จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 523

ถึงแม้โม่ฉือหานจะคาดเดาได้แล้ว แต่เมื่อได้ยินหยุนถิงกล่าวขึ้นมาเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที “ความหมายของเจ้าคือ ข้าถูกพิษในจวนอ๋องหรือ?”

พ่อบ้านที่อยู่ด้านข้างชะงักงัน จวนอ๋องมีคนวางยาพิษท่านอ๋อง นี่มันเป็นไปได้อย่างไร เขาถึงขั้นสงสัยว่าหยุนถิงจงใจยั่วยุให้เกิดความบาดหมางด้วยซ้ำ

“ไม่แน่ใจ แต่ว่าข้าต้องตรวจสอบดูก่อนถึงจะรู้ได้” หยุนถิงกล่าวพร้อมกับหยิบขวดเครื่องเคลือบออกมาจากกระเป๋าสองขวด

“นี่คือยาถอนพิษ สามารถแก้พิษได้เป็นร้อยชนิด ขวดละหนึ่งเม็ด วันละสามครั้ง สามวันให้หลังพิษในร่างกายของท่านก็จะถูกล้างออกไป

โม่ฉือหานยื่นมือไปรับมา และเปิดออกทันที กินลงไปขวดละหนึ่งเม็ด “ขอบคุณมาก!”

หยุนถิงไม่ได้สนใจ แต่ว่ามองเข้าในเรือน นางกวาดตามองของตกแต่งที่อยู่ในเรือน แล้วก็ดอกไม้ใบหญ้าพวกนั้น ล้วนไม่มีความผิดปกติอะไร ซึ่งทำให้นางรู้สึกงุนงงขึ้นมา

“ท่านอ๋อง พระชายารองขอเข้าพบ!” หน้าประตู องครักษ์นายหนึ่งมารายงาน

โม่ฉือหานมองไปทางหยุนถิงโดยสัญชาตญาณ สีหน้าไม่ชอบใจเล็กน้อย “ให้นางกลับไปก่อน!”

หยุนถิงชำเลืองมองไปนอกประตูครู่หนึ่ง เห็นฟ่านเสี่ยรั่วยืนยกยาต้มถ้วยหนึ่งอยู่ตรงหน้าประตู “หลีอ๋อง ให้นางเข้ามาเถอะ ข้าจะได้ตรวจสอบยาต้มด้วย!”

“ตกลง! ให้พระชายารองเข้ามา!” โม่ฉือหานกล่าว

“ขอรับ!” องครักษ์ที่อยู่หน้าประตูรีบปล่อยเข้าไปทันที

ฟ่านเสี่ยรั่วยกยาต้มเข้ามา มองไปทางหยุนถิงที่สวมชุดกระโปรงยาวสีเรียบ แต่กลับสง่างามสูงส่งเช่นนั้น ลักษณะโครงหน้าที่น่าทึ่งเพียงแค่ชำเลืองมองอย่างไม่แยแสก็ทำให้คนไม่สามารถละสายตาออกไปได้เลย นางที่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งยังรู้สึกว่าหยุนถิงงามล่มชาติล่มเมือง นับประสาอะไรกับท่านอ๋อง

ดวงตาคู่สวยของฟ่านเสี่ยรั่วมีความริษยาเล็กน้อยแว๊บผ่านไป แต่เพียงแค่ชั่วครู่เดียวก็ถูกนางเก็บซ่อนเอาไว้ นางรีบคำนับต่อโม่ฉือหานทันที “หม่อมฉันคำนับท่านอ๋อง ท่านอ๋องยาของท่านพร้อมแล้ว”

โม่ฉือหานยื่นมือยกเข้ามา ไม่ได้ดื่ม แต่หันหลังยื่นให้กับหยุนถิง

หยุนถิงรับยามาดม จากนั้นก็มองไปทางฟ่านเสี่ยรั่ว “ยาต้มของหลีอ๋อง เจ้าเป็นคนต้มเองหรือ?”

“ใช่ ตั้งแต่ท่านอ๋องล้มป่วย ข้าเป็นคนปรนนิบัติด้วยตัวเองมาโดยตลอด คำพูดของเจ้าหมายความว่าอย่างไร ท่านอ๋องท่านต้องออกหน้าแทนข้านะ!” ฟ่านเสี่ยรั่วทำเหมือนตัวเองไม่ได้รับความเป็นธรรม ยังจงใจลูบไปที่ท้องของตัวเอง

หยุนถิงถึงได้สังเกตเห็นท้องของฟ่านเสี่ยรั่ว ดูเหมือนจะนูนขึ้นมาเล็กน้อย “นี่คือตั้งครรภ์แล้ว?”

“เรียนซื่อจื่อเฟย หม่อมฉันตั้งครรภ์ลูกของท่านอ๋อง ตอนนี้สามเดือนกว่าแล้ว นี่คือลูกคนแรกของท่านอ๋อง ท่านอ๋องให้ความสำคัญมากเช่นกัน” ฟ่านเสี่ยรั่วโอ้อวดอย่างได้ใจ

นางเจตนานั่นแหละ เจตนาให้หยุนถิงเห็น

“เช่นนี้ ก็ขอแสดงความยินดีกับหลีอ๋องแล้ว!”

สีหน้าของโม่ฉือหานเต็มไปด้วยความเย็นชา มองไปทางฟ่านเสี่ยรั่วอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้ากำลังตั้งครรภ์อ ก็พักผ่อนอยู่ในเรือนดีๆ”

“ทำเช่นนั้นได้อย่างไร ข้าเป็นห่วงท่านอ๋อง เพียงแค่ยาต้มถ้วยเดียว ท่านอ๋องดื่มแล้วข้าก็จะกลับไปพักผ่อน” ฟ่านเสี่ยรั่วเอ่ยปาก

โม่ฉือหานมองไปทางหยุนถิง เห็นว่านางไม่ได้พูดอะไร ถึงได้ยกถ้วยขึ้นมาดื่ม

“ท่านอ๋อง เช่นนั้นท่านพักผ่อนดีๆ ข้าขอตัวก่อนแล้ว!” ฟ่านเสี่ยรั่วกล่าวพร้อมกับถือถ้วยใบนั้นจากไป

จนกระทั่งนางออกไปจานลาน หยุนถิงถึงได้เอ่ยปาก “เด็กในท้องของนางคือลูกของท่านจริงหรือ?”

คำพูดประโยคเดียว บรรยากาศทั่วทั้งห้องลดลงจนติดลบ

สีหน้าของโม่ฉือหานเคร่งขรึมลงในทันที “หยุนถิง นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

“ข้าก็แค่ถามไปอย่างนั้น เมื่อครู่นี้ฟ่านเสี่ยรั่วบอกว่านางตั้งภรรภ์ได้สามเดือนกว่าแล้ว สามเดือนก่อน ข้าจำได้ว่าหลีอ๋องยังไม่สามารถแข็งตัวได้เลยนี่นา!”

โม่ฉือหานถูกหยุนถิงเปิดโปงต่อหน้าสาธารณะ ย่อมต้องรู้สึกเสียหน้าอยู่แล้ว “สามเดือนก่อนตอนเทศกาลดอกท้อ ข้าเคยกินยา ทรงอานุภาพไปสองสามวัน เสี่ยรั่วบอกแล้วตั้งครรภ์เวลานั้นนั่นแหละ”