีหน้าเย็นเรียบเหมือนปกติ ไร้ซึ่อารมณ์ใดๆ

อวี้เซียนเอ๋อร์เห็นมันทั้งหมด ในใจยิ่งเดือดดาลนัก

ข่าวลือเป็นเรื่องจริง ซวนอ๋องทำตัวไม่ธรรมดาต่อหยุนถิงจริงๆ นางพยายามทุกวิถีทางเพื่อเข้าใกล้ซวนอ๋อง สุดท้ายเพียงเพราะสตรีอื่น ซวนอ๋องถึงสนใจตน ช่างน่าขันนัก

หยุนถิงออกมาจากอ้อมกอดจวินหย่วนโยว หยิบกลอ่งมายื่นให้อวี้เซียนเอ๋อร์ “คุณหนูอวี้ เมื่อครู่ข้าเสียมารยาทแล้ว กล่องนี้คืนให้ท่านแล้วกัน เพราะความอยากรู้ของข้าทำให้ซวนอ๋องติดค้างน้ำใจท่าน มันมิสมควรเลย”

อวี้เซียนเอ๋อร์ตะลึงไปเลย ของที่นางมอบออกไปแล้วถูกตีคืนกลับ นี่มันมีเรื่องน่าขายหน้ากว่านี้อีกหรือไม่

ก่อนมานางตั้งใจสืบมา จวินหย่วนโยวต้องการตัวยานี้มาก หยุนถิงรู้วิชาแพทย์ นางไม่ควรที่จะไม่รู้สิ

โม่เหลิ่งเหยียนยิ้มมุมปาก ตนมิได้มองหยุนถิงผิดไปจริงๆ

สิ่งที่นางให้ตนคือ ความเชื่อใจ ยิ่งไปกว่านั้นคือความเคารพ

“กล่องยังไม่ได้แกะ ซื่อจื่อเฟยของข้าไม่ได้เปิดกล่องออกดู คุณหนูอวี้คงมิถือสากระมัง!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเย็น

อวี้เซียนเอ๋อร์ฟังอย่างตะลึง เดิมนางยังคิดจะหาข้ออ้างผลัด เลยรีบยื่นมือออกไปรับมา “ในเมื่อซื่อจื่อเฟยมิต้องการ ข้ารับกลับมาก็ได้”

เฟิ่งจาวหยีโดนจวินซื่อจื่อบีบคั้นจนต้องอ้อนวอนขออภัย นางไม่อยากทำให้ตระกูลอวี้เดือดร้อนไปด้วย จวินหย่วนโยวไม่ต้องการก็ดี เช่นนั้นก็รอความตายไปเถอะ

“ขอบคุณในความใจกว้างของคุณหนูอวี้ยิ่งนัก เช่นนั้นข้าไม่รบกวนแล้ว” หยุนถิงหมุนตัวจากไป

จวินหย่วนโยวยื่นทับทิมเข้ามาให้ เป็นลูกที่แคะแล้วเรียบร้อย “ถิงเอ๋อร์ ลองชิมดู!”

หยุนถิงหยิบทับทิมหลายเม็ดจากกลางฝ่ามือจวินหย่วนโยวมากิน “หวานมาก”

ทั้งสองคนเดินคุยไปยิ้มไปไกล ซูชิงโยวรีบตามไปทันที

โม่เหลิ่งเหยียนเห็นหยุนถิงไปแล้ว เลยยิ่งไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ต่อ “ข้ายังมีธุระ ขอตัวก่อน!” พูดจบ ยังไม่รออวี้เซียนเอ๋อร์ตอบ โม่เหลิ่งเหยียนก็ไปทันที

ทำเอาอวี้เซียนเอ๋อร์โกรธจนหน้าดำหน้าแดง มือที่ถือกล่องไว้กำแน่นจนข้อกระดูกขาว

นางไม่คิดเลยว่า ซวนอ๋องจะรังเกียจตนถึงเพียงนี้

ตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนที่ได้เจอซวนอ๋อง นางก็หลงรักเขาตั้งแต่แรกพบ สามปีมานี้นางพยายามให้ตนเองกลายเป็นสตรีที่เพียบพร้อม แข็งแกร่งมากพอที่จะเคียงบ่าเคียงไหล่กับเขาได้

นางรอมาสามปี ถึงมีความกล้ามายืนตรงหน้าโม่เหลิ่งเหยียนได้ แต่เขากลับเย็นชาถึงเพียงนี้ ทำให้อวี้เซียนเอ๋อร์น้อยเนื้อต่ำใจและเดือดดาลยิ่งนัก

แต่นางไม่มีทางยอมแพ้หรอก นางมองตามทิศทางที่หยุนถิงจากไป สายตาอวี้เซียนเอ๋อร์หม่นหมองคมปลาบ

แต่หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวไม่ได้กลับไปที่งานเลี้ยง พวกเขาส่งคนไปมอบฝ่าบาท จากนั้นทั้งสองคนก็ออกจากวัง

หยุนถิงเป็นห่วงซูชิงโยว ให้นางนั่งรถม้าคันเดียวกับตน จากนั้นส่งนางกลับจวนตระกูลซู

ในรถม้าตอนนี้เหลือแค่หยุนถิงและจวินหย่วนโยว

“ซื่อจื่อ กลับไปท่านต้องเลี้ยงเหล้าซวนอ๋องนะ คืนนี้ได้เขาช่วยไว้ ไม่งั้นข้ายังเครียดอยู่เลยว่าจะไปหาดอกมังกรโรยรานี่ได้ที่ไหน มันเป็นตัวยาสำคัญในการถอนพิษให้ท่าน อวี้เซียนเอ๋อร์กลับมาหาพวกเราถึงที่ สวรรค์ช่วยเราจริงๆ!” หยุนถิงพูดอย่างพอใจ