จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 578

“ขอรับ!” พ่อบ้านรีบให้องครักษ์แยกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งไปวังหลวง อีกกลุ่มไปเชิญท่านหมอ

ผิงหนานอ๋องหามเซียจิ่วเซียวกลับห้องทันที และเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวให้เขาด้วยตัวเอง

พอิเห็นรอยแผลเลือดเกรอะกรังทั่วทั้งตัวเขาแล้ว บ้างเป็นแผลเป็น บ้างยังเลือดไหลซิบๆ เนื้อตัวไม่มีที่ใดสบายดีเลย มือที่ถือผ้าของผิงหนานอ๋องกำหมัดอย่างแรง จนเกร็งกระดูกขาวโพลน

เขามีลูกชายแค่คนนี้คนเดียว รักใคร่แต่เด็ก ทะนุถนอมกล่อมเกลา อยู่อย่างสุขสบายอุดมสมบูรณ์ เคยขาดแคลนเมื่อใดกัน บัดนี้ลูกชายกลับโดนทรมานเสียจนกลายเป็นสภาพคนมิใช่ผีก็มิเชิงเช่นนี้ ทำให้ผิงหนานอ๋องปวดใจนัก

ในเวลาเดียวเขาก็ยิ่งเคียดแค้นองค์หญิงใหญ่นัก จะไม่มีวันยกโทษให้นางโดยเด็ดขาด

ไม่นานท่านหมอกับหมอหลวงก็มากันพร้อมหน้า พากันถวายบังคมคารวะผิงหนานอ๋อง จากนั้นก็ตรวจอาการเซียจิ่วเซียว

เพียงแต่ทั้งสองล้วนมีสีหน้าเคร่งขรึมนัก “ท่านอ๋อง ขาและแขนของท่านอ๋องน้อยโดนคนตัดขาดเอาดื้อๆ กระดูกแหลกละเอียดหมดแล้ว อีกทั้งได้รับบาดเจ็บมานานนัก พลาดเวลารักษาที่ดีที่สุดไป ไม่อาจรักษาได้จริงๆ”

“ใช่ท่านอ๋อง ข้าน้อยเองก็หมดปัญญา!” ท่านหมอตอบอย่างระมัดระวัง

“รักษาให้ท่านอ๋องน้อย ใช้ยาที่ดีที่สุด ไม่ว่าจะเป็นตัวยาราคาแพงแค่ไหน ต้องรักษาเขาให้ได้ ไม่เช่นนั้นข้าจะเด็ดหัวพวกเจ้าซะ!” ผิงหนานอ๋องตะคอกดัง

นี่เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเขา จะกลายเป็นคนพิการได้อย่างไร เขาไม่ยอมเด็ดขาด

หมอหลวงและท่านหมอตกใจแทบตาย ถึงจะรู้ทั้งรู้ว่าช่วยไม่ได้ แต่ทั้งสองคนก็ไปเปิดใบสั่งยาบำรุงร่างกายมา พวกเขาจะนั่งรอความตายไม่ได้นี่นา

พอดูแลเซียจิ่วเซียวเสร็จ ผิงหนานอ๋องถึงเดินออกมา ตอนออกมาที่หน้าประตู เขาสะดุดแทบล้ม โชคดีที่พ่อบ้านข้างๆพยุงเขาไว้ทัน

“ท่านอ๋อง ท่านต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ ตอนนี้ท่านอ๋องน้อยได้แต่พึ่งพาท่านเท่านั้นแล้ว!” พ่อบ้านเกลี้ยกล่อม

“ใช่ ข้าจะเป็นอะไรไปไม่ได้ จะต้องคุ้มครองเซียวเอ๋อร์ให้ดี แต่พ่อบ้าน ลูกชายของข้าอยู่ดีๆกลายเป็นคนพิการ เมื่อครู่คำพูดหมอหลวงเจ้าก็ได้ยินแล้วกระมัง หรือว่าชาตินี้เซียวเอ๋อร์คงต้องเป็นอย่างนี้งั้นรึ?” ผิงหนานอ๋องบอกอย่างปวดใจ

