จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 521

“ไม่ อาจารย์อย่า อาจารย์ท่านจะทิ้งข้าเอาไว้ไม่ได้นะ อาจารย์-------” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตะโกนขึ้นมา

นางดิ้นรนสุดชีวิตต้องการจะดิ้นให้หลุด แต่ร่างกายขยับเขยื้อนไม่ได้ นางไม่สามารถห้ามเอาไว้ได้เลย

เห็นอาจารย์กลืนยาพิษเพื่อตัวเองกับตา เริ่นเซวียนเอ๋อร์เจ็บปวดอย่างยิ่ง นางได้แต่เกลียดความไร้ประโยชน์ของตัวเอง

“อย่า อาจารย์ท่านอย่าทำเช่นนี้ ข้าไม่ต้องการให้ท่านเสียสละตัวเองเพื่อช่วยข้า อาจารย์------”

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร้องไห้เจ็บปวดเจียนขาดใจ

ตาเฒ่าเหอยิ้มให้เริ่นเซวียนเอ๋อร์อย่างเฉยเมย “นังหนู มีชีวิตต่อไปดีๆ ไม่ต้องล้างแค้นให้ข้า อาจารย์หวังแค่ให้เจ้ามีความสุข------”

ทันทีที่สิ้นเสียงลง จู่ๆตาเฒ่าเหอก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก คนทั้งคนล้มลงไปบนพื้น ชักเกร็งขึ้นมา สีหน้าซีดขาว บนหน้าผากมีเหงื่อเย็นผุดขึ้นมา คนทั้งคนนอนกลิ้งอยู่บนพื้น ดูเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่

“ไม่ อาจารย์ อาจารย์ท่านจะจากข้าไปไม่ได้นะ สำหรับข้าแล้วรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนมกับท่านมากกว่าเสด็จพ่อด้วยซ้ำ อาจารย์ ท่านอาขอร้องช่วยคลายจุดให้ข้าหน่อย ขอร้องท่านล่ะ------” เริ่นเซวียนเอ๋อร์วิงวอนขอร้อง น้ำตาไหลพราก ร้อนใจอย่างมาก

องค์หญิงใหญ่ฟังด้วยความรื่นหูอย่างยิ่ง “คิดไม่ถึงจริงๆว่า องค์หญิงสามผู้หัวแข็งดื้อรั้นจะมีวันที่ขอร้องข้าเช่นกัน เด็กๆ ช่วยคลายจุดให้องค์หญิงสาม!”

องครักษ์นายหนึ่งวิ่งเข้ามาทันที ยื่นมือแตะไปที่จุดลมปราณของเริ่นเซวียนเอ๋อร์

เริ่นเซวียนเอ๋อร์สามารถขยับได้ ก็วิ่งไปทางตาเฒ่าเหอทันที กอดตาเฒ่าเหอที่กำลังเจ็บปวดเหลือทนเอาไว้ “อาจารย์ ทำไมท่านถึงโง่เช่นนี้ ท่านต้องมียาถอนพิษแน่นอนใช่ไหม ท่านปรุงยาพิษขึ้นมากต้องมียาถอนพิษแน่นอน อาจารย์ท่านต้องอดทนเอาไว้นะ” เริ่นเซวียนเอ๋อร์กำลังจะไปทางห้องกลั่นยาด้วยความลนลาน

ตาเฒ่าเหอคว้าแขนของนางเอาไว้ทันที “นังหนู อย่าเสียแรงเปล่าเลย ยาเจ็ดวิญญาณเป็นยาพิษร้ายแรง บนโลกนี้ไร้ยาถอนพิษ อาจารย์ก็จนปัญญาเช่นกัน ดูท่าอาจารย์ต้องล่วงหน้าไปก่อนแล้ว”

