จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 640

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยว ชางหลันเย่ไปในห้อง

“ข้าได้ข่าวว่า หลายปีมานี้ผิงหนานอ๋องแห่งแคว้นเทียนจิ่วนั้นได้อดกลั้นและไม่เปิดเผยให้ผู้อื่นรู้ เขาแอบฝึกซ้อมกำลังอำนาจไว้มากมาย ส่วนแคว้นเทียนจิ่วก็อยู่ติดกับแคว้นชางเยว่ หากถึงตอนนั้นข้ากับซื่อจื่อเจออันตรายใดๆ ก็ขอให้ท่านช่วยด้วย!” หยุนถิงกล่าว

"ขอแค่เจ้าต้องการ ข้าจะทุ่มเทกำลังทั้งแคว้นเพื่อช่วยเจ้าอย่างแน่นอน!" ชางหลันเย่ตอบโดยไม่ต้องคิด

ชางหลันเย่เติบโตมาในแคว้นต้าเยียน ใช้ชีวิตอยู่อย่างตายทั้งเป็น เคยเห็นความไร้น้ำใจต่อกัน ความอบอุ่นของใต้หล้านี้ เขาไม่เชื่อใครอีกต่อไปแล้ว และยิ่งไม่เชื่อความจริงใจ แต่กลับปฏิบัติกับหยุนถิงไม่เหมือนกัน

เพราะนางเคยช่วยชีวิตชางหลันเย่ไว้ และเป็นเพียงความมั่นใจและศรัทธาเดียวของชางหลันเย่

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้ว"หลายปีมานี้ผิงหนานอ๋องวางตัวอยู่ใต้องค์หญิงใหญ่มาโดยตลอด ส่งมอบกองทัพผิงหนานออกมา คนนอกรู้เพียงว่าองค์หญิงใหญ่นั้นหยิ่งยโสและโอ้อวด แต่กลับไม่รู้ว่าผิงหนานอ๋องอาศัยองค์หญิงใหญ่เพื่อปกปิดฝึกซ้อมกำลังของตัวเองอย่างลับๆ

คนเช่นนี้ เหมือนดั่งงูพิษที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด หากเขาเป็นคนทำจริง พอได้จัดการก็ต้องทำให้สำเร็จ จะต้องไม่ให้โอกาสเขาได้หายใจ! "

"ท่านพี่พูดถูก เมื่อก่อนไม่เคยสังเกตถึงผิงหนานอ๋องเลย ดูเหมือนว่าต้องค่อยๆปรึกษากันให้ดีก่อน" หยุนถิงครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

สีหน้าของชางหลันเย่จริงจัง หากไม่ใชช่หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวพูดเช่นนี้ เขาก็ยังไม่สังเกตถึงผิงหนานอ๋องจริงด้วย ดูเหมือนว่าต้องกลับไปตรวจสอบดีๆแล้ว

หลังจากที่ทุกคนปรึกษาหารือกันเสร็จ ชางหลันเย่ก็จากไป

เพียงแต่ว่าเขายังไม่กลับไปเมืองหลวง แต่ไปที่ที่พักเปลี่ยนม้าหลวง

ในลาน หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวพาลูกสองคนไปทานอาหารเย็น รั่วจิ่งพาซูหลินกับเยว่เอ๋อร์เดินเข้ามาจากด้านนอก

เยว่เอ๋อร์วิ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้นและกอดนางเอาไว้"คุณหนู ท่านยังมีชีวิตอยู่ดีมากเลย ตอนนี้ข้าก็ยังรู้สึกเหมือนฝันอยู่เลย ดีมากเลย ในที่สุดข้าก็ได้พบท่านสักที"

"ยัยหนูโง่ ข้านะตายยาก ทำให้พวกเจ้ากังวลแล้ว" หยุนถิงตบหลังนางและพูดปลอบโยน

“ท่านแม่ ท่านแม่!” จวินเสี่ยวเทียนตะโกน

เยว่เอ๋อร์รีบปล่อยคุณหนู และมองดูเจ้าตัวน้อยสองคน"คุณหนู นี่คือลูกของท่านกับซื่อจื่อหรือ？"

"ใช่ นี่คือเสี่ยวเทียน และนี่คือเสี่ยวเหยียน พวกเขาหนึ่งขวบกว่าๆแล้ว พึ่งพูดเป็น" หยุนถิงแนะนำ"เสี่ยวเทียน เสี่ยวเหยียน นี่คือป้าเยว่เอ๋ ป้าซูหลิน"

"ว้าว เสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียนน่ารักจังเลย คุณหนูพวกเขาเหมือนท่านกับซื่อจื่อมากเลย งดงามยิ่งนัก" เยว่เอ๋อร์พูดอย่างมีความสุขและรีบไปเล่นกับเด็กๆ

ซูหลินก็ขอบตาแดง"คุณหนูใหญ่ สองปีนี้ท่านไปอยู่ไหน เลี้ยงลูกสองคนไว้เพียงลำพังคงลำบากแย่เลย"

"สองปีนี้ข้าสูญเสียความทรงจำไป เมื่อเดือนก่อนข้าพึ่งจำได้ จึงได้หาวิธีติดต่อกับซื่อจื่อ เห็นเจ้ากับเยว่เอ๋อร์อีกครั้งดียิ่งนัก!" หยุนถิงกล่าวอย่างซาบซึ้ง

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า ซื่อจื่อเป็นคนให้พวกเขามาแน่เลย

“คุณหนูใหญ่พูดอะไรกัน สามารถอยู่ติดตามคุณหนูใหญ่เป็นโชคของพวกข้า ความปลอดภัยของท่านสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด เด็กๆ เติบโตได้อย่างดีมาก” ซูหลินพูดและรีบไปดูเด็กๆ

เมื่อเห็นเสี่ยวเทียนและเสี่ยวเหยียนเล่นกับเยว่เอ๋อร์และซูหลินสนุกสนานเช่นนั้น หยุนถิงก็รู้สึกปลื้มใจมาก เช่นนี้นางก็สามารถแบ่งเวลาไปทำอย่างอื่นแล้ว

……………………..

ทางนี้ เดิมทีหยุนหลีแอบตามจวินหย่วนโยวไปหาหยุนถิง แต่นางท้องร่วงระหว่างทาง และเมื่อนางทำธุระเสร็จออกมา ก็พบว่าคนของจวินซื่อจื่อหายไปแล้ว แถมยังเป็นทางแยกอีก หยุนหลีสำรวจไปตั้งนานสุดท้ายก็เลือกเส้นทางหนึ่งแล้วตามไป แต่สุดท้ายก็ไปในทิศทางที่ผิด

หยุนหลีเดินติดต่อกันมาสิบกว่าวัน และตอนนี้กำลังเดินถึงที่ป่าแห่งหนึ่ง และวนไปวนมาก็ยิ่งหลงทางเข้าไปอีก