จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 692

หยุนถิงส่ายหัวเบา ๆ "ไม่จำเป็น เปิดเผยตำแหน่งของพวกเขาให้กับเริ่นเซวียนเอ๋อร์ ถือเป็นของขวัญชิ้นใหญ่ที่ข้าส่งให้นางละกัน"

"ขอรับ!" หลิงเฟิงส่งคนไปส่งจดหมายทันที

หลังจากทำอะไรมากมายไป ทุกคนก็ต่างกลับห้องของตัวเองไปพักผ่อน หยุนถิงกำลังจะเข้าห้อง ก็เห็นซวนอ๋องที่อยู่ห้องข้างๆกำลังจะเดินเข้าไป

“ซวนอ๋อง!”

โม่เหลิ่งเหยียนหันมามอง "เรื่องใด?"

“ท่านปลอมเป็นจวินซื่อจื่อพี่เขยของข้าก็เหมือนดี แม้แต่ข้าก็ยังดูไม่ออก” หยุนหลีพูดนับถือ

“วิชาการปลอมตัวของหยุนถิงดีต่างหาก” โม่เหลิ่งเหยียนตอบ

"ก็จริง วิชาการปลอมตัวของพี่ใหญ่นั้นเก่งมาก"

“หยุนหลีเจ้าบอกว่าไหล่เจ็บไม่ใช่หรือ ข้านวดให้เจ้า” เสวี่ยเชียนโฉวเดินมา และมองดูโม่เหลิ่งเหยียนอย่างท่าทีที่ไม่เป็นมิตร

โม่เหลิ่งเหยียนก็สังเกตเห็นเหมือนกัน แต่ไม่ได้พูดอะไร

"ได้สิ ไหล่เจ็บหน่อยจริงด้วย เช่นนั้นก็รบกวนท่านลุงแล้ว ซวนอ๋องพวกข้าไปก่อนแล้ว" หยุนหลีพูดจบ ก็เดินเข้าไปอย่างสะเพร่า

เสวี่ยเชียนโฉวยกมุมปากขึ้น และเดินตามเข้าไป

โม่เหลิ่งเหยียนทำหน้าหมดคำพูด และกลับห้องของตัวเอง

ในห้อง หยุนถิงกำลังจับชีพจรของจวินหย่วนโยว และป้อนยาเม็ดหนึ่งให้เขา จึงค่อยรู้วึกวางใจลง ทำอะไรไปมากมาย หยุนถิงก็เหนื่อยมากแล้ว จึงนอนลงข้างๆจวินหย่วนโยว และหลับตาลง

นอกแปรพระราชฐาน ร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ "ซื่อจื่อเฟยอยู่ที่ใด รีบพาข้าไปพบซื่อจื่อเฟย"

หลงเอ้อหอบ หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ เมื่อเขารู้ว่าซื่อจื่อเฟยยังมีชีวิตอยู่ เขาที่อยู่ในต่างแคว้นก็รีบกลับมาเลย เพียงเพราะว่าเดินทางมาทั้งคืนจึงเหนื่อยล้าเกินไปจนป่วยหนัก หลังจากหายดีก็ล่าช้าไปสองสามวัน จึงใช้เวลานานขนาดนี้ถึงจะกลับมาถึง

“เจ้ามีเรื่องสำคัญหรือ？” หลิงเฟิงถาม

“เปล่า ข้าแค่คิดถึงซื่อจื่อเฟย ท่านกับลูกๆยังดีอยู่หรือไม่？”หลงเอ้อถามอย่างตื่นเต้น

"ซื่อจื่อเฟยกับเด็กๆสบายดี จวินซื่อจื่อร่างกายอ่อนแอและยังอยู่ในอาการโคม่า ซื่อจื่อเฟยกำลังดูแลจวินซื่อจื่อ เจ้าอย่ารบกวนโดนพวกเขาให้พวกเขาพักผ่อน" หลิงเฟิงตอบ

"งั้นก็ดี งั้นก็ดี รอพวกเขาพักผ่อนเสร็จแล้วข้าค่อยไปพบซื่อจื่อเฟย!" หหลงเอ้อพูดจบ ก็เป็นลมไปทันที

รั่วจิ่งที่มาก็รีบไปพยุงเขาเอาไว้ "นี่หลงเอ้อเป็นอะไรไป?"

"คงเป็นเพราะเร่งกลับมาจนเหนื่อยมาก พาเขาไปพักผ่อนเถอะ" หลิงเฟิงกล่าว

"คนงี่เง่าสองคนนี้ ยังสามารถทำเอาตัวเองเหนื่อยจนเป็นลมได้ ข้าพาเขาลงไป" รั่วจิ่งเรียกคนสองคนมา และแบกหลงเอ้อลงไป

หยุนถิงนอนหลับจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อนางลืมตาขึ้นก็เห็นจวินหย่วนโยวที่อยู่ข้างๆ กำลังนอนตะแคง ลืมตาไว้แล้วมองดูตัวเอง

“ท่านพี่ ท่านฟื้นแล้วหรือ？”

"อืม สองสามวันนี้ลำบากเจ้าแล้ว ถิงเอ๋อร์!" จวินหย่วนโยวพูด

เพราะหมดสติไปนานเกินไป เสียงของเขาแหบเล็กน้อย

"ไม่ลำบาก ท่านฟื้นขึ้นมาก็ดีแล้ว" หยุนถิงดีใจมาก

จวินหย่วนโยวยื่นมือออกไปและกอดนางไว้แน่นๆ "ถิงเอ๋อร์ มีเจ้าดีมากเลย"

หยุนถิงโน้มตัวเข้าสู่อ้อมแขนของเขา สูบดมออร่าบนร่างกายของเขา ก็สบายใจขึ้นมาไม่น้อย อาจเป็นเพราะเหนื่อยเกินไป หยุนถิงก็เคลิ้มหลับไปอีกครั้ง

รอนางตื่นอีกที ก็เที่ยงแล้ว

ทั้งสองแต่งตัวและเดินออกไป ในลานหลงเอ้อกำลังนอนคว่ำอยู่บนพื้น เยว่เอ๋อร์กำลังอุ้มจวินเสี่ยวเทียนขี่ไว้บนหลังของเขา

“ม้าใหญ่ ไป ไป!” จวินเสี่ยวเทียนตะโกนอย่างมีความสุข