จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 714

“รอเมื่อคนของหลีอ๋องกับจี้อวี๋บาดเจ็บพ่ายแพ้ เราค่อยอาศัยความขัดแย้งของคนคนอื่นเพื่อตักตวงผลประโยชน์ใส่ตัว” โม่หลานพูดขึ้นมา

หยุนหลีอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้งให้กับเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้านี่ร้ายจริงๆ ถึงว่าเข้าสามารถได้เป็นแม่ทัพใหญ่”

“ข้าทำเพื่อรักษากำลัง แต่เรามีคนเยอะขนาดนี้ จะต้องหาสถานที่เอื้อต่อการเฝ้าปกป้อง ยากในการถูกโจมตี โม่หลานรีบพาทุกคนไปข้างหน้า”

“ท่านอา เราตามไปด้วย ติดตามโม่หลานมีเนื้อกิน” หยุนหลีพูดชม

“เชื่อฟังเจ้า” เสวี่ยเชียนโฉวรีบตามไป

โม่ฉือชิงถลึงตาใส่เขา ถึงแม้จะค่อนข้างโกรธโมโหเสวี่ยเชียนโฉว แต่โม่หลานตัดสินใจแล้ว เขาก็ไม่กล้าพูดว่าอะไร

พาโม่หลานเดินกันมาค่อนข้างไกล หยุดบนไหล่เขาที่สูงชันเล็กน้อย จากนั้นก็ให้ทุกคนเลือกสถานที่หลบซ่อนตัว

หยุนหลีเดินมาจนเหนื่อยมากแล้ว จึงนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

เสวี่ยเชียนโฉวรีบยื่นขวดน้ำมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ดื่มน้ำพักผ่อนก่อนเถอะ มื้อเช้าอยากกินอะไร?”

“ข้าอยากกินซาลาเปาข้าวโอ๊ต ยังมีไก่ทอด ดีที่สุดคือมีชานมด้วย” หยุนหลีพูดตอบ

“ได้” เสวี่ยเชียนโฉวรีบไปหาทหารที่ตามมาอยู่ด้านข้าง พร้อมแลกเปลี่ยนกับเขา

นับจากที่หยุนถิงเพิ่มกฎใหม่นี้ขึ้นมา มีทหารเป็นร้อยคนเข้ามาในป่า คอยติดตามทั้งสามทีม ขอเพียงมีคนยื่นข้อแลกเปลี่ยน พวกเขาก็จะสนองความต้องการทันที แน่นอนว่าก็ต้องรักษากฎ ห้ามเปิดเผยตำแหน่งของแต่ละทีม

ผ่านไปไม่นาน เสวี่ยเชียนโฉวก็เอาของที่แลกมาให้ แล้วรีบเอาของกินพวกนั้นมาวางตรงหน้าหยุนหลี พร้อมพูดขึ้นว่า “ขนมปังข้าวโอ๊ตยังร้อนอยู่ ค่อยๆกิน เดี๋ยวลวกปาก”

“ได้ ท่านอาท่านก็กิน” หยุนหลีพูดพร้อมยื่นให้หนึ่งอัน

ถึงแม้เสวี่ยเชียนโฉวไม่ชอบทานของหวาน แต่หยุนหลีให้เขา เขายังคงรับมากิน

คนอื่นทั้งหมดเห็นพวกเขาแสดงความรักต่อหน้าต่อตา ต่างก็แสดงท่าทีรังเกียจ

โดยเฉพาะเฉินอ๋องโม่ฉือชิง พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าบูดบึ้งว่า “พวกเจ้าสองคนไม่มีความเกรงใจเลย จะแลกของก็แลกเยอะหน่อยไม่ได้หรือ ให้พวกเขาได้แต่มองแบบนี้ เหมาะสมหรือ?”

“ไม่มีอะไรไม่เหมาะสม เฉินอ๋องท่านดูแลกิจการของราชวงศ์แคว้นต้าเยียน ยังร่วมเปิดร้านกับหยุนถิง มีเงินเข้ามาเป็นกอบเป็นกำทุกวัน อยากได้อะไรก็ไปเปลี่ยนก็พอ หรือคนมีเงินต่างก็ชอบเอาเปรียบ ตระหนี่ถี่เหนียว?” เสวี่ยเชียนโฉวถามกลับ

คราวนี้ โม่ฉือชิงพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจว่า “เจ้ากล้าพูดว่าข้าตระหนี่ถี่เหนียว?”

“หากไม่ใช่ ทำไมเจ้าไม่ไปแลกเอง?”

“น่าเกลียด ใครอยากได้ของเจ้า ข้าจะไปแลกเดี๋ยวนี้” โม่ฉือชิงกำลังจะเรียกคน

“เดี๋ยวก่อน ที่เจ้าเพิ่งแลกมาเมื่อกี้ยังทานไม่หมดเลย ไม่ต้องสร้างภาระให้กับทุกคนแล้ว พอกินพอใช้ก็พอ” โม่หลานพูดห้ามขึ้นมา

โม่ฉือชิงค่อยหยุด หันไปถลึงตาใส่เสวี่ยเชียนโฉว เจ้าคนนี้ไม่ถูกชะตากับตนเองแน่

หยุนหลีกินอิ่มแล้ว ก็บิดขี้เกียจ ขยับคอ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไอหยา คอของข้า”

“ทำไมหรือ?” เสวี่ยเชียนโฉวถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง

“ค่อนข้างเจ็บปวด คงเพราะเมื่อคืนนอนหลับลึกเกินไป”

เสวี่ยเชียนโฉวรีบมาหา ช่วยนวดให้นาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าช่วยเจ้านวด แบบนี้จะช่วยให้สบายขึ้น”

“ขอบคุณท่านอา” หยุนหลีพูดขึ้นมาอย่างตื้นตัน

“กับข้า ไม่ต้องเกรงใจ”

พวกทหารที่อยู่ด้านข้างเห็นภาพนี้ ก็รีบดึงเฉินอ๋องไปอีกด้าน พร้อมพูดขึ้นว่า “เฉินอ๋อง ท่านต้องเรียนรู้จากคนอื่นเยอะๆ ดูคนอื่นจีบสาวสิ เอาใจอย่างอ่อนโยนแค่ไหน หากข้าเป็นผู้หญิงจะต้องหลงรักเขาแน่”

โม่ฉือชิงหันมาพูดอย่างโมโหว่า “เมื่อกี้พวกเจ้าพูดว่า จะแต่งงานกับข้าคนเดียว”

ทหารคนนั้นเม้นริมฝีปาก พร้อมรีบพูดอธิบายว่า “ข้าเปลี่ยนใจง่ายไม่ได้หรือ ผู้หญิงล้วนซาบซึ้งใจง่าย หากซาบซึ้งใจไปแล้ว ก็จะไม่เปลี่ยนแปลง”