จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 577

“ซื่อจื่อเฟยมีเรื่องลำบากอะไรรึ?” องค์หญิงซินฉิงถามอย่างไม่เข้าใจ

“นางดีเลิศเกินไป ก็ปวดหัวนะ!” รั่วจิ่งถอนหายใจยาว

ซินฉิงหัวเราะออกมา “คนที่เลิศล้ำเช่นซื่อจื่อเฟยนั้นมีไม่มากจริงๆ

“ประเด็นคือซื่อจื่อเฟยของเรายังจิตใจดีมีเมตตา ความรู้ความสามารถมากล้น จริงใจต่อผู้คน ซื่อจื่อได้สมบัติล้ำค่ามาจริงๆ ดูท่าต่อไปจวนซื่อจื่อคงต้องเป็นโสดกันหมดแล้ว” รั่วจิ่งเบ้ปาก

“เพราะเหตุใดเล่า?”

“เพราะซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยหวานใส่กันยิ่งนัก ทำเอาพวกเราต้องทนความหวานไปตามๆกัน ถึงแบบนี้จะดูน่าอิจฉา แต่ต่อไปพวกเราต้องออกไปปฏิบัติหน้าที่ครั้งหนึ่งก็สิบวันครึ่งเดือน บางทีก็ครึ่งปี ไม่มีทางได้อยู่ด้วยกันทุกวันอยู่แล้ว พอนานวันเข้าก็จะทะเลาะโกรธกัน ดังนั้นอยู่คนเดียวดีกว่า” รั่วจิ่งบอกพลางถอนหายใจ

“บางทีนางอาจจะเข้าใจได้นะ”

“หวังว่านะ จริงสิ สิ่งนี้ให้เจ้า” รั่วจิ่งพูดพลางยื่นยาทามือให้

องค์หญิงซินฉิงแปลกใจ “สิ่งนี้คือ?”

“สองวันก่อนข้าช่วยงานเฉินอ๋องเล็กน้อย เขาเลยมอบให้ข้าน่ะ ข้าเป็นผู้ชายไม่ได้ใช้อะไร สิ่งนี้มีราคาอยู่ ข้าเลยเอามา เจ้าชอบเรื่องตัวยามิใช่รึ ได้ใช้ประโยชน์ด้วย ให้เจ้าแล้วกัน” รั่วจิ่งอธิบาย

“เช่นนั้น ขอบใจนะ!”

“ไม่ต้องเกรงใจดอก ข้าไปก่อนนะ” รั่วจิ่งวิ่งออกไปทันที

“องค์หญิง รั่วจิ่งผู้นี้คงมิใช่ชอบพอท่านกระมัง?” สาวใช้ข้างๆ ถามอย่างสงสัย

“อย่าพูดเหลวไหล เขาเพียงแค่ใจดีเท่านั้นเอง หรืออาจจะรู้สึกว่าข้าน่าสงสาร!” องค์หญิงซินฉิงบอกพลางถอนหายใจ

“เหตุใดท่านถึงน่าสงสารเล่า?”

“ข้ามิอาจจัดการเรื่องการแต่งงานของตนเองได้ ได้แต่แสร้งทำอัปลักษณ์เพื่อทำลายชื่อเสียงตนเอง ในสายตาคนอื่น ข้าเป็นองค์หญิงที่ใบหน้าอัปลักษณ์ชื่อเสียงไม่ดี ก็มีแค่ฐานะองค์หญิงเท่านั้นเอง!”

สาวใช้คิดตามก็จริง “พูดเช่นนี้ รั่วจิ่งนี่ไม่เลวเลย อย่างน้อยเขาเป็นห่วงองค์หญิง และมอบของให้”

“เอาล่ะ พวกเรากลับไปกันเถอะ” องค์หญิงซินฉิงหมุนตัวจากไป มือที่ถือกล่องนั้นกลับออกแรงเล็กน้อย

มีเพียงรั่วจิ่งเท่านั้นที่ไม่รังเกียจตน และยังมอบของให้ตน ในใจองค์หญิงซินฉิงมีความอบอุ่นวาบผ่าน

พอเพลงหนึ่งจบ จวินหย่วนโยวก็หยุดลง “ถิงเอ๋อร์ เจ้าพักผ่อนประเดี๋ยวเถอะ อย่าเหนื่อยเลย”

“ได้” หยุนถิงลุกขึ้นยืน

ตอนนี้ท้องเธอโตแล้ว จะนั่งนานไม่ได้ เลยต้องลุกขึ้นมาเคลื่อนไหวบ้าง

จวินหย่วนโยวรีบเข้ามาพยุงแขนหยุนถิงทันที “ข้าเดินเป็นเพื่อนเจ้านะ!”

โม่เหลิ่งเหยียนก็เก็บใบไม้ในมือเช่นกัน “นี่ก็ดึกมาแล้ว ข้าควรกลับแล้ว!”

“ไม่ส่งแล้วกัน!” จวินหย่วนโยวบอกเสียงเรียบ

หยุนถิงเหล่มองเขา ส่ายหน้าอย่างหน่ายใจ “ก็ได้!”

โม่เหลิ่งเหยียนกลับไปแล้ว ในสวนเหลือเพียงหยุนถิงกับจวินหย่วนโยว ทั้งสองคนมิได้พูดอะไรอีก เดินเล่นอย่างสงบ

แสงจันทร์ใสกระจ่างสาดส่องลงมาที่ตัวพวกเขา สะท้อนเงาทั้งสองทอดยาวนัก

................