จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 527

“ซวนอ๋องเจ้าส่งคนสนิทที่เชื่อใจได้สองสามคน ขนส่งแป้งจี่ทั้งหมดพวกนั้นไปที่ชายแดนระหว่างแคว้นเทียนจิ่วกับแคว้นต้าเยียนทันที หากสองแคว้นเปิดศึกกัน แป้งจี่พวกนี้จะเป็นดั่งเสือที่ติดปีกอย่างแน่นอน! อีกอย่าง จู่ๆวันนี้พระราชวังก็มีมือสังหารปรากฏขึ้นมากะทันหัน เจ้าเป็นคนตรวจสอบ จะต้องตรวจสอบให้ชัดเจนให้ได้!” ฮ่องเต้ออกคำสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ!” ซวนอ๋องรับพระบัญชา

ทางด้านนี้ องค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นเทียนจิ่วกำลังเล่นหมากรุกกับคนสนิทของตัวเอง นางหยิบเบี้ยหมากสีดำวางลงไปบนกระดานหมากรุก “เจ้าแพ้แล้ว!”

คนสนิทวี่หรูเอ่ยปากด้วยความเคารพนบนอบ “ทักษะการเล่นหมากรุกขององค์หญิงใหญ่ยอดเยี่ยม บ่าวนับถือ!”

“ไม่รู้ว่าฮ่องเต้แคว้นต้าเยียนเป็นอย่างไรบ้าง?” องค์หญิงใหญ่กล่าวอย่างเย็นชา

ถึงแม้นางจะถูกจัดให้อยู่ที่ลานอีกแห่ง แต่นับตั้งแต่นาทีที่นางเข้าวังมา ก็ส่งคนของตัวเองออกไปจับตาดูความเคลื่อนไหวของพระราชวัง โดยเฉพาะฮ่องเต้แล้ว

บวกกับเบี้ยหมากที่นางจัดวางเอาไว้ในแคว้นต้าเยียนก่อนหน้านี้ ดังนั้นองค์หญิงใหญ่จึงรู้เหตุการณ์ทุกอย่างในพระราชวังเป็นอย่างดี

เมื่อครู่นี้ผู้ใต้บังคับบัญชามารายงานว่า ฮ่องเต้ให้ซูกงกงระดมพลองครักษ์ทุกคน องค์หญิงใหญ่จึงส่งองครักษ์ลับของตัวเองออกไปทันที

คิดไม่ถึงว่า ฮ่องเต้จะถึงกับลงมือกับองครักษ์ของตัวเอง ไม่รู้ว่าเขาโง่จริงๆ หรือว่ากำลังวางแผนอะไรอยู่กันแน่ ดังนั้นองค์หญิงใหญ่จึงออกคำสั่ง ให้คนพวกนั้นลอบสังหารทันที

“พวกเขาล้วนเป็นหน่วยกล้าตายระดับหนึ่งทั้งนั้น จะต้องทำสุดความสามารถอย่างแน่นอน เพียงแต่ว่าจู่ๆทำไมฮ่องเต้ของแคว้นต้าเยียนถึงได้ลงมือกับคนของตัวเองได้?” วี่หรูถามด้วยความงุนงง

“ไร้น้ำใจที่สุดคือจักรพรรดิ ตอนนั้นฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าเยียนขึ้นครองราชย์ มือก็เปื้อนเลือดไปไม่น้อย ตอนนี้ก็แค่องครักษ์กลุ่มเดียว เขาจะใส่ใจได้อย่างไร” องค์หญิงใหญ่กล่าวอย่างเย็นชา

นอกประตู ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานด้วยความตื่นตระหนก “องค์หญิงใหญ่แย่แล้ว คนของเราถูกจับแล้ว”

หลันหลินผู้ใต้บังคับบัญชาจับตามองอยู่ในที่ลับตลอด รีบเล่าความเป็นมาของเหตุการณ์ทันที

สีหน้าของวี่หรูตึงเครียด “องค์หญิง ตอนนี้เกรงว่าเราคงไม่มีโอกาสแล้ว!”

“เดิมทีก็ไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะลอบสังหารสำเร็จอยู่แล้ว หากสังหารฮ่องเต้แคว้นต้าเยียนได้ง่ายดายขนาดนี้ เช่นนั้นเขาจะไม่ใช่ขยะไร้ค่าหรอกหรือ ตอนนี้รู้ความสามารถที่แท้จริงของฮ่องเต้แคว้นต้าเยียนแล้ว ข้าก็ต้องวางแผนใหม่ ส่วนคนที่ถูกจับพวกนั้น ครอบครัวของพวกเขาก็ไม่ต้องมีชีวิตต่อไปแล้ว!” เสียงที่เย็นชาดุร้ายขององค์หญิงใหญ่ ทำให้คนฟังรู้สึกหวาดกลัว

“เจ้าค่ะ!” วี่หรูรีบไปดำเนินการทันที

หลันหลินเห็นวี่หรูจากไปแล้ว ก็รีบเอ่ยปากทันที “องค์หญิงใหญ่ ข้าน้อยสืบชัดเจนแล้ว ท่านอ๋องน้อยถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินของแคว้นต้าเยียน การคุ้มกันของคุกใต้ดินหนาแน่น เปลี่ยนเวรวันละสามครั้ง และเป็นคนของฮ่องเต้ทั้งนั้น หากต้องการเข้าไปเกรงว่าจะเป็นเรื่องที่ยากมาก”

ดวงตาคู่สวยขององค์หญิงใหญ่หรี่ลงเล็กน้อย นิ้วมือที่เรียวยาววางประสานกันไว้บนโต๊ะเบาๆ “ข้าจำได้ว่าคนผู้นั้นยังถูกกุมขังอยู่ในคุกของแคว้นต้าเยียนใช่ไหม?”

“เรียนองค์หญิง ใช่ขอรับ!”

“ในเมื่อข้าเข้าไปไม่ได้ เช่นนั้นก็ให้เขาตอบแทนบุญคุณของข้าในตอนนั้นแล้วกัน” องค์หญิงใหญ่กล่าวอย่างเย็นชา

หลันหลินรับคำสั่งทันที “ขอรับ!”

คืนนั้น ด้านนอกคุกพระราชวังก็มีเพลงดังขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้ เหมือนเสียงนกร้อง และก็เหมือนเสียงแมวร้อง ขาดๆหายๆ แสบแก้วหูเล็กน้อย

ฮ่องเต้สั่งให้คนไปสืบหาโดยเฉพาะ แต่บรรดาองครักษ์ค้นหาทั่วทั้งพระราชวังแล้ว แต่ก็หาที่มาของเสียงไม่พบ ได้แต่เลยตามเลยไปเท่านั้น

และด้านในคุก

มุมบางแห่ง เสวี่ยเชียนโฉวที่เดิมทีกำลังนอนหลับอยู่หลังจากที่ได้ยินเสียงเพลงนั่นแล้ว ก็ลืมตาขึ้นมากะทันหัน

นัยน์ตาสีดำคู่นั้นประกายแสงความกระหายเลือด เฉือนคมและเย็นชา เป็นเพราะตื่นเต้นมากเกินไป เขาเอาศีรษะชนไปบนกำแพง รู้สึกถึงความเจ็บปวด ก็รู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่งทันที