จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 690

“เรื่องนี้จะมาโทษข้าไม่ได้ พวกเจ้าทำลับๆล่อๆ ถูกคนของข้าจับเพราะคิดว่าเป็นสายลับเอง เดิมทีข้าก็อยากจะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างดี แต่แล้วพวกเขาสองคนกลับหลบหนีกลางดึก นี่ถ้าหากถูกคนของผิงหนานอ๋องจับได้ จะไม่ตายในสภาพศพไม่สมบูรณ์หรอกหรือ

แต่แล้วสองคนนี้กลับถูกงูพิษกัด คนของข้าเป็นคนช่วยพวกเขากลับมากลางดึก กลัวว่าพวกเขาจะก่อกวนแผนการของเราหรือไม่ก็เปิดเผยตัวตน ถึงต้องทำเช่นนี้” องค์หญิงหนานชวนอธิบาย

“เจ้า ยัยผู้หญิงที่สมควรตายนี่ เจ้าจงใจทำทารุณข้าไม่ใช่หรือ ทันทีที่เห็นหน้าก็ให้คนจับกุมข้า หากเจ้าต้อนรับเป็นอย่างดี ข้าจะหลบหนีหรือ!” ฟู่อี้เฉินกล่าวอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“เดินทัพทำสงคราม เหล่าทหารสามารถกินอิ่มและดื่มจนพอใจก็ถือว่าไม่เลวแล้ว ยังจะต้อนรับเจ้า คนที่ไม่สามารถทำงานอะไรได้อย่างเจ้า แค่งูพิษตัวเดียวก็ตกใจจนหมดสติ ยังมีหน้าพูดเรื่องให้การต้อนรับอีก!” องค์หญิงหนานชวนกล่าวอย่างไม่ไว้หน้าเลยแม้แต่น้อย

ฟู่อี้เฉินโกรธจนใกล้จะระเบิดอารมณ์ออกมาแล้ว เขาคิดไม่ถึงเลยว่าองค์หญิงหนานชวนจะพรรณนาถึงตัวเองได้แย่เช่นนี้

“น่าชิงชังนัก เจ้า------” คำพูดของฟู่อี้เฉินยังไม่ทันได้พูดจบ ก็โกรธจนหมดสติไปโดยตรง

หยุนถิงก็รู้สึกประหลาดใจมากเช่นกันที่องค์หญิงหนานชวนจะเที่ยงธรรมและเป็นกลางผิดเมื่อเผชิญหน้ากับความถูกต้อง ไม่เลวจริงๆ “เซวียนเอ๋อร์ เจ้าช่วยหาห้องให้เขาได้พักผ่อนหน่อย”

“เด็กๆ พาฟู่ซื่อจื่อไปพักผ่อน ให้ห้องพระเครื่องต้นยกอาหารเลิศรสสำเร็จรูปทั้งหมดมาทันที นอกเหนือจากนี้ เตรียมสิ่งของสำหรับอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เฉินอ๋อง หาได้ยากที่เฉินอ๋องกับฟู่ซื่อจื่อจะมาสักครั้ง อย่าได้ละเลยในการต้อนรับ!” กู้จิ่วเยวียนออกคำสั่ง

“ขอรับ!” องครักษ์ที่เฝ้าหน้าประตูวิ่งเข้ามา ยกฟู่อี้เฉินออกไปทันที

“เซ่อเจิ้งอ๋องท่านช่างทำได้ถูกใจข้ามากจริงๆ ไม่เลว ไม่เลว!” โม่ฉือชิงกล่าวด้วยความตื่นเต้น

ไม่นานนัก อาหารที่อุดมสมบูรณ์ก็ถูกวางเอาไว้เต็มโต๊ะ โม่ฉือชิงวิ่งเข้าไปโดยไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย กินขึ้นมาอย่างตะกละตะกลาม

หยุนถิงส่ายหน้าอย่างจนใจ ช่วยขุนนางเหล่านั้นแก้พิษต่อไป

เวลาผ่านไปทีละนิดทีละนิด เริ่นเซวียนเอ๋อร์เหนื่อยจนหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ เกือบจะหมดสติไปกลางคัน ดีที่ได้หยุนถิงฝังเข็มให้นางสองสามเข็มถึงได้ทุเลาลง

