จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 749

“ว้าว ท่านอาท่านช่างเอาใจใส่ดียิ่ง งั้นพวกเราทำตามที่ท่านเขียนเลยแล้วกัน!” หยุนหลีซาบซึ้งนัก

“ได้!”

จากนั้นเสวี่ยเชียนโฉวเริ่มทำเป็นเพื่อนหยุนหลี อลวนชุลมุนไปหนึ่งวันเต็มๆ

“ท่านอา นี่เป็นหม้อสุดท้ายแล้ว หากไม่ได้อีก ข้าจะล้มเลิกแล้วล่ะ” หยุนหลีหมดกำลังใจ

เสวี่ยเชียนโฉวพูดด้วยสีหน้ารักใคร่เอ็นดู “ลองดูก่อน ไม่สำเร็จก็ไม่เป็นไร เจ้าทำสิ่งที่เจ้าถนัดก็พอแล้ว หากเจ้าอยากได้หนึ่งหมื่นตำลึงนั่น ข้าให้เจ้าเอง!”

“จะทำอย่างนั้นได้อย่างไรกัน นั่นน่ะการแข่งขัน ถึงข้าจะอยากได้หนึ่งหมื่นตำลึงจริงๆ แต่ก็รู้ดีว่าฝีมือตนเองเป็นอย่างไร ก็แค่ร่วมสนุกน่ะ แต่ข้าดูจะไม่มีพรสวรรค์ในด้านทำอาหารเลย” หยุนหลีถอนหายใจบอก

เสวี่ยเชียนโฉวเปิดฝาหม้อออกแล้ว “มิเป็นไร เจ้าเป็นอย่างไร ข้าก็ชอบทั้งนั้น”

หยุนหลีแก้มแดงฉับพลัน รีบหันไปดูในหม้อ “หม้อนี้ดูไม่เลว กลิ่นหอมและสีสันดีกว่าอันก่อนมากนัก”

เสวี่ยเชียนโฉวหยิบตะเกียบมาทันที และคีบขนมขึ้นมา

หยุนหลีหยิบตะเกียบคีบชิ้นหนึ่งจะกิน สุดท้ายกัดไปได้หนึ่งคำก็พ่นออกมาทันที “อ๊า ร้อนลวกปากข้าแล้ว!”

“เจ้านี่ทำไมเหมือนเด็กอย่างนี้นะ พึ่งทำเสร็จต้องร้อนสิ รออีกครู่ค่อยกิน อย่ารีบร้อน” เสวี่ยเชียนโฉวรีบเทน้ำให้นางทันที

หยุนหลีรับมากรอกปากเข้าไปหลายคำ ถึงดีขึ้นหน่อย “ท่านไม่รีบบอกล่ะ”

เสวี่ยเชียนโฉวสีหน้าอ่อนใจ นังหนูนี่ไม่มีเหตุผลเลย แต่ใครให้เขาชอบนางกันล่ะ

“โทษข้าไม่บอกก่อนนะ ครั้งหน้าข้าจะรีบพูด”

“ค่อยยังชั่ว”

หยุนหลีรออีกครู่หนึ่ง ถึงชิมไปหนึ่งคำ ใบหน้าดำทะมึนทันที “ท่านอา รสชาตินี้ถึงจะดีกว่าครั้งก่อนนิดหน่อย แต่แย่กว่าขนมที่ขายด้านนอกมากนัก หากไปเข้าร่วมการแข่งขัน ไม่มีทางผ่านแน่นอน”

“งั้นก็ไม่ทำแล้ว เจ้าเองก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว อยากกินอะไรไหมข้าจะพาเจ้าออกไปกิน อันที่จริงไม่จำเป็นต้องทำในสิ่งที่ตนมิถนัดดอก

สตรีที่ทำอาหารและขนมหวานเป็นในเมืองหลวงมีนับพันนับหมื่น แต่สตรีที่เปิดร้านอาวุธนั้นมีเพียงเจ้าเท่านั้น เจ้าโดดเด่นไม่เหมือนใครเพียงนี้ เอาชนะพวกนางได้แล้ว เหตุใดต้องใส่ใจเรื่องพวกนี้ ทำให้ตนเองเสียใจ” เสวี่ยเชียนโฉวปลอบ

พอหยุนหลีได้ยินดังนั้น เห็นมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ “ท่านอา ท่านพูดถูกต้องยิ่งนัก ข้าเก่งกาจกว่าพวกนางจริงๆ ทำอาหารขนมไม่กี่ถาดมีประโยชน์อะไร หากทหารออกรบหรือเกิดศึกสงครามขึ้น อาวุธของข้าจะกลายเป็นกองหนุนที่แข็งแกร่งที่สุดของพวกเขา เวลาสำคัญยังสามารถช่วยชีวิตได้ อาหารไม่อาจเป็นอาวุธได้

“เจ้าคิดอย่างนี้ถูกต้องยิ่งนัก”

หยุนหลีหันมองเสวี่ยเชียนโฉวที่อยู่ข้างๆ พลางยิ้มแหยๆให้ “ท่านอา มีท่านอยู่ดียิ่งนัก”

“อืม ข้าก็คิดว่าอย่างนั้น”

“ไปเถอะ ออกไปกินข้าวกัน ข้าจะกินให้หมดทั้งถนนเลย!” หยุนหลีพูดโอ้อวด

“ได้ รับรองพอ!” เสวี่ยเชียนโฉวเดินตามออกไป

คนรับใช้รีบรายงานทุกอย่างนี้แก่หยุนเฉิงเซี่ยง หยุนเฉิงเซี่ยวยิ้มออกมาอย่างพอใจ

เสวี่ยเชียนโฉวนี่มีฝีมือพอตัว นิสัยโผงผางตรงเป็นเส้นเดียวอย่างหยุนหลี บุรุษธรรมดาเอาไม่อยู่จริงๆ เขากลับมีวิธี

“นายท่าน ข้าเห็นเจ้าอุทยานเสวี่ยกระทำต่อคุณหนูสี่ไม่ธรรมดาเลย คุณหนูสี่เองก็พึ่งพาเขามาก พวกเขาต่างมีใจให้กัน ถึงเจ้าอุทยานเสวี่ยจะอายุมากไปสักหน่อย แต่อายุมากก็จะรู้จักทะนุถนอมนาง นายท่าน เห็นด้วยกับพวกเขาเถอะ” พ่อบ้านพูดอย่างมีหลักการ

หยุนเฉิงเซี่ยงถลึงตามองมาอย่างเดือดดาล “ดูพูดเข้า ราวกับว่าหากข้าไม่เห็นด้วยจะกลายเป็นคนชั่วไปเสียอย่างนั้น”

“เดิมก็เป็นนายท่านที่แยกพวกเขาออกจากกันน่ะ” พ่อบ้านบ่นอุบอิบ

“เหล่าโจว บัดเดี๋ยวเถอะ กล้าใส่ร้ายข้าเสียอย่างนั้น ข้ามิได้ตาบอดเสียหน่อย ดูออกว่าพวกเขามีใจให้กัน แต่ซูเอ๋อร์ยังมิได้แต่งงานเลย หยุนหลีรีบร้อนอะไร