จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 522

“ขอรับ!” ถึงแม้รั่วจิ่งจะไม่ชอบหลีอ๋อง แต่สำหรับคำสั่งของซื่อจื่อเฟย นั่นคือเชื่อฟังอย่างไม่มีข้อกังขาอย่างแน่นอน

ทันทีที่หลงเอ้อได้ยินว่าซื่อจื่อเฟยจะไปที่จวนหลีอ๋อง ก็กอดกระบี่ยาวเอาไว้ทันที ติดตามไปอย่างไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว

หลังจากที่จวินหย่วนโยวกลับมา ได้ยินว่าหยุนถิงไปที่จวนหลีอ๋องแล้ว สีหน้าก็เคร่งขรึมทันที

แต่เขากลับไม่ได้หึงหวง เพราะโม่ฉือหานไม่คู่ควร

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าโม่ฉือหานจะไร้ยางอายเช่นนี้ ยังมีหน้าให้ถิงเอ๋อร์ช่วยรักษาเขาอีก

“ซื่อจื่อ ถ้าอย่างไรเราไปรับซื่อจื่อเฟยที่จวนหลีอ๋องดีไหม ถ้าหากหลีอ๋องแสร้งทำเป็นน่าเวทนาเรียกร้องความสงสารล่ะ?” หลิงเฟิงเสนอแนะ

ทุกคนล้วนเป็นห่วงซื่อจื่อเฟย ถึงแม้ในตอนนี้ซื่อจื่อเฟยของตัวเองจะไม่เห็นโม่ฉือหานอยู่ในสายตา แต่หากโม่ฉือหานหน้าด้านหน้าทนตามตื้อซื่อจื่อเฟย มันก็ค่อนข้างอึดอัดใจเช่นกัน

“ตกลง เตรียมรถม้า!” จวินหย่วนโยวกล่าว

“ขอรับ!”

จวนหลีอ๋อง

ในตอนที่หยุนถิงเห็นโม่ฉือหานอีกครั้ง ก็สะดุ้งตกใจไปจริงๆ

โม่ฉือหานหล่อเหลาและเย็นชาสู้จวินหย่วนโยวไม่ได้ แต่หน้าตาก็ถือว่าอยู่ในระดับต้นๆ โม่ฉือหานในเวลานี้ไหนเลยจะยังมีความสง่างามไม่ถูกจำกัด สะอาดสะอ้านหล่อเหลาในเวลาปกติอีก สีหน้าซีดเซียว เบ้าตาลึก ผิวเหลือง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ผอมแห้งและอิดโรย คนทั้งคนแฝงไปด้วยอึมครึม

“ทำไมท่านถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?” หยุนถิงถามอย่างเย็นชา

ถึงแม้หยุนถิงจะเกลียดชังสิ่งที่โม่ฉือหานปฏิบัติต่อร่างเดิมในอดีต แต่นางก็กลั่นแกล้งโม่ฉือหานไปไม่น้อย ทำให้เขาได้รับความอัปยศ ถูกทอดทิ้ง ทุกข์ทรมานทางจิตใจสารพัด ก็ถือว่าหายกันแล้ว

ตอนนี้เห็นโม่ฉือหานเป็นเช่นนี้ หยุนถิงทอดถอนใจอยู่ในใจว่าชีวิตคนเราไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ

โม่ฉือหานลืมตาขึ้นมาก็มองเห็นหยุนถิง เห็นนางกำลังจ้องมองตัวเอง นึกถึงสภาพที่น่ากลัวของตัวเองในตอนนี้ โม่ฉือหานหันหน้าเข้าไปด้านในโดยสัญชาตญาณ

“รู้อยู่แล้วแท้ๆยังแสร้งทำเป็นถามอีก เห็นสภาพของข้าในตอนนี้ เจ้าภูมิใจมากใช่ไหม”

น้ำเสียงแหบแห้ง ไร้เรี่ยวแรงอย่างมาก

“ข้าภูมิใจจริงๆนั่นแหละ ได้เห็นเรื่องน่าขายหน้าของหลีอ๋องช่างหาได้ยากจริงๆ!” หยุนถิงหัวเราะออกมาอย่างให้ความร่วมมือ

โม่ฉือหานรู้สึกเพียงอับอายขายหน้าอย่างยิ่ง เส้นเลือดบนหน้าผากปูดออกมา จ้องมองไปทางหยุนถิงอย่างดุดัน

“หัวเราะไปเถอะ ทางที่ดีหัวเราะให้ตายไปเลย!”

จากหลีอ๋องผู้อยู่เหนือมวลชน สูงส่งไม่มีใครเทียบได้แห่งยุคตอนนี้เขากลายเป็นเรื่องตลกของสี่แคว้น เสด็จพี่รู้ว่าเขาป่วยหนัก ก็ส่งเพียงหมอหลวงหลิวมาเท่านั้น ไม่ได้ปรากฏตัว

ธรณีประตูของจวนหลีอ๋องในอดีตแทบจะถูกเหยียบจนพัง ตอนนี้ทุกคนกลับหลบเลี่ยงเขาแทบไม่ทัน จวนหลีอ๋องในตอนนี้ไม่ได้แตกต่างจากลานเย็นแห่งหนึ่งเลย

โม่ฉือหานผ่านประสบการณ์การแสดงน้ำใจที่มนุษย์มีต่อกัน ประจบประแจงเมื่อมีอำนาจเย็นชาเมื่อสูญเสียอำนาจไป ก็ยิ่งเกลียดคนที่ประจบสอพลอก่อนหน้านี้ ตอนนี้กลับหายหน้าหายตาไป

“ขอซื่อจื่อเฟยโปรดอภัยด้วย ระยะนี้สุขภาพท่านอ๋องของข้าไม่ค่อยดี ดังนั้นนิสัยจึงแย่ไปเล็กน้อย ขอซื่อจื่อเฟยโปรดอย่าได้ถือสา” พ่อบ้านของจวนหลีอ๋องอธิบายด้วยความเคารพนบนอบ

ในอดีตพ่อบ้านไม่เคยมองหยุนถิงเลย ตอนนี้หยุนถิงคือคนที่จวินซื่อจื่อโปรดปราน ยิ่งเป็นองค์หญิงที่ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งด้วยพระองค์เอง พ่อบ้านพูดจาด้วยความระมัดระวังอย่างมาก

“ท่านอ๋องของเจ้าเกิดปีหมา ข้าย่อมไม่โกรธเขาเป็นธรรมดา!” หยุนถิงกล่าวอย่างดูหมิ่น

“หยุนถิง เจ้าถึงกับกล้าว่าข้าเป็นหมา อย่านึกว่าตอนนี้ข้าป่วยหนักแล้วเจ้าจะมาได้คืบเอาศอก!” โม่ฉือหานกล่าวอย่างขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน

หากเขาสามารถลุกขึ้นมาได้ จะต้องสั่งสอนหยุนถิงผู้ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำให้ได้

“หลีอ๋องเสียงดังเช่นนี้ ดูท่าคงไม่จำเป็นต้องรักษาแล้ว เราไปกันเถอะ!” หยุนถิงกล่าวอย่างเย็นชาคำหนึ่ง หันหลังก็จะจากไป