“ถ้าอย่างไรเจ้าไปพักผ่อนก่อน ข้าจัดการต่อเอง!” หยุนถิงเอ่ยปาก

เริ่นเซวียนเอ๋อร์เช็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าผาก “ข้าไม่เป็นไร ยังสามารถยืนหยัดต่อไปได้ สุขภาพของเหล่าขุนนางสำคัญ พวกเขาล้วนเป็นคนที่ติดตามเสด็จพ่อ ข้าจะไม่ให้พวกเขาเป็นอะไรไปเด็ดขาด”

เหล่าขุนนางได้ยินก็ซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง เบ้าตาของหลายคนแดงก่ำขึ้นมา

ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า องค์หญิงสามที่ไม่เคยสนใจราชสำนักจะมีเมตตาเช่นนี้ โดยเฉพาะขุนนางหลายคนที่โอนเอียงไปทางผิงหนานอ๋องเมื่อครู่นี้ ยิ่งรู้สึกละอายใจสุดขีด

“กระหม่อมผิดต่อองค์หญิงสาม เมื่อครู่กระหม่อมยังพูดแทนผิงหนานอ๋องอยู่เลย กระหม่อมละอายใจต่อฮ่องเต้องค์ก่อน!” ขุนนางคนหนึ่งคุกเข่ายอมรับผิด

ขุนนางคนอื่นๆก็พากันคุกเข่าคารวะหน้าผากแตะพื้น ละอายใจว่าสู้ไม่ได้

เริ่นเซวียนเอ๋อร์มองดูพวกเขาครู่หนึ่ง “ทุกคนลุกขึ้นมาเถอะ พวกเจ้าถูกเขาวางยาพิษข่มขู่ ข้าไม่โทษพวกเจ้าหรอก”

บรรดาขุนนางรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง รู้สึกนับถือน้ำใจขององค์หญิงสามจากก้นบึ้งของหัวใจ

หลังจากผ่านไปประมาณสองชั่วยาม พิษของขุนนางทุกคนก็ถูกกำจัดออกไป

ผู้บัญชาการกองทัพหลวงเข้ามาจากด้านนอก “เรียนเซ่อเจิ้งอ๋อง องค์หญิงสาม ข้าน้อยให้คนยกร่างขององค์ชายกับองค์หญิงที่ถูกสังหารมาถึงด้านนอกพระตำหนักแล้ว ลั่วผินเสียชีวิตพร้อมกับลูกในครรภ์ เฉียนกุ้ยเฟยดูเหมือนจะเสียสติเพราะเกิดเรื่องขึ้นกับองค์ชายหก สนมคนอื่นๆบ้างก็บาดเจ็บ บ้างก็ล้มตาย ขอเซ่อเจิ้งอ๋องโปรดตัดสินด้วย!”

ทันทีที่เหล่าขุนนางได้ยิน ล้วนรู้สึกเคียดแค้นชิงชัง ยิ่งรู้สึกโกรธแค้นผิงหนานอ๋องอย่างยิ่ง

เริ่นเซวียนเอ๋อร์เสียหลัก คนทั้งคนล้มลงไปกับพื้น กู้จิ่วเยวียนประคองนางเอาไว้ “เจ้าพักผ่อนก่อน ข้าไปจัดการเอง!”

“ไม่ต้อง ข้าทำได้!” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ยืนกราน ก้าวเท้าเดินไปนอกพระตำหนัก

เมื่อเหล่าขุนนางได้ยิน “จวินซื่อจื่อ” กล่าวเช่นนี้ พวกเขาล้วนเป็นขุนนางเก่าของราชสำนัก ย่อมเข้าใจว่าเวลานี้แคว้นเทียนจิ่วตกอยู่ในอันตรายที่สุด

“ข้าเสนอให้เซวียนเอ๋อร์สืบทอดบัลลังก์ นางเป็นสายเลือดเพียงหนึ่งเดียวของราชวงศ์ ไม่มีใครมีสิทธิ์ไปกว่านางแล้ว!” เสียงที่เย็นชาเคร่งขรึมของกู้จิ่วเยวียน ทำให้ทุกคนตกตะลึง