“ไม่ อย่า อาจารย์ข้าไม่ให้ท่านจากข้าไป อาจารย์ข้าจะต้องคิดหาวิธีช่วยท่านให้ได้!” เริ่นเซวียนเอ๋อร์นึกถึงยาถอนพิษที่หยุนถิงมอบให้กับตัวเอง รีบหยิบออกมาจากอ้อมแขน และป้อนให้ตาเฒ่าเหอกินทันที

ครั้งนี้ องค์หญิงใหญ่ไม่ได้ขัดขวาง

ในเมื่อท่านเจ้าหอเหอยังบอกว่าไร้ทางแก้ ถึงแม้จะเป็นยาวิเศษก็ไร้ประโยชน์เช่นกัน

ตาเฒ่าเหอไม่อยากให้เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตำหนิตัวเองและรู้สึกผิดมากเกินไป จึงอ้าปากกินมันลงไป “นังหนู มีชีวิตอยู่ต่อไปดีๆนะ”

มองเห็นอาจารย์มีเลือดไหลออกมาจากทวารทั้งเจ็ด คนทั้งคนของเริ่นเซวียนเอ๋อร์ตื่นตระหนกขึ้นมา “ตาเฒ่าอย่าไปนะ อย่าทิ้งข้าเอาไว้คนเดียว ข้าไม่อยากสูญเสียท่านไป อาจารย์------”

มือข้างหนึ่งของตาเฒ่าเหอยื่นมือเข้ามาอย่างสั่นเทา ในมือยังถือเบี้ยหมากรุกสีดำเอาไว้หนึ่งเม็ด “นังหนู ชาติหน้าเราค่อยเล่นหมากรุกกันอีก”

หลังจากที่พูดคำนี้จบ จู่ๆมือของตาเฒ่าเหอก็ร่วงหล่นลงไปจากกลางอากาศ คนทั้งคนก็สิ้นลมหายใจไป

“ไม่ อาจารย์ อาจารย์------” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตะโกนด้วยความเจ็บปวด ยื่นมือไปจับมือข้างนั้นของตาเฒ่าเหออย่างแรง

“อาจารย์ ชาติหน้า ชาติต่อๆไปเราก็จะเล่นหมากรุกด้วยกัน ข้ายังจะเป็นลูกศิษย์ของท่าน ยังจะอกตัญญูกับท่าน ดื่มสุรากับท่านอีก------”

องค์หญิงใหญ่เห็นว่าตาเฒ่าเหอเลือดไหลทั้งเจ็ดทวารจนตายแล้ว ก็หันหลังถือยาขวดนั้นจากไป

องครักษ์กับคนสนิททั้งหมดล้วนติดตามจากไป ลานที่กว้างใหญ่ก็เหลือเพียงเริ่นเซวียนเอ๋อร์กับตาเฒ่าเหอ

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง กอดตาเฒ่าเหอเอาไว้แน่นเช่นนั้น ไม่ยอมปล่อยมือ

ผิงหนานอ๋องที่สวมเสื้อคลุมพญางูสีดำเดินเข้ามา “เซวียนเอ๋อร์ขอโทษด้วย ข้าขอโทษเจ้าแทนท่านอาเจ้าด้วย ข้าจะส่งคนไปฝังศพอาจารย์ของเจ้าอย่างดี”

ผิงหนานอ๋องไออย่างรุนแรงสองสามครั้ง เสียงร้องไห้เจียนขาดใจของเซวียนเอ๋อร์เมื่อครู่นี้ เขาฟังแล้วยังรู้สึกเจ็บปวดใจ

หลายปีมานี้ องค์หญิงใหญ่กำเริบเสิบสานและโอหังอวดดี ทำความชั่วอย่างเปิดเผยไร้ความยำเกรง ยิ่งใช้ประโยชน์จากอำนาจในมือกำจัดผู้ที่เห็นต่าง ถึงขั้นควบคุมอำนาจของเขาผิงหนานอ๋อง ผิงหนานอ๋องในตอนนี้ก็มีเพียงแค่ตำแหน่งที่ว่างเปล่าเท่านั้น