จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 643

“หยุนถิง เป็นลูกสาวของหยุนเฉิน ที่จวนตระกูลหยุนแห่งแคว้นต้าเยียนนะหรือ?” หญิงชราถามอย่างตื่นเต้น

หยุนถิงพยักหน้าเบาๆ “ใช่เจ้าค่ะ หยุนเฉิงเซี่ยงแห่งแคว้นต้าเยียนคือท่านพ่อของข้า”

วินาทีต่อมา หญิงชราจับมือของหยุนถิงไว้อย่างฮึกเหิม “คุณหนูหยุน ท่านคือคุณหนูหยุนจริงๆ ช่างดีเหลือเกิน ในที่สุดข้าก็พบเจอท่านแล้ว นึกไม่ถึงว่าก่อนตายข้ายังพบเจอลูกสาวของคุณหนูได้อีก เป็นสวรรค์เมตตาเสียจริง”

ทุกคนมองอย่างตกใจ ทั้งหมดมองเข้ามาอย่างไม่เข้าใจ โดยเฉพาะเยว่เอ๋อร์กอดจวินเสี่ยวเหยียนไว้แน่นแล้ว กลัวว่าหญิงชราที่ดุจดังปีศาจร้ายผู้นั้นจะทำร้ายนาง

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้วขึ้นมาเช่นกัน เขาได้ยินเพียงว่าตอนนั้นมารดาของหยุนถิงคลอดลูกลำบากจึงเสียชีวิต และไม่มีข่าวคราวอย่างอื่น ต่อมาไม่มีผู้ใดพูดถึงเรื่องนี้อีก ราวกับเดิมทีมารดาของนางไม่มีตัวตนอยู่

ตอนนั้นจวินหย่วนโยวก็รู้สึกแปลกๆ เช่นกัน แต่ว่าตอนนั้นร่างกายเขาโดนพิษร้ายแรง ทุกวันได้รับความทุกข์ทรมานจากพิษร้ายแรง ยังมีกะจิตกะใจไปสนใจเรื่องอื่นที่ใดเล่า

หยุนถิงทำหน้าตกใจ “ท่านเฒ่า ท่านรู้จักท่านแม่ของข้าหรือเจ้าคะ?”

หญิงชราเช็ดน้ำตาแล้ว “ข้าไม่เพียงรู้จัก ท่านแม่ของท่านยังเคยช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ข้าติดตามนางอยู่หลายปี นางจิตใจดีงาม จงเกลียดจงชังคนชั่วยิ่งนัก ชาญฉลาดรอบด้าน เป็นหญิงสาวที่หาได้ยากนัก”

นี่ยังเป็นครั้งแรกที่หยุนถิงได้ยินคนอื่นพูดถึงมารดา ทุกคนล้วนบอกว่ามารดาของนางเสียชีวิตไปตอนที่คลอดลูกยาก แม้แต่บิดาก็พูดเช่นนี้ ดังนั้นนางจึงไม่เคยคิดมากมาก่อน

“คุณหนูหยุน ท่านมากับข้าเถิด!” หญิงชราดึงหยุนถิงไว้อยากจะเดินไป

จวินหย่วนโยวยกเท้าขึ้นอยากตามไปด้วย หญิงชราสีหน้าเย็นชา “คนอื่นห้ามตามมา มิเช่นนั้นอย่าโทษว่าข้าไม่เกรงใจ”

“ท่านเฒ่า เขาเป็นสามีของข้า เป็นพ่อของลูกข้า” หยุนถิงกล่าวแนะนำ

คำพูดประโยคหนึ่ง อธิบายความสัมพันธ์ของจวินหย่วนโยวกับตนเอง และแสดงถึงตำแหน่งของจวินหย่วนโยวที่อยู่ในใจตนเอง

“เช่นนั้นก็มิได้ แม้เป็นสามีภรรยาต่างก็มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่เช่นนั้นตอนนั้นคุณหนูจักเกิดเรื่องได้เช่นไร” หญิงชรามองเข้ามาอย่างเป็นปฏิปักษ์

“ท่านเฒ่า ท่านหมายความว่าท่านพ่อข้าทำร้ายท่านแม่ข้าแล้วหรือ?” หยุนถิงตื่นตกใจอย่างยิ่ง

สีหน้าของจวินหย่วนโยวอึมครึมถึงที่สุด “ถิงเอ๋อร์อย่าฟังนางพูดเหลวไหล ระวังถูกคนมีเจตนาแอบแฝงหลอกใช้ คนบนโลกนี้ต่างรู้ว่าหยุนเฉิงเซี่ยงรักภรรยาของตนเองมากที่สุด หลังจากที่นางจากไปไว้ทุกข์เพื่อนางด้วยตนเองตั้งสามปี ผู้ชายทั่วไปย่อมไม่มีทางทำได้ เหตุใดถึงต้องทำร้ายท่านแม่ของเจ้าด้วยเล่า”

จริงด้วย ปกติท่านพ่อรักตนเองที่สุด ว่างๆ มักจะหยิบภาพวาดของท่านแม่มาดูในห้องหนังสือ ไม่ว่าตนเองทำความผิดใหญ่โตเพียงใด ท่านพ่อจะปกป้องตนเองเสมอ เอ็นดูตนเอง ถ้าบอกว่าท่านพ่อที่เป็นแบบนี้ทำร้ายท่านแม่แล้ว หยุนถิงจะไม่เชื่อโดยเด็ดขาด

“หยุนเฉิงเซี่ยงรักอย่างสุดซึ้งจริงๆ ข้านึกไม่ถึงว่าเขาจะปฏิบัติเช่นนี้ต่อคุณหนู เพียงแค่คนที่ข้าหมายถึงไม่ใช่เขา” หญิงชราพึมพำอย่างเย็นชา ถอดกำไลตรงข้อมือออกแล้วยื่นเข้ามา

หยุนถิงมองกำไลอันนั้นอยู่ แข็งทื่อไปทั่วทั้งตัวแล้ว “นี่ นี่คือ?”

กำไลนี้นางเคยเห็นบนภาพวาดของบิดา ก็คืออันนั้นที่ใส่อยู่บนข้อมือมารดา

เพราะปกติกำไลหากไม่ใช่มรกตก็เป็นหยก แต่ว่ากำไลของมารดานางกลับเป็นสีดำ ด้านบนยังมีลวดลายของนกที่แปลกตามากตัวหนึ่งอยู่ด้วย ดังนั้นหยุนถิงจึงสังเกตเห็นได้เป็นพิเศษ

ก่อนหน้านี้นางเคยถามหยุนเฉิงเซี่ยง เพราะเหตุใดกำไลของมารดาถึงเป็นสีดำ หยุนเฉิงเซี่ยงก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน กลับคิดไม่ถึงว่าหญิงชราคนนี้นำมันออกมาแล้ว

“นี่คือของที่คุณหนูให้ข้าไว้ในตอนนั้น ตอนนี้ท่านเชื่อแล้วกระมัง?” หญิงชราพูดอย่างไม่พอใจ