จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 576

ไม่นาน หลิงเฟิงหยิบกระดานหมากหยกขาวเข้ามาวางบนโต๊ะหินในศาลา

จวินหย่วนโยวพยุงหยุนถิงเดินเข้ามา โม่เหลิ่งเหยียนเดินตามไป ทั้งสองคนนั่งประจันหน้ากัน หยุนถิงนั่งมองอยู่ข้างๆ

ด้วยความกลัวว่าหยุนถิงนั่งบนเก้าอี้หินแล้วจะเย็นไป จวินหย่วนโยวจึงให้เยว่เอ๋อร์ไปหยิบที่รองนั่งมา แบบนี้หยุนถิงนั่งไปก็จะสบายขึ้นหน่อย

โม่เหลิ่งเหยียนเห็นเขาเอาใจใส่ดียิ่งนี้ ก็ไม่ชอบหน้าจวินหย่วนโยวน้อยลง

“เริ่มเลยเถอะ!” โม่เหลิ่งเหยียนหยิบหมากดำขึ้นมาในตำแหน่งเทียนหยวน

“ตกลง!” จวินหย่วนโยวหยิบหมากขาวลงตาม

หยุนถิงมองทั้งสองเล่นหมาก รู้สึกตาไม่พอเสียแล้ว

คนอื่นเล่นหมากก็คือครุ่นคิด ทบทวนสักหน่อย เขาสองคนสิดี เจ้าลงหนึ่ง ข้าลงหนึ่ง ความเร็วนั้นทำเอาหยุนถิงตาพร่าไปเลย

แต่แค่พริบตาเดียว บนกระดานหมากลงหมากไปครึ่งกระดาน หมากดำหมากขาวควบคุมซึ่งกันและกัน ลงถี่กระชั้นชิดกัน แต่ยังเหลือที่ว่างอยู่ ใครก็ไม่ได้กินหมากของใคร

“หรือว่านี่จะเป็นการดวลกันของทวยเทพในตำนาน?” หยุนถิงถามอย่างตกใจ

จวินหย่วนโยวยิ้มมุมปากอย่างพอใจ “ฝีมือการเล่นหมากของข้านั้น คงอู๋ไต้ซือยังเทียบไม่ได้เลย”

“อย่าดีใจเร็วเกินไปนัก อีกประเดี๋ยวเจ้าได้ร้องไห้แน่!” โม่เหลิ่งเหยียนบอกอย่างไม่แยแส

“งั้นรึ ใครจะร้องไห้ยังไม่แน่ดอกนะ!”

เดิมหยุนถิงอยากเรียนรู้ตามสักหน่อย สุดท้ายไม่คิดว่าสองคนนี้จะเก่งกาจเพียงนี้ รู้สึกเหมือนไม่ต้องคิดก็เล่นได้เลย

นั่นไง ความแตกต่างระหว่างคนเรานั้นไม่น้อยเลยจริงๆ

“ถิงเอ๋อร์ มีตรงไหนไม่สบายหรือไม่?” จวินหย่วนโยวเห็นสีหน้าหยุนถิงไม่ดี ถามอย่างเป็นกังวล

โม่เหลิ่งเหยียนเองก็วางหมากลง มองมาเช่นกัน

“ไม่ได้ไม่สบาย แค่โดนพวกท่านทำข้าหมดความมั่นใจ ไม่คิดว่าฝีมือการเล่นหมากของพวกท่านจะดีขนาดนี้” หยุนถิงตอบ

“งั้นข้าสอนเจ้าเอง!” จวินหย่วนโยวยื่นมือมาดึงมือซ้ายของหยุนถิง และเอาหมากขาวของตนให้นาง

“ข้าก็สอนเจ้าได้!” โม่เหลิ่งเหยียนยื่นหมากดำในมือให้มือขวาของหยุนถิง

จวินหย่วนโยวหน้าทะมึนลงทันที “นางคือซื่อจื่อเฟยของข้า!”

“นางเป็นสหายรู้ใจของข้า!” โม่เหลิ่งเหยียนไม่ยอมถอยแม้แต่น้อย

หยุนถิงหน่ายใจนัก “ข้าไม่เรียน พวกท่านเล่นกันไปเถอะ ตอนนี้ข้าไม่อยากใช้สมองแล้ว เยว่เอ๋อร์เจ้าไปเอาพิณของซื่อจื่อมา ข้าจะดีดพิณ”

“เจ้าค่ะ!” เยว่เอ๋อร์รีบไปหยิบทันที

ดวงตาดำขลับของจวินหย่วนโยวมีแววรอคอย ปกติถิงเอ๋อร์ไม่ดีดพิณเลย นี่เป็นครั้งแรกที่เสนอขึ้นมาเอง

โม่เหลิ่งเหยียนยิ่งเลิกคิ้วน้อยๆ เขายังไม่เคยเห็นหยุนถิงดีดพิณมาก่อนเลย

ไม่นาน เยว่เอ๋อร์ก็อุ้มพิณโบราณเข้ามา “คุณหนู นำมาแล้วเจ้าค่ะ”

“วางไปด้านนั้นเถิด วันนี้ข้าจะดีดพิณคลอให้พวกท่านนะ!” หยุนถิงลุกขึ้นเดินไปนั่งลง มือเรียวขาวดีดสายพิณ

“หัวเราะเย้ยยุทธภพ จบสิ้นบุญคุณความแค้น

ผู้คนประลองฝีมือ รอยยิ้มแอบซ่อนศาสตรา

หัวเราะเย้ยโลกโลกีย์ เย้ยหยันความอ้างว้าง

จิตใจทะเยอทะยาน ไม่อาจไปดั่งใจหมาย

--------”

หยุนถิงดีดพิณไปร้องไป เสียงพิณก้องไกลกังวาน สะท้อนไปมาในอากาศ เนื้อเพลงยิ่งฮึกเหิมองอาจ บุญคุณความแค้น อิสรเสรี

หยุนถิงในตอนนี้อยุ่ในชุดสีขาว ลมน้อยพัดมา พัดชายกระโปรง ความมืดด้านหลังยิ่งส่งผลให้หยุนถิงดูล่องลอย ดูสูงส่งโดดเดี่ยว ประหนึ่งเทพธิดาที่ยืนอยู่ระหว่างสวรรค์และพื้นดิน สูงส่งไร้ใครเทียม