เหล่าขุนนางฮือฮากันขึ้นมาทันที วิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆนานา

“สิ่งที่เซ่อเจิ้งอ๋องกล่าวมาไม่ผิด องค์หญิงสามเป็นสายเลือดเพียงหนึ่งเดียว แต่ว่านางเป็นผู้หญิง นับแต่โบราณมีผู้หญิงขึ้นครองบัลลังก์ตั้งตัวเป็นฮ่องเต้ที่ไหนกัน?” ขุนนางคนหนึ่งตั้งข้อสงสัย

ขุนนางคนอื่นๆก็พากันส่งเสียงคัดค้านเช่นกัน อย่างไรเสียในสายตาพวกเขานี่มันน่าตกใจเกินไปแล้ว

หยุนถิงกวาดมองขุนนางเหล่านั้นครู่หนึ่ง “หากไม่ใช่องค์หญิงสาม พวกเจ้าจะยังมีชีวิตมาตั้งข้อสงสัยที่นี่หรือ นับแต่โบราณไม่มีผู้หญิงขึ้นครองบัลลังก์ เหตุใดแคว้นเทียนจิ่วพวกเจ้าถึงไม่สามารถเป็นแบบอย่างนี้ก่อนล่ะ

ทักษะทางการแพทย์ขององค์หญิงสามอยู่เหนือคนทั่วไป เป็นคนดีมีศีลธรรม แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวชัดเจน อีกทั้งยังเป็นสายเลือดเพียงหนึ่งเดียวของราชวงศ์ นางคือตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดแล้ว

หากนางสืบทอดบัลลังก์ อาศัยแค่สัมพันธไมตรีของข้ากับองค์หญิงสาม ข้าหยุนถิงสามารถรับประกันได้ว่าแคว้นต้าเยียนจะไม่โจมตีแคว้นเทียนจิ่วในเวลานี้เด็ดขาด

และสัมพันธไมตรีขององค์หญิงสามกับเป่ยหมิงฉี่แห่งแคว้นเป่ยลี่ก็มีดีเช่นกัน ส่งจดหมายไปหนึ่งฉบับเชื่อว่าเป่ยหมิงฉี่ก็จะให้เกียรตินี้แก่นางเช่นกัน

ข้าเคยช่วยไท่จื่อแห่งแคว้นชางเยว่ หากเริ่นเซวียนเอ๋อร์ขึ้นครองบัลลังก์ ข้าสามารถทำให้ชางหลันเย่เกลี้ยกล่อมฮ่องเต้แคว้นชางเยว่ละทิ้งการโจมตี เมื่อเป็นเช่นนี้ ภัยพิบัติที่สามแคว้นร่วมมือมันก็จะคลี่คลายลงอย่างง่ายดาย

แต่ถ้าหากเริ่นเซวียนเอ๋อร์ไม่ได้สืบทอดบัลลังก์ พวกเจ้าเลือกญาติโกโหติกาของราชวงศ์มาขึ้นครองบัลลังก์ตามอำเภอใจ เช่นนั้นข้าก็จะไม่ออมมือ จะต้องร่วมมือกับอีกสองแคว้นทำลายล้างแคว้นเทียนจิ่วในคราวเดียวอย่างแน่นอน

อย่างไรเสีย โอกาสเช่นนี้ก็มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ไม่ลงมือเวลานี้ยังจะรอเวลาไหน ถึงเวลาชาวประชาเดือดร้อนทุกหย่อมหญ้า ลำบากยากเข็ญ ขุนนางใหญ่อย่างพวกเจ้าก็จะกลายเป็นคนสิ้นชาติ

ตำแหน่งราชการและเงินเดือนที่สูง อีกทั้งความเป็นอยู่ที่ดีในตอนนี้ถึงเวลาก็จะกลายเป็นความอัปยศอดสู สิ่งที่คนอื่นเจียดมาให้ ดังนั้นสิ่งไหนสำคัญกว่ากัน ขุนนางทุกท่านควรต้องพิจารณาให้ถี่ถ้วน!”