จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 689

ทั้งสองคนกลับเข้าไปในห้องลับ หยุนถิงนำของมีค่าทั้งหมดในห้องลับใส่เข้าไปในมิติ รวมไปถึงม้วนภาพต้นสนเขียวชอุ่มภาพนั้น

มองเห็นช่องลับบนกำแพงด้านหลังถูกเปิดออก หยุนถิงขมวดคิ้ว “หรือว่านี่ก็คือสิ่งที่ผิงหนานอ๋องยอมละทิ้งชีวิตก็จะต้องกลับมาค้นหาให้ได้?”

ช่องลับเล็กมาก ใส่ได้แต่กล่องที่เล็กเท่าฝ่ามือเท่านั้น

“หยุนถิง เจ้าดูนี่!” โม่เหลิ่งเหยียนพบกล่องที่ถูกทิ้งเอาไว้บนโต๊ะกล่องนั้น และรีบนำมาทันที

ไม้จันทน์สีน้ำตาล ส่งกลิ่นหอมจางๆ ดูเก่าเล็กน้อย ตรงมุมกล่องสีลอกออกแล้ว แต่ด้านบนกล่องกลับสะอาดมาก ดูออกว่าถูกเช็ดทำความสะอาดบ่อยๆ

“กล่องเล็กขนาดนี้ น่าจะไม่สามารถใส่หนอนกู่ได้ใช่ไหม อีกอย่างกล่องนี้ดูเหมือนค่อนข้างมีอายุแล้ว” หยุนถิงกล่าวด้วยความสงสัย

โม่เหลิ่งเหยียนชำเลืองมองกล่องใบนั้นครู่หนึ่ง สายตาหยุดอยู่ที่ลวดลายด้านนอกกล่อง “ตอนที่ข้าเดินทางไปทัศนาจรที่โพ้นทะเล เคยมีโอกาสได้เห็นลวดลายนี้ หากข้าเดาไม่ผิด นี่น่าจะเป็นลวดลายของเขตทะเลนิรนาม”

“เขตทะเลนิรนามนี่อีกแล้ว ดูท่าคนที่วางกู่ให้ท่านแม่ของซื่อจื่อต้องอยู่ที่เขตทะเลนิรนามแน่นอน กล่องใบนี้เรานำกลับไปก่อน แล้วค่อยปรึกษาหารือกันในระยะยาว” หยุนถิงกล่าวพร้อมกับใส่กล่องใบนั้นเข้าไปในมิติ

ทั้งสองคนค้นหาและตักตวงสิ่งของในห้องลับ แล้วก็ไปที่ห้องอื่นๆ รวบรวมและนำสิ่งของมีค่าทั้งหมดในจวนอ๋องออกไป ถึงได้จากไป

พระราชวังแคว้นเทียนจิ่ว

เริ่นเซวียนเอ๋อร์กอดร่างของฮ่องเต้เอาไว้ ร่ำไห้น้ำตาไหลอาบหน้า เจ็บปวดและเศร้าโศกอย่างมาก

กู้จิ่วเยวียนรู้สึกเอ็นดูสงสารอย่างยิ่ง ยื่นมือไปตบไหล่ของเริ่นเซวียนเอ๋อร์เบาๆ “เซวียนเอ๋อร์ ฝ่าบาททรงรู้ตัวว่ามีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน เขาทำเช่นนี้เพียงเพราะไม่อยากให้เจ้าถูกผิงหนานอ๋องข่มขู่ ตั้งสติให้ดี แคว้นเทียนจิ่วต้องการเจ้า”

น้ำตาของเริ่นเซวียนเอ๋อร์ไหลแอบลงมาราวกับเขื่อนแตก “หลายปีมานี้ ข้าไม่เคยอยู่ทำหน้าที่ลูกใกล้ๆเสด็จพ่อเลย เอาแต่เที่ยวเตร่ไปทั่ว ช่างอกตัญญูจริงๆ”

กู้จิ่วเยวียนไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่ยืนอยู่ด้านข้าง อยู่กับนาง มองดูนางเงียบๆ

“องค์หญิงสาม ขอท่านโปรดช่วยพวกกระหม่อมด้วยเถิด!” ขุนนางคนหนึ่งรีบเอ่ยปากทันที

“พุด!” ขุนนางคนหนึ่งกระอักเลือดออกมาแล้ว “องค์หญิงสามโปรดช่วยกระหม่อมด้วย!”

เหล่าขุนนางล้วนคุกเข่าอ้อนวอน อย่างไรเสียองค์หญิงสามก็เป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียวของพวกเขาแล้ว

เริ่นเซวียนเอ๋อร์สีหน้าตึงเครียดทันที หันหน้ามองไปทางขุนนางที่กำลังเจ็บปวดเหล่านั้น นางเช็ดน้ำตาที่อยู่บนแก้มอย่างแรง ใช่แล้ว ขุนนางเหล่านี้ต้องการนาง แคว้นเทียนจิ่วก็ต้องการนางเช่นกัน นางจะเอาแต่เศร้าโศกได้อย่างไร

เริ่นเซวียนเอ๋อร์วางฮ่องเต้ลงอย่างระมัดระวัง ลุกขึ้นเดินไปทางขุนนางเหล่านั้น เริ่มจับชีพจรและรักษาให้พวกเขา

“ทุกคนเข้าแถวให้เรียบร้อย ไม่ต้องรีบร้อน ข้าจะช่วยทุกคนเอง” เริ่นเซวียนเอ๋อร์เอ่ยปาก

“พวกท่านไม่ต้องกังวลไป พี่ใหญ่ข้าจะกลับมาในไม่ช้า นางจะต้องช่วยพวกท่านแน่นอน” หยุนหลีกล่าวปลอบโยน

เหล่าขุนนางถึงได้แอบโล่งใจเงียบๆ ล้วนพากันเข้าแถวอย่างรู้ตัว

“กองทัพหลวงฟังคำสั่ง ทำความสะอาดพระราชวังเดี๋ยวนี้ จัดการทำความสะอาดศพทั้งหมดให้เรียบร้อย หากพบผู้สมรู้ร่วมคิดหรือเศษเดนของผิงหนานอ๋อง จัดการประหารได้ทันที!

ผู้บังคับบัญชากองทัพหลวงฟังคำสั่ง นำกำลังคนออกค้นหาทั่วทั้งเมืองหลวง ขอเพียงเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับผิงหนานอ๋องให้จับกุมเอาไว้ทั้งหมด อีกอย่างปิดข่าวเรื่องการสวรรคตของฝ่าบาทเอาไว้ เพิ่มกำลังคนลาดตระเวนและเฝ้ารักษาการณ์ ใครก็ตามที่น่าสงสัยให้จับกุมทันที” เซ่อเจิ้งอ๋องออกคำสั่ง

“ขอรับ!” บรรดาแม่ทัพรีบไปดำเนินการทันที

หยุนถิงกับโม่เหลิ่งเหยียนเดินเข้ามาจากด้านนอก “เป็นอย่างไรบ้าง?”

“พี่ใหญ่ สถานการณ์ของพระราชวังอยู่ตัวแล้ว พวกท่านจับกุมคนได้ไหม?” หยุนหลีรีบวิ่งเข้ามาทันที

คนอื่นๆก็พากันมองมา ล้วนอยากรู้อยากเห็นทั้งนั้น