จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 641

เสวี่ยเชียนโฉวสาวเท้าวิ่งเข้ามาทางหยุนหลี ประคองนางขึ้นมาจากบนพื้น “นังหนู เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง?”

หยุนหลีเห็นคนตรงหน้าชัดๆ ถึงโล่งอกไปทีหนึ่ง “ท่านอา ท่านมาได้เยี่ยงไรกัน?”

“ผ่านมาพอดี! ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่ทั้งคน จะไม่ให้ผู้ใดทำอันตรายเจ้าเป็นอันขาด!” เสวี่ยเชียนโฉวรีบอุ้มหยุนหลีขึ้นมาจากบนพื้นทันที

“ท่านอา ข้าเวียนหัวมากนัก ไร้เรี่ยวแรงไปทั้งตัวเลย ข้าร้อนมากด้วย!” หยุนหลีพูดอย่างอ่อนแรง ใบหน้าขมวดรวมกัน

“นั่นเป็นยาที่ข้าปรุงด้วยตัวเอง กินยาของข้าไป นอกจากมีผู้ชายแล้วไม่เช่นนั้นจะต้องทนทุกข์จนตาย” คนตัดฟืนพูดจากระหยิ่มยิ้มย่อง

“ยาถอนพิษ!” เสวี่ยเชียนโฉวตวาดใส่ทีหนึ่ง

“ไม่------” คนตัดฟืนยังไม่ทันได้พูดออกมาจนจบ กระบี่เล่มหนึ่งพาดลงบนคอของเขาโดยตรง

“ส่งยาถอนพิษมา!” หร่านเฟิงผู้ติดตามของเสวี่ยเชียนโฉวทำเสียงเย็นชา

ชั่วพริบตาเดียวคนตัดฟืนตกใจจนสีหน้าซีดเซียว “นายท่านไว้ชีวิตด้วย ข้ามียาถอนพิษอะไรกันเล่า นี่คือยาที่ข้าปรุงขึ้นมั่วซั่ว ปกติขึ้นเขามาล่าสัตว์ข้ามักใช้ยาพวกนั้นมาจัดการสัตว์ป่า ยังมียาที่ข้าหาซื้อมาจากในตลาดอีก ล้วนนำมาผสมกันมั่วไปหมด”

เสวี่ยเชียนโฉวจ้องมองเข้าไปด้วยดวงตาโหดร้าย “กล้าทำร้ายนังหนู ฆ่ามัน!”

“อย่า นายท่านข้าผิด------” คนตัดฟืนยังไม่ทันพูดจบ กระบี่ในมือของหร่านเฟิงฟันคอมาทันใด คนตัดฟืนสิ้นใจลงตรงนั้น

เสวี่ยเชียนโฉวใช้ร่างกายบังสายตาของหยุนหลีโดยจิตใต้สำนึก “อย่ามอง ข้าจะพาเจ้าออกไปเอง!”

“อืม!” หยุนหลีแอบอิงในอ้อมอกของเสวี่ยเชียนโฉว รู้สึกปลอดภัยไม่น้อย

บนรถม้า เสวี่ยเชียนโฉววางหยุนหลีลงมา ผลปรากฏว่าหยุนหลีก็ยื่นมือไปดึงชุดของเสวี่ยเชียนโฉวไว้

“ร้อน ร้อนมาก ข้าร้อนมากเลย ท่านอาช่วยข้าที!” หยุนหลีพูดอย่างสะลึมสะลือ เสียงดูมึนงงอยู่บ้าง

เสวี่ยเชียนโฉวได้ยินเข้าเลือดทั่วทั้งตัวแข็งค้างไปหมด รีบห้ามนางทันที “นังหนู เจ้ารู้หรือไม่ว่าตัวเองกำลังทำอะไร!”

หยุนหลีถึงมองทางคนที่อยู่ด้านข้าง แก้มแดงระเรื่อ สายตาเลือนราง หัวเราะหึๆ ให้เสวี่ยเชียนโฉว จากนั้นยื่นมือคล้องคอของของเขาไว้

“ท่านอา ท่านรูปงามเสียจริง”

เสวี่ยเชียนโฉวแข็งทื่อไปทั้งตัวแล้ว คนทั้งโลกล้วนเห็นว่าเป็นพญายมราช เป็นปีศาจร้าย และก่อนหน้านี้มีรอยแผลเป็นบนหน้าที่น่าตกใจมาก โชคดีเจอหยุนถิงช่วยรักษาให้เขา

นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่มีคนพูดอะไรเยี่ยงนี้กับตนเอง เสวี่ยเชียนโฉวยังไม่ทันได้สติกลับมา ก็รู้สึกว่ามือข้างหนึ่งลูบมายังแก้มของเขา

“ท่านอา ใบหน้าท่านเรียบเนียนเสียจริง ผิวพรรณผู้ชายจะดีปานนี้ไปทำไมเล่า ประหนึ่งไข่ไก่ปอกเปลือก รสชาติจักต้องดียิ่งนักแน่นอน ให้ข้าลองชิมเสียหน่อย!” หยุนหลีพูดอยู่ จึงอ้าปากจะกัดเข้าไป

หน้าของเสวี่ยเชียนโฉวหม่นหมองลงทันที “ห้ามก่อกวน!”

แต่หยุนหลีฟังคำพูดเขาที่ใดเล่า ขยับเข้ามาตรงๆ

เห็นปากของนางที่ยื่นขึ้น เสวี่ยเชียนโฉวขมวดคิ้วแน่นเป็นก้อน เขาอยากจะหลบเลี่ยงโดยสัญชาตญาณ เพียงแต่หยุนหลีดึงเขาไว้ ถึงแม้เสวี่ยเชียนโฉวหลบแล้ว แต่หยุนหลียังมาโดนแก้มของเขาเข้าอยู่ดี

วินาทีนั้น ทั่วทั้งตัวเสวี่ยเชียนโฉวแข็งเป็นหินแล้ว ตื่นตกใจจนสมองว่างเปล่าไปหมด จนลืมตอบสนองแล้ว

หยุนหลียื่นปากมาถึงแก้มของเสวี่ยเชียนโฉว สัมผัสถึงความรู้สึกที่เย็นเฉียบนั้น ดูชอบใจมาก หลังเอาหน้าออกไปก็จูบอีกที

“อร่อยเสียจริง!”

คำพูดหนึ่งทำให้เสวี่ยเชียนโฉวได้สติกลับมาทันใด เห็นท่าทางสะลึมสะลือของหยุนหลี ทันใดนั้นเขาไม่รู้ควรทำเช่นไรดี คลำหาขวดเครื่องเคลือบบริเวณเอวอย่างมือพันยุ่งเหยิง รีบล้วงออกมา จากนั้นยื่นมือบีบปากของหยุนหลีเอาไว้แล้วยัดยาจิตหิมะเม็ดหนึ่งเข้าไปให้นาง

“อือ ท่านอาท่านให้ข้ากินอะไรกัน?” หยุนหลีรู้สึกเพียงว่าพอของสิ่งนั้นเข้ามาก็ละลาย มาพร้อมความเย็นสดชื่นนิดๆ ทำให้นางรู้สึกสบายตัวขึ้นมากโข