“ท่านอ๋อง องค์หญิงสามเป็นศิษย์เจ้าหอแห่งหอเทพเซียนเป็นศิษย์คนสุดท้อง ฝีมือการแพทย์น่าจะเก่งกาจกว่าหมอหลวงกระมัง ถ้าอย่างไรข้าน้อยไปเชิญองค์หญิงสาม?” พ่อบ้านเสนอ

“จริงสิ เซวียนเอ๋อร์ ยังมีเซวียนเอ๋อร์ ฝีมือการแพทย์ของนางต้องเก่งกาจแน่ ต้องมีหนทางช่วยเซวียนเอ๋อร์แน่!” ผิงหนานอ๋องพูดอย่างตื่นเต้น พลันเหมือนนึกถึงอะไรขึ้นมาได้ ใบหน้าหม่นหมองลงทันที

เขาไม่ได้ลืมว่า ตอนนั้นที่เริ่นเซวียนเอ๋อร์อุ้มเจ้าหอแห่งหอเทพเซียนจากไปด้วยท่าทางทุกข์ทรมานเพียงนั้น สายตาเด็ดขาดเช่นนั้น องค์หญิงใหญ่ฆ่าอาจารย์นาง นางจะยอมช่วยเซียวเอ๋อร์ได้อย่างไรกัน

หากองค์หญิงใหญ่ไม่ไล่ล่าให้ตายสิ้น เซวียนเอ๋อร์ต้องยอมช่วยเซียวเอ๋อร์แน่ ตอนนี้ผิงหนานอ๋องจะเอาหน้าที่ไหนไปขอร้องเริ่นเซวียนเอ๋อร์ล่ะ

พ่อบ้านเห็นสีหน้าทุกข์ทรมานและอึดอัดใจของเริ่นเซวียนเอ๋อร์ทั้งหมด “ท่านอ๋อง คนที่ห่าอาจารย์ขององค์หญิงสามคือองค์หญิงใหญ่ ไม่เกี่ยวกับท่านเลย บัดนี้ท่านได้กำจัดเขี้ยวเล็บขององค์หญิงใหญ่แล้ว เหตุใดไม่ลองไปหาองค์หญิงสามดู นางเป็นความหวังเดียวของท่านอ๋องน้อยแล้วนะ”

“เจ้าพูดถูก นางเป็นคนเดียวที่จะช่วยเซียวเอ๋อร์ได้แล้ว ต่อให้ต้องขอร้อง ข้าก็จะขอให้นางมาให้ได้!” ผิงหนานอ๋องรีบออกไปทันที

อีกด้านหนึ่งนับจากอาจารย์โดนฆ่าตาย เริ่นเซวียนเอ๋อร์สาบานจะล้างแค้นให้ได้ และแอบเก็บหลักฐานความผิดที่องค์หญิงใหญ่ทำมาหลายปีอย่างเงียบๆ

หยุนถิงส่งจดหมายมาก่อนหน้านี้ไม่นาน รับปากจะร่วมมือกับนาง ช่วยนางต่อกรกับองค์หญิงใหญ่ จากนั้นก็ให้คนส่งหลักฐานว่าองค์หญิงใหญ่ยักยอกทรัพย์สิน ทุจริตติดสินบนในหลายปีนี้มาให้ และยังบอกมาด้วยว่าตาเฒ่าเหอปลอดภัยแล้ว

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ไม่เชื่ออยู่แล้ว นางวิ่งไปขุดสุสานกลางดึก สุดท้ายพบว่าศพอาจารย์หายไปแล้ว ถึงได้เชื่อหยุนถิง และซาบซึ้งใจยิ่งนัก

อาจารย์ยังมีชีวิตอยู่ช่างดียิ่ง โชคดีที่หยุนถิงลงมือช่วยเหลือ มิเช่นนั้นนางต้องไม่อาจสงบใจไปตลอดชีวิตแน่

ดังนั้นเริ่นเซวียนเอ๋อร์จึงสาบานในใจว่า จะต้องล้างแค้นให้ได้ มิเช่นนั้นหากองค์หญิงใหญ่พบว่าอาจารย์แกล้งตาย คงต้องทำร้ายอาจารย์เป็นครั้งที่สองแน่