จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 642

“คนที่เจ้าพูดถึงเป็นคนเช่นไรกัน?” หยุนถิงถามขึ้น

จ้าวเม่ยเอ๋อร์ขมวดคิ้วขึ้นทันที “เป็นคนที่รับมือยากมาก ยังจะยุ่งยากเสียยิ่งกว่าท่านลั่วอีก หนำซ้ำนางช่วยหรือไม่ช่วยผู้ใดขึ้นอยู่กับอารมณ์ของตัวเอง ถ้าเห็นเจ้าไม่ถูกชะตา ต่อให้เป็นท่านจักรพรรดิก็ไม่รักษาให้ ฉะนั้นพรุ่งนี้เจ้าระวังด้วย”

หยุนถิงกลับเข้าใจดี ปกติคนที่ยิ่งมีฝีมือ นิสัยก็ยิ่งแปลก

“ได้ ข้ารู้แล้ว ลำบากเจ้าแล้ว ถ้าไม่เช่นนั้นอยู่ต่อสักคืนหนึ่งก่อน พรุ่งนี้ค่อยกลับไป?” หยุนถิงเอ่ยปาก

“ไม่ต้อง ตลอดทางมานี้ข้าเดินพลางพัก ยังไม่ง่วง ข้าจะไปประลองฝีมือกับหลงซานเสียหน่อย เจ้าไปนอนเถิด” จ้าวเม่ยเอ๋อร์หมุนตัวแล้วไป

หยุนถิงส่ายหน้าอย่างจำใจ ดูแล้วจ้าวเม่ยเอ๋อร์เป็นศัตรูกับหลงซานแล้ว

หลงซานทางนี้ยังนอนอยู่บนกำแพง มองเห็นจ้าวเม่ยเอ๋อร์ฟันเข้ามาทางเขา หลงซานขมวดคิ้วแล้วรีบหลบเลี่ยง

“แม่นาง นี่คือเจ้าทำอะไร?”

“ข้าเห็นเจ้าแล้วถูกชะตา ฉะนั้นอยากประลองฝีมือกับเจ้าเสียหน่อย” จ้าวเม่ยเอ๋อร์โจมตีเข้ามาอีกหน

หลงซานเบ้ปาก ยังได้ยินเป็นครั้งแรกที่มีคนใช้เหตุผลประหลาดปานนี้ แต่ว่าเขารีบตอบรับคำท้าดวลทันที

ชั่วขณะนั้นองครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับคนอื่นๆ ต่างดูเรื่องสนุกขึ้นมากัน “พวกเจ้าว่า พวกเขาสองคนเจอหน้ากันก็เล่นใหญ่ปานนี้ คงมิใช่สู้จนเกิดความรักกันขึ้นกระมัง?” หลงซื่อเบ้ปากพูดพึมพำ

“เจ้าตาบอดหรือ เจ้ามองไม่เห็นแม่นางจ้าวใช้สุดแรงฟันใส่หลงซานหรือ ก็เพราะหลงซานตอบสนองไว ไม่เช่นนั้นเปลี่ยนเป็นคนอื่นคงถูกนางฟันจนตายในคราเดียว เจ้าเห็นผู้ใดพลอดรักกันอย่างไม่ไว้ชีวิตเช่นนี้เล่า?” หลงหวู่โต้แย้ง

“พูดมาก็ถูก พวกเราดูเรื่องสนุกเถิด”

จ้าวเม่ยเอ๋อร์กับหลงซานต่อสู้ยกหนึ่ง เป็นเวลาทั้งคืน จนกระทั่งเช้าตรู่วันต่อมา จ้าวเม่ยเอ๋อร์ถึงออกไป

ช่วงอาหารเช้า ซูหลินกับเยว่เอ๋อร์ต่างอุ้มเด็กคนหนึ่งออกมา ดูแลพวกเขาให้กินอาหารเช้า ในที่สุดหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวก็สามารถกินข้าวสักมือได้อย่างสบายใจแล้ว

รับประทานอาหารเช้าเสร็จ หยุนถิงและคนอื่นขึ้นรถม้าแล้ว หลิงเฟิงและรั่วจิ่งควบรถม้า มุ่งตรงไปยังอุทยานจันทร์สีเงินที่ห่างไปร้อยลี้

รอตอนที่มาถึงอุทยาน หยุนถิงตกตะลึงแล้ว

ปกติอุทยานไม่ใช่ว่าอยู่ติดภูเขาและแม่น้ำ รอบด้านล้อมด้วยภูเขา แล้วสร้างเรือนขนาดใหญ่ไว้บนที่ดินฮวงจุ้ยดีๆ และดูน่าประทับใจหรอกหรือ เหมือนกับอุทยานตระกูลเสวี่ยเยี่ยงนั้น

แต่อุทยานจันทร์สีเงินแห่งนี้ เป็นที่เปล่าเปลี่ยวห่างไกลผู้คน สร้างกระท่อมไม่กี่ห้องไว้บนที่ดินว่างเปล่าในป่าแห่งหนึ่ง บนกระท่อมแขวนป้ายอันหนึ่งไว้: อุทยานจันทร์สีเงิน

บนต้นไม้สี่ด้านของบ้านแขวนป้ายผ้าไว้มากมาย หลากหลายสีสัน ดูขึ้นมาแปลกประหลาดยิ่งนัก

ด้านหน้ากระท่อม ตรงหน้าหญิงชราที่หลังค่อมคนหนึ่งมีหนอนฝูงหนึ่งคืบคลานอยู่ เวลานี้หนอนพวกนั้นกำลังบิดงอตัว แสดงสารพัดท่าทาง มองจนขนลุกยิ่งนัก

“ท่านแม่ กลัว!” จวินเสี่ยวเทียนรีบเอ่ยปาก

“ไม่ต้องกลัว หนอนพวกนั้นจะไม่ทำร้ายเจ้า ซูหลินเจ้ากับเยว่เอ๋อร์พาเด็กทั้งสองขึ้นรถม้าไปเถิด” หยุนถิงเอ่ยปากบอก

“เจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่!” ซูหลินกับเยว่เอ๋อร์รีบอุ้มเด็กๆ ไป กลัวหนอนพวกนี้ทำให้พวกเขาตกใจกัน

“ท่านพี่ พวกเราเข้าไปดูกันเสียหน่อย” หยุนถิงจับมือของจวินหย่วนโยวไว้

“ได้!”

ทั้งสองคนก้าวเท้าเดินเข้าไป ดวงตาดุเดือดของจวินหย่วนโยวกวาดมองหนอนพิษกู่พวกนั้นในลานกว้าง และรู้สึกชาหนังศีรษะอยู่บ้าง

“ท่านเฒ่า ขอรบกวนเสียหน่อยเจ้าค่ะ ได้ยินว่าท่านชำนาญการฝึกหนอนกู่ วันนี้ข้ากับสามีตั้งใจมาขอความช่วยเหลือจากท่าน ให้ท่านตรวจดูว่าในร่างกายสามีข้าโดนหนอนกู่เข้าไปหรือไม่เจ้าค่ะ ไม่ว่าท่านมีอะไรสั่งการ พวกเราล้วนรับปากทำตามทั้งสิ้นเจ้าค่ะ!” หยุนถิงพูดอย่างมีมารยาท

หญิงชราหันหลังให้พวกเขา ไม่ยอมหันหน้ามามอง “ไม่รักษา!”

“เพราะเหตุใดกัน?” หยุนถิงขมวดคิ้ว