จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 524

“ไม่ใช่อยู่แล้ว ความเป็นความตายของเขาเกี่ยวอะไรกับข้าด้วย ข้าก็แค่รู้สึกว่ามันผิดปกติก็เลยพูดออกมาเท่านั้น อันที่จริงก็ไม่สมควรพูดหรอก ถ้าหากลูกในท้องของฟ่านเสี่ยรั่ว ไม่ใช่ของโม่ฉือหานจริงๆ เช่นนั้นเขาก็ช่วยเลี้ยงลูกชายให้คนอื่น

รอให้เขารู้ตอนที่แก่แล้วว่าลูกชายที่ตัวเองเลี้ยงดูมาหลายสิบปี ให้ความสำคัญเช่นนี้เป็นลูกของคนอื่น โม่ฉือหานจะไม่อกแตกตายหรอกหรือ แค่คิดก็สาแก่ใจแล้ว

ซื่อจื่อ ท่านว่าข้าร้ายเกินไปหรือไม่ ข้าก็แค่พูดไปเช่นนี้นี่แหละ บางทีข้าอาจจะแค่คิดมากไปเท่านั้น” หยุนถิงตอบ

“ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริงๆ นั่นก็เป็นเพราะโม่ฉือหานหาเรื่องใส่ตัวเอง สมน้ำหน้า” จวินหย่วนโยวตอบอย่างแข็งกร้าว “องค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นเทียนจิ่วเข้าวังมาแล้ว ระยะนี้เจ้าต้องระวังตัวให้มากๆ ข้ากลัวว่านางจะลงมือกับเจ้าอย่างลับๆ!”

“ตกลง ข้าจะจำเอาไว้” หยุนถิงพยักหน้า

........................

แคว้นชางเยว่

ฮ่องเต้ออกมาส่งด้วยพระองค์เอง ชางหลันเย่พาเซียวซ่างซูและคนอื่นๆออกจากพระราชวัง มุ่งหน้าไปที่เมืองหวู่หนิง

ระหว่างทางเซียวซ่างซูสุภาพและให้เกียรติชางหลันเย่ตลอดทาง ประจบประแจงเอาใจอย่างมาก

และชางหลันเย่ก็ถ่อมตนและสุภาพมากเช่นกัน ทุกคนเข้ากันได้ดีตลอดทาง

วันนี้ ชางหลันเย่และคนอื่นๆผ่านที่พักเปลี่ยนม้าแห่งหนึ่ง ทุกคนเร่งเดินทางตลอดทั้งบ่าย ล้วนกระหายน้ำกันแล้ว จึงอยู่พักผ่อนที่นี่

เสี่ยวเอ้อกับผู้จัดการร้านกระตือรือร้นอย่างยิ่ง รีบยกชาสมุนไพรมาทันที

ชางหลันเย่กำลังจะดื่ม เจว๋เฟิงก็ขวางเขาเอาไว้ทันที “ไท่จื่อระวังด้วย!” ขณะที่กล่าวไป ก็หยิบเข็มเงินออกมาทดสอบพิษ

เมื่อเห็นว่าเข็มเงินนั่นไม่ได้เปลี่ยนสี เจว๋เฟิงถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง “ไท่จื่อ ดื่มได้แล้ว!”

“องครักษ์เจว๋เฟิงรอบคอบจริงๆ ไท่จื่อเชิญดื่มชา!” เซียวซ่างซูกล่าวด้วยความเคารพนบนอบ

“เซียวซ่างซูก็เชิญดื่มเถอะ” ชางหลันเย่กล่าวพร้อมกับยกชาสมุนไพรขึ้นและเงยหน้าดื่มลงไป

เซียวซ่างซูมองดูชางหลันเย่ดื่มลงไปจนหมด นัยน์ตามีความบรรลุผลแว๊บผ่านไปเล็กน้อย ยกน้ำชาขึ้นมาใช้แขนเสื้อบังเอาไว้ จิบเบาๆคำหนึ่งก็วางมันลง

“จู่ๆข้าก็รู้สึกไม่สบายท้อง อยากจะไปห้องน้ำ” เซียวซ่างซูเอ่ยปาก

“เช่นนั้นก็ไปเถอะ!”

“ขอรับ!” เซียวซ่างซูลุกขึ้นก็จากไป

สีหน้าของเจว๋เฟิงเคร่งขรึมทันที มองไปทางชางหลันเย่ “ซื่อจื่อ ตาแก่คนนี้ต้องรู้ว่ามีซุ่มโจมตีแน่นอน ตอนนี้ควรทำอย่างไรดี?”

“ใช้แผนซ้อนแผน!” ชางหลันเย่กล่าวอย่างเย็นชาประโยคหนึ่ง จากนั้นก็นอนคว่ำลงไป

เจว๋เฟิงเห็นดังนั้น ก็ส่งสายตาให้กับทุกคน จากนั้นทุกคนก็ล้มลง

เมื่อผู้จัดการและบ่าวรับใช้ชายของที่พักเปลี่ยนม้าเห็น ก็ได้ใจอย่างมาก ยังจงใจเดินเข้ามาเรียกไท่จื่อสองคำ เห็นชางหลันเย่ไม่มีปฏิกิริยา ผู้จัดการก็ส่งสัญญาณมือให้กับคนที่ดักซุ่มอยู่ในที่ลับ คนพวกนั้นก็วิ่งออกมาทันที

“เป็นถึงไท่จื่อก็แค่นี้เอง พี่น้องทั้งหลายฆ่าให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว!” คนที่เป็นผู้นำออกคำสั่งอย่างเย็นชา

“ขอรับ!” ผู้ใต้บังคับบัญชาถือกระบี่วิ่งเข้ามาทันที

แต่พวกเขายังไม่ทันได้แตะบรรดาทหารพวกนั้น จู่ๆบรรดาทหารทั้งหมดที่นอนคว่ำอยู่ก็ลุกขึ้นมา กระบี่ยาวที่อยู่ในมือแทงไปทางคนที่ลอบโจมตีพวกนั้นอย่างแรง

คนที่ลอบโจมตีคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเช่นนี้ ทุกคนล้วนไม่ทันได้ระวัง แค่ชั่วพริบตาเดียวก็ตายไปเกือบครึ่ง

“แย่แล้ว มีกับดัก ชางหลันเย่ทำไมพวกเจ้าถึงไม่เป็นไร นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?” คนที่เป็นผู้นำตกตะลึงอย่างยิ